No cóż, nie porwała mnie.

Niecodzienny pomysł na snucie opowieści przez różnych narratorów, z użyciem charakterystycznego dla każdego z nich stylu i tempa opowieści, sprawiającego, że tak, jak w życiu, jednych słuchało mi się gładko i z zacięciem, innych trochę trudniej (nudniej) – zachwycił mnie. Skomplikowana fabuła przedstawiana jest na zmianę przez różne osoby, a nawet zwierzęta i przedmioty w taki sposób, że poznajemy dalszy ciąg opowiadanej historii.

Opowieść przenosi nas do szesnastowiecznego Stambułu, do środowiska artystów tworzących miniatury w islamskich księgach. Mamy tu intrygi, zabójstwo, śledztwo, miłość. I mamy ogólniejsze rozważania o wzajemnym wpływie sztuki i religii, o tradycji i nadchodzącym nowym, o ówczesnym społeczeństwie, o życiu. Można znaleźć tu odniesienia do teraźniejszych problemów Turcji. Bogata w myśli, spostrzeżenia, rozważania – co zazwyczaj z góry już stawia książkę w pozycji uprzywilejowanej w moim rankingu.

Książka dostarczyła mi mnóstwo wiedzy, o islamie, miniaturzystach, realiach życia w XVI wiecznej Turcji. Może chwilami aż za wiele: były strony, na których po kilkanaście razy musiałam przerywać czytanie, by sprawdzić znaczenie jakiegoś słowa, nazwisko lub nazwę geograficzną. Nie ukrywam, że moja mglista wiedza o kulturze islamu w ogóle, a o tematyce, miejscu i czasie, których dotyczy akcja w szczególności, bardzo utrudniła mi pogrążenie się w opowiadanej historii. I może to jest jeden z istotnych powodów, dla których opowiadana historia nie zainteresowała mnie tak, jak tego oczekiwałam.

No cóż, nie porwała mnie.

Niecodzienny pomysł na snucie opowieści przez różnych narratorów, z użyciem charakterystycznego dla każdego z nich stylu i tempa opowieści, sprawiającego, że tak, jak w życiu, jednych słuchało mi się gładko i z zacięciem, innych trochę trudniej (nudniej) – zachwycił mnie. Skomplikowana fabuła przedstawiana jest na zmianę przez różne osoby, a...