Ach ta Tatiana...
Słynny "Jeździec miedziany" na kolana mnie nie powalił. Było dobrze, lecz spodziewałem, się czegoś wielkiego, dzieła wybitnego, powieści na miarę tak wielkiego zachwytu innych czytelników. Od słynnych powieści wymaga się dużo więcej niż wobec innych książek. Musi rozrywać emocje.
Z opinii, które przeczytałem znalazłem mnóstwo osób, których emocje po przeczytaniu były w rozsypce. Były jakby natchnione.
Być może ja nie jestem osobą, który bije pokłony takim powieściom. Moje wewnętrzne przeżycia były stonowane, opanowane, niczym w uśpieniu.
To nie była jazda na rodeo, słowa nie były jak wierzgający byk pełen zadziorności, pasji i niebezpieczeństwa, a ja nie byłem kowbojem, który był pod wielkim wrażeniem rozmachu i legendarnych opowieści, tych, którzy odbyli już taką przejażdżkę. Byłem pod wrażeniem, ale nie wielkim.
Dlatego w przypadku Tatiany i Aleksandra nie miałem zbyt wygórowanych oczekiwań. Byłem ciekaw jak potoczą się ich dalsze losy, ale nie spodziewałem się już większych fajerwerków.
W jak wielkim byłem błędzie. To była prawdziwa jazda bez trzymanki. Prowadzenie fabuły, wątek po wątku przyprawiały w szybsze bicie serca. Z językiem na brodzie czytelnik podąża za akcją nie mogąc wytrzymać z ciekawości.
Jednak nie tylko to było ogromną siłą tej części. Wielką moc daje tej powieści wielowymiarowość w czasie rozłożona na kilka okresów tej historii. Geneza ich wielkiej miłości. Jakby od zaplecza czytelnik poznawał etapy jak to przeznaczenie rzuciło swe sidła na Tatianę i Aleksandra. To rzadkie wśród powieści o miłości, dlatego tak ciekawiło...
Co jeszcze jest powodem, który sprawia, że ta część jest o wiele lepsza niż rozsławiony „Jeździec miedziany”...Uważam, że w dużej mierze przyczyniło się do tego to, że autorka przede wszystkim postawiła na wojnę...opisy, niezmordowana walka Aleksandra o przetrwanie...Simmons postanowiła rozdzielić Tatianę z Aleksandrem.
Ona stęskniona, z dzieckiem u boku, z dala od Rosji, bo udało jej się uciec do Stanów...lecz zarazem z dala od Aleksandra. Każda upływająca chwili rodziła jeszcze większą tęsknotę i ten ładunek emocjonalny był jeszcze większy...
Cofając się do przeszłości dużo lepiej czytelnik mógł poznać Aleksandra. Przyczynę wyjazdu jego rodziców, wraz z nim do Rosji i jego losy do momentu, aż poznał Tatianę. Można się było dowiedzieć, co sprawiło, że był takim, a nie innym człowiek...bo zapewne każdy się zastanawiał skąd było w nim tyle odwagi, szlachetności..., magnetyzmu, który sprawiał, że kolana kobiet stawały się miękkie i ulegały jego urokowi...to z pewnością najbardziej ciekawiło damską stronę...bo pewnie nie jedna ze łzami w oczach zachwycała się siłą jego charakteru itp...
Nie chcę zdradzać za dużo, ale pojawi się w tej części ktoś, kogo już spotkaliśmy przez chwilę w „Jeźdźcu miedzianym”...to ze strony autorki było doskonałym rozwiązaniem fabularnym i sprawiło, że jeszcze bardziej przykleiłem się do książki...lecz ciąg dalszy losów tej postaci, którą spotkał na swej drodze Aleksander wywołał w mojej ocenie wielkie rozczarowanie i złość na Simmons, że właśnie tak potraktowała tę postać...
Jednak nie mi to oceniać, widać miała ku temu jakiś ważny powód..
Podobał mi się też wątek, gdzie miejscem akcji był Lublin, Góry Świętokrzyskie...tam właśnie Aleksander toczył wraz ze swoim oddziałem zapierające dech w piersiach bitwy...Dla samej książki to były ważne momenty, wydarzenia, które później zbudowały dalsze losy Aleksandra. Dlatego fajnie, że Polska, w szczególności Lublin, został przez autorkę doceniony i wyróżniony. Mogła przecież inaczej ułożyć historię Aleksandra.
Końcówka jednak trochę mi popsuła wrażenia. Winą tą obarczam autorkę, które miejscami nie miała wyczucia, co pasuje, a co nie...niektóre jej rozwiązania fabularne budziły niesmak..historię tak wielkiej, pełnej namiętności i poświęcenia miłości okaleczyła. Za dużo było trochę moim zdaniem tego zwierzęcego seksu, który nie zawsze pasował do wydarzeń...Nie twierdzę, że nie powinno tego być w ogóle.., ale zabrakło mi tak potrzebnej subtelności, delikatności lekkiej jak piórko. Dałoby to zupełnie inne odczucie, inny obraz tego wszystkiego...
W niektórych momentach dziwiło mnie równie zachowanie Tatiany, w której było mnóstwo dobroci, szlachetności, poświęcenia w imię dobra bliskich, miłości do Aleksandra. Była momentami trochę bezmyślna, aż za bardzo zaślepiona tą miłości. Gotowa była w pewnych chwilach porzucić dziecko i zostać przy Aleksandrze...tak matka nawet nie powinna myśleć. Bez względu na to, jak wielka byłaby to miłość do mężczyzny, kobiety, dobro dziecka powinno stanowić najwyższą wartość. To przecież owoc wielkiej miłości, połączenia dwóch dusz w jedną...!!!

Ciekaw jestem trzeciej części, bowiem w zupełności mogłaby autorka poprzestać na drugiej części. Lecz jak widać, według niej ta historia może mieć jeszcze ciąg dalszy. Nadal jest potencjał, ocean pomysłów...

Ach ta Tatiana...
Słynny "Jeździec miedziany" na kolana mnie nie powalił. Było dobrze, lecz spodziewałem, się czegoś wielkiego, dzieła wybitnego, powieści na miarę tak wielkiego zachwytu innych czytelników. Od słynnych powieści wymaga się dużo więcej niż wobec innych książek. Musi rozrywać emocje.
Z opinii, które przeczytałem znalazłem mnóstwo osób, których emocje po...