Wielka jest siła przygody a jej przeciwstawianie się będzie walką z wiatrakami. Na własnej skórze odczuł to mój literacki przyjaciel zwany Don Kichotem. Zapewne dobrym pomysłem byłoby oszaleć od czytania książek razem z nim oraz dać się ponieść wielkiej i ponadczasowej wyprawie. Eskapada w tak zacnym towarzystwie, to przede wszystkim duchowa uczta dla oczu, zmęczonych widokiem całkiem zwyczajnych wypadków, mających miejsce w moim świecie. Tymczasem tam, gdzie się wybieram, ułuda ściga się z pasją a obłęd ugania się z chimerami za urojeniami wyglądającymi jak najzwyklejsza prawda. Wobec tego nie ma sensu kruszyć kopii o tak błahe sprawy, jakimi zajmuje się mój opętany kamrat i wypada poddać się próbie jaką zgotował mi Miguel de Cervantes y Saavedra. Pisarz ten zapewnia, że jego powieść to plan doskonały dla przepełniających moją głowę zwyczajności i codzienności. To próba zamiany konwenansów panujących w XXI wieku, w jeszcze większe ceremoniały obowiązujące w renesansowej Hiszpanii. Więc cóż, zmuszony jestem ulec namowom i przenieść do świata wysławiającego się językiem hołdów błędnego rycerstwa.

Fortuna mi sprzyja, bo na swojej drodze spotkałem satyrę na powieść rycerską w której realizm walczy z idealizmem. Polot i fantazja z jakimi została napisana świadczy o tym, że "Przemyślny szlachcic Don Kichot z Manczy" stał się już mitologią, w której Cervantes umieścił postać, przekraczającą granicę oddzielającą rzeczywistość od złudzeń literatury. Dokonał dobrego wyboru wybierając Rycerza Żałosnego Oblicza na bohatera wydarzeń, mających kształt obłąkańczej pasji. Ponieważ ten przemawiający z teatralną manierą osobnik jest tak bardzo zabawny, że warto poświęcić dla niego bardzo wiele czasu. Można go uznać za wariata lub z szacunkiem podejść do wyrażanych przez niego cnót. Jednak jedno jest pewne, bez jego absurdalności świat pierwszych nowoczesnych powieści nie byłby ten sam.

Zaczytując się w przygodach czuwającego nad honorem śmiałka, wielokrotnie znajdowałem się w sytuacji, gdy poszukując przygód można przypłacić to solidnym guzem na głowie. Dowiedziałem się, że utrata dobrego imienia jest równie ważna co zbawienie duszy a żadne ziemskie prawa nie obowiązują błędnych rycerzy. Odkrywając jedne za drugimi, etapy zaczarowania naszego dzielnego bohatera, sam przyłapałem się na oczarowaniu mojej osoby przez to prześmiewcze dzieło. Nie wierzę, że stało się to za sprawą czarów pod naporem jakich uległ Don Kichot. W moim wypadku to sprawka hiszpańskiego pisarza, za którego namową wstrzymałem oddech i przymknąłem oczy na widok niedorzecznych zdarzeń.

Nie szczędząc komplementów dla książki napisanej piórem Cervantesa, potwierdzam zasadność podjęcia przez niego pisarskiego rzemiosła, któremu oddał się ten przedstawiciel Hiszpańskiego Złotego Wieku. Widząc w jego bohaterze bojownika beznadziejnych spraw, dostrzegam również ciekawego i mądrego pisarza, który zaraził mnie swoistym romantyzmem i szaleństwem. Któż go nie zna? Któż nie potrafi znaleźć w swoim otoczeniu przykładów donkiszoterii, nie wiedząc nawet, kto jest jej najważniejszym literackim pierwowzorem? Trzeba przyznać, że książka Cervantesa uległa lekkiemu przykurzeniu a jednocześnie jej odbiór przez współczesnych nam czytelników stał się nieco infantylny. Pora to zmienić dzięki nowemu tłumaczeniu Wojciecha Charchalisa. To z pewnością nowe spojrzenie na perłę hiszpańskiej literatury.

Wielka jest siła przygody a jej przeciwstawianie się będzie walką z wiatrakami. Na własnej skórze odczuł to mój literacki przyjaciel zwany Don Kichotem. Zapewne dobrym pomysłem byłoby oszaleć od czytania książek razem z nim oraz dać się ponieść wielkiej i ponadczasowej wyprawie. Eskapada w tak zacnym towarzystwie, to przede wszystkim duchowa uczta dla oczu, zmęczonych...