„Co wyście zrobili z tym światem?? Z moim światem?!?”

Rok 2033, po wyniszczającej ludzkość wojnie nuklearnej ostatni przedstawiciele gatunku homo sapiens zostali zmuszeni do schronienia się w moskiewskim metrze. A metro w Moskwie to gęsta sieć tuneli i stacji, łączących oddalone od siebie regiony miasta. Po nuklearnej katastrofie, która zmiotła z powierzchni ziemi wszystkie żywe istoty, metro staje się dla ocalałych jedynym schronieniem. Starsi pamiętają jeszcze jak wyglądało życie na powierzchni. Młodszym pozostaje tylko słuchanie tych opowieści siedząc przy ogniskach, które – prócz nielicznych lamp i latarek – są jedynym źródłem światła w ciemnych przestrzeniach metra. W ciemnościach kryją się zmutowane szczury oraz tajemniczy Czarni, przystosowani do życia na powierzchni, czyhający na życie mieszkańców metra.

Poznajemy Artema, młodego chłopaka mieszkającego na stacji zwanej WOGNem, sierotę wychowanego przez obcego człowieka. Artem wiedzie nudne życie (na ile postapokaliptyczne realia moskiewskiego metra pozwalają), pracując w fabryce grzybowej herbaty i pełniąc nocne patrole na stacji. Ale pewnego dnia to się zmienia, gdy poznaje Huntera, tajemniczego stalkera, który powierza Artemowi niebezpieczną misję. Nasz bohater, niczym Frodo Baggins, wyrusza na daleką wyprawę, z tym że zamiast Środziemia musi podróżować przez tunele i stacje metra.

Tak w dużym uproszczeniu można przedstawić fabułę wydanej w 2005 r. powieści Dmitrija Głuchowskiego. Najmocniejszym punktem książki jest świat przedstawiony, ponury, ciemny, przygnębiający i przytłaczający czytelnika. Ciemność, cisza i pustka otaczają stacje rosyjskiego metra, na których wegetują ostatni ludzie, próbując zachowywać resztki człowieczeństwa w tych degradujących warunkach. I chociaż książka należy do gatunku fantastyki naukowej, ta rzeczywistość jest na tyle przerażająca i prawdopodobna, że wielokrotnie miałam ciarki na plecach, towarzysząc Artemowi w wędrówce po ciemnych tunelach. Jak się okazuje, niebezpieczeństwo nie zawsze czai się w ciemnościach, czasem to ludzie są największym wrogiem drugiego człowieka.

Miejscami pojawiają się wątki metafizyczne, pytania o miejsce człowieka we wszechświecie. I chociaż nie jest to Kierkegaard ani Nietsche, a taka filozofia w wydaniu pop culturowym, cieszy mnie, że autor próbuje czegoś więcej, niż tylko formowania zgrabnej prozy.

Jeśli chodzi o minusy: mocnym punktem książki z pewnością nie są pogłębione opisy psychologiczne postaci. Portrety psychologiczne bohaterów drugoplanowych naszkicowane są tylko pobieżnie, ale również Artem nie ulega znaczącej transformacji w czasie swojej wędrówki, no może wyjątkiem jest tu ostatni rozdział, który swoją drogą jest absolutnie porywający.

Druga uwaga dotyczy tempa akcji, która miejscami za bardzo zwalnia, a podróż naszego bohatera może się czytelnikowi chwilami dłużyć.

Mimo wszystko – solidne 7 gwiazdek, głównie za stworzenie niesamowitego świat, i jeszcze jedna gwiazdka za to zakończenie, które na długo pozostanie w mojej głowie.

„Co wyście zrobili z tym światem?? Z moim światem?!?”

Rok 2033, po wyniszczającej ludzkość wojnie nuklearnej ostatni przedstawiciele gatunku homo sapiens zostali zmuszeni do schronienia się w moskiewskim metrze. A metro w Moskwie to gęsta sieć tuneli i stacji, łączących oddalone od siebie regiony miasta. Po nuklearnej katastrofie, która zmiotła z powierzchni ziemi...