Pełna recenzja ze zdjęciami jest dostępna na mojej stronie: inkoholiczka.wordpress.com.

Czasem może wydawać nam się, że te wszystkie małe ludziki wbite w garsoneczki, garniturki i powiązane krawatami, które oglądamy na szklanym ekranie to jakaś inna rasa niż my, Homo sapiens vulgaris. Zupełnie inaczej żyją, pięknie się wysławiają, zawsze wyglądają jak prostu od fryzjera... W moim umyśle "Przywitaj się z królową" bezlitośnie odarła ich z tej dziwacznej mgiełki odmienności. Sprawia, że politycy jawią mi się jako zupełnie zwyczajni ludzie. Nie chodzi mi bynajmniej o to, że zauważyłam nagle ich ludzkie odruchy i spadli z piedestaliku, który im pieczołowicie budowałam. Nie "Zaczęłam od nich więcej wymagać, bo są tacy sami jak inni", tylko "przestałam oceniać ich tak bezlitośnie, bo są tacy jak inni" - to poszło w drugą stronę. Kiedy w najbliższych wiadomościach spojrzałam na przemawiającego polityka, moje oczy książkowym pędem przebiły się przez piękną powłoczkę garnituru, opracowanego do perfecji języka ciała i kojącego głosu zarezerwowanego dla wyborców i zobaczyłam podkrążone oczy, zgasłe spojrzenie i zwyczajne zmęczenie, takie samo, jakiego doświadcza każdy z nas. Po sesji, po tygodniach trudnego projektu w firmie, po ciężkim dyżurze.

Dodatkowo "Przywitaj się z królową" uświadomiła mi jak gigantyczna jest chmara niesłychanie ważnych w świecie polityki drobiazgów, które często decydują o wrażeniu jakie się wywrze na partnerze, skutkach rozmów, etc. Na co dyplomaci muszą uważać najbardziej? Odpowiedź jest prosta – na wszystko.

Są wśród Was może jacyś kochacze radiowej Trójki? Osobiście spędzam na niej mnóstwo czasu i jestem z tego dumna. Nie ukrywam, że przedmioty noszące na sobie jej logo od razu przykuwają moją uwagę. Autor, Łukasz Walewski pokusił się o napisanie własnej papierowej, 300 stronicowej audycji o gafach, faux-pas, wpadkach i rozmaitych gagach ze świata polityki i dyplomacji. Pan ów na co dzień prowadzi audycje "Trzecie oblicze dyplomacji", "Trzy strony świata" i "Europa od kuchni", więc łatwo stwierdzić, że siedzi w temacie zakopany po uszy, co gwarantuje rzetelność zebranych w książce anegdot. Tony bibliograficznych odnośników na końcu każdego rozdziału zaiste robią wrażenie – jeżeli jesteście ludźmi małej wiary możecie dokopać się do źródła każdego potknięcia o zawinięty dywan, każdej nieadekwatnej sukienki, każdego nieprzemyślanego ruchu dyplomatów przytoczonych przez Autora. Tak więc mamy hektolitry anegdot na stronę, mało tego - przy każdym rozdziale dowcipny, czasem zgryźliwy cytacik prosto ze świata międzynarodowej polityki okraszający te smaczne, tematyczne zestawy opowiastek. Jedyne co mogłabym zarzucić ksiażce pod tym względem to lekkie nieuporządkowanie anegdotek w rozdziałach - są okropnie pomieszane. Ale da się przyzwyczaić i czytać, bo po rozdziałach są pogrupowane tematycznie.
Książkę polecam wszystkim uwielbiającym tony anegdot i krótkich opowiastek – to z nich właśnie opowieść nazwisknika kochanki Napoleona jest utkana. Uśmiejecie się przy niej w głos, ale i chwilami zadrżycie – tymi u szczytów władzy także targają ludzkie, trudne do skontrolowania odruchy. A ci, pamiętajmy, mają władzę nad milionami istnień. Czasem wystarczy obrażalska jednostka, by zwyczajne kichnięcie rodem z Czechowa miało katastrofalne skutki...

Pełna recenzja ze zdjęciami jest dostępna na mojej stronie: inkoholiczka.wordpress.com.

Czasem może wydawać nam się, że te wszystkie małe ludziki wbite w garsoneczki, garniturki i powiązane krawatami, które oglądamy na szklanym ekranie to jakaś inna rasa niż my, Homo sapiens vulgaris. Zupełnie inaczej żyją, pięknie się wysławiają, zawsze wyglądają jak prostu od fryzjera......