Wielowątkowa nie-powieść, dokumentalny nie-reportaż. Pan Pilch snuje swą opowieść, mieszając wspomnienia z teraźniejszością i powagę z humorem. To udany mariaż, a w każdym razie panu Pilchowi wychodzi bezbłędnie i ja to "kupuję". Spędziłam czas miło, przyjemnie i pożytecznie, a jakże. Najbardziej zaciekawił mnie fragment porządkowania biblioteki: zostaje - do Wisły - do Powszechnego. Interesujący klucz eliminacji i powaga sortowania wzbudziły u mnie wesołość.
Ciekawy jest również stosunek pisarza do kobiet, które wymienia: piąta od końca, szósta od końca. Rozumiem, że to nie z powodu podmiotowego traktowania, ale przez delikatność, żeby nie zdradzać personaliów choćby tej, co przy pisarzu również pisać coś MUSIAŁA i to pisanie do zmęczenia mu czytała. Nie wykazał autor tyle delikatności w stosunku do Janka Nowickiego, który "może zagrać nawet płytkę pcv", czy Janka Polkowskiego, którego krótka kariera na wysokim szczeblu URM jest przedmiotem niejednej uroczej kpinki. Pojawia się też szereg innych znanych i bardziej znanych osób, którzy pozostają nie bez wpływu na życie i rozwój pisarza. I ci mają swoje grzeszki, przywary, wychodzą poza ramy powagi, by dać uciechę gawiedzi. Tym bardziej należy docenić szarmancję wobec dam; niech same znajdują swoje numerki na mapie Pilchowego życia.
Lubie prozę Jerzego Pilcha, wprawia mnie zawsze w dobry humor i samozadowolenie. Bo nic tak nie poprawia nastroju, jak autoironia.
Polecam.

Wielowątkowa nie-powieść, dokumentalny nie-reportaż. Pan Pilch snuje swą opowieść, mieszając wspomnienia z teraźniejszością i powagę z humorem. To udany mariaż, a w każdym razie panu Pilchowi wychodzi bezbłędnie i ja to "kupuję". Spędziłam czas miło, przyjemnie i pożytecznie, a jakże. Najbardziej zaciekawił mnie fragment porządkowania biblioteki: zostaje - do Wisły - do...