Artystkę-malarkę Zofię Stryjeńską ciężko polubić. Pełna ekscentryzmu i samowoli, skupiona tylko na sobie i swoich artystycznych "demonach", hedonizmie, "drace", barwnym i kolorowym życiu, flirtach i sławie, znalazła się w odpowiednim miejscu i czasie by w latach 20. i 30. wpisać się ze swoimi wizjami artystycznymi polskiej wsi w nurt sztuki narodowej i patriotycznej. Odniosła sławę bardzo szybko i w bardzo młodym wieku, i tak długo jak najjaśniejsze lata artystyczne trwały i stawiały ją na piedestale polskiej sztuki nowoczesnej, nie martwiła się o ona o nikogo i o nic poza sobą samą. Opinia o niej dzieliła ludzi, także jej najbliższą rodzinę, związku z mężem nie można zaliczyć do udanych, kontakty z dziećmi jako takie zaczęły się dopiero gdy były one bliskie pełnoletności, przedtem wychowywane głównie przez rodzinę Stryjeńskich, nie były w kręgu jej najbliższych zainteresowań. Przez całą książkę zadawałam sobie pytanie, czy ta nagła "miłość matczyna", która ujawniła się u Zofii Stryjeńskiej w chwili śmierci męża, wynikała rzeczywiście z tłamszonych uczuć wobec dzieci, czy też z jej własnej samotności, kiedy ucichł blichtr sławy, a napięte relacje z mężem podzieliły światek przyjaciół-artystów na pół. Wraz z nastaniem wojny oraz po jej zakończeniu Stryjeńska radzi sobie coraz gorzej, nie umie znaleźć sobie ani stałego kąta, ani miejsca w życiu, zaczyna chorować, mimo tego kontynuuje działalność artystyczną, chociaż jak to często komentuje tylko po to, aby związać koniec z końcem. Żyje z kolejnych pożyczek w różnych agencjach artystycznych i polonijnych, z czasem jest na utrzymaniu dzieci, ale odkąd te ułożyły sobie życie, poniekąd ponownie się od nich odcina, na ulicy, gdy wnuczęta podchodzą, mówi, że ich nie zna. Artystyczne duchy nie dają jej już spokoju aż do końca życia, w którym pozostaje ekscentryczką i osobą o skomplikowanej osobowości, trudnej do zrozumienia, ale też przy tym zapadającą w pamięć.

Książkę ciężko mi ocenić, ponieważ uważam, że jest ona napisana b. rzetelnie, z wielką ilością cytatów, zdjęć i not, także z częstym odniesieniem się do dziennika samej Stryjeńskiej, co nadaje tej pozycji wyjątkowej autentyczności i pozwala bliżej zrozumieć chaos i zamieszanie towarzyszące całemu życiu artystki. Nie polubiłam jednak samej Zofii Stryjeńskiej. Jak sama zauważyła w swoim dzienniku, przez pierwsze pół życia gna za sztuką i sławą, gdy dobra passa mija, z dziką zawziętością zabiera się za "nadrabianie strat" w życiu rodzinnym. Próbuję zrozumieć czasy powojennej zawieruchy, ogromu dramatów, jednakże rodzina Lubańskich i Stryjeńskich wydaje się wychodzić z tego chaosu obronną ręką, ciężko tłumaczyć "ciężkie" losy autorki realiami historycznymi, jej krnąbrny charakter wysuwa się zawsze na pierwszy plan. Czy do się ocenić artyzm przez duże "A"? Z pewnością była to osoba, która żyła po swojemu, wielkim życiem, ale jednocześnie z dala od ciepła najbliższych, jako że tego ciepła nie potrafiła stworzyć i na dłuższą metę utrzymać. Stryjeńska, jej problemy i wynurzenia "irytują", zwłaszcza w drugiej połowie książki, gdzie można odnieść wrażenie, że sama użala się nad sobą i losem, który sama sobie zgotowała. Sama książka napisana i wydana bardzo przyzwoicie.

Artystkę-malarkę Zofię Stryjeńską ciężko polubić. Pełna ekscentryzmu i samowoli, skupiona tylko na sobie i swoich artystycznych "demonach", hedonizmie, "drace", barwnym i kolorowym życiu, flirtach i sławie, znalazła się w odpowiednim miejscu i czasie by w latach 20. i 30. wpisać się ze swoimi wizjami artystycznymi polskiej wsi w nurt sztuki narodowej i patriotycznej....