Nie będę kłamał, nie jestem fanem siatkówki jako takiej. Ze sportów wolę bardziej piłkę nożną i skoki narciarskie. Po książkę sięgnąłem jednak dla samej przyjemności czytania. Dodatkowo to autobiografia, a dawno żadnej autobiografii ani nawet biografii akurat nie czytałem. Przyznam, że wciągnęło mnie już od pierwszych stron (choć sam początek pozostawiał wiele do życzenia pod względem literackim). Andrzej Niemczyk, jeden z najlepszych trenerów siatkarskich w Europie i na świecie okazał się być postacią nietuzinkową i charyzmatyczną na tyle, że na trwale zapisał się w historii polskiego sportu. Atutem na pewno jest sposób opowiadania autora, który nie nudzi, pisze emocjonująco i potrafi przekonać do siebie już po kilku stronach. Kim był Andrzej Niemczyk? Z jednej strony świetny trener i psycholog jednocześnie. Świadczą o tym nie tylko sukcesy naszych „Złotek”(ME w 2003 w Turcji, ME w 2005 w Chorwacji) ale również liczne sukcesy za granicą, głównie w Niemczech I Turcji. Z drugiej strony Niemczyk daje się poznać jako nie do końca grzeczny chłopiec –nie stroni łod towarzystwa pięknych kobiet i alkoholu. Jego walka z rakiem też do przykładnych nie należała. Nadal pił whisky i ostro pracował choć lekarze mu tego zabronili. Na pewno był bardzo emocjonalnym człowiekiem, który płacze gdy zdycha mu ukochany pies i krzyczy gdy jest zły na swoje zawodniczki. Jednak gdy podczas meczu idzie źle, stara się być chłodny i opanowany aby jego zawodniczki się tym od niego „zaraziły”.
Andrzej Niemczyk był bardzo barwną postacią i szkoda, że odszedł tak nagle w czerwcu zeszłego roku. Na pewno mógł jeszcze niejedno osiągnąć i wiele nauczyć innych bo podobno był osobą od której można było czerpać garściami wiedzę i doświadczenie. Swoją charyzmą wykroczył na pewno poza sport. Czyta się szybko i przyjemnie. Myślę, że to pozycja godna polecenia.

Nie będę kłamał, nie jestem fanem siatkówki jako takiej. Ze sportów wolę bardziej piłkę nożną i skoki narciarskie. Po książkę sięgnąłem jednak dla samej przyjemności czytania. Dodatkowo to autobiografia, a dawno żadnej autobiografii ani nawet biografii akurat nie czytałem. Przyznam, że wciągnęło mnie już od pierwszych stron (choć sam początek pozostawiał wiele do życzenia...