Przeczytałam z prędkością światła.Zgodzę się z opinią poprzedników.Książka wg mnie napisana bardzo dobrze tak oszczędnie ,krótko, wyrażiście. Chyba się nie pomylę,że to taki styl Flauberta.
A przemyślenia...po pierwsze naprawdę starajmy się nie oceniać ,choć to trudne .Bo im mocniej potępiamy tym łatwiej o własny upadek.

Przeczytałam z prędkością światła.Zgodzę się z opinią poprzedników.Książka wg mnie napisana bardzo dobrze tak oszczędnie ,krótko, wyrażiście. Chyba się nie pomylę,że to taki styl Flauberta.
A przemyślenia...po pierwsze naprawdę starajmy się nie oceniać ,choć to trudne .Bo im mocniej potępiamy tym łatwiej o własny upadek.

Świetne drobiażdżki, w krótkiej formie opowiadania wydobyte i uwypuklone częste typy ludzkie, jakoś tak przypadkiem dziwnie podobne do charakterystyk jakie przypisujemy zwierzętom, lub przezwiskom od nich nadanym. Zwierzęce odpowiedniki są zdecydowanie sympatyczniejsze od wykreowanych postaci.

Świetne drobiażdżki, w krótkiej formie opowiadania wydobyte i uwypuklone częste typy ludzkie, jakoś tak przypadkiem dziwnie podobne do charakterystyk jakie przypisujemy zwierzętom, lub przezwiskom od nich nadanym. Zwierzęce odpowiedniki są zdecydowanie sympatyczniejsze od wykreowanych postaci.

Specyficzne okazy zgromadziła Zapolska w swojej menażerii. W zasadzie jest to coś w rodzaju panoptikum, w którym autorka udostępnia widzowi-czytelnikowi pozornie niewarte uwagi postaci, by za chwilę tym swoim oszczędnym stylem, niczym cięciem skalpela, obnażyć całą zgniliznę i zakłamanie, jakie kryją się pod dobrodusznymi minkami i uperfumowanymi szmatkami. Pisarka jest specjalistką od wyciągania na światło dzienne mieszczańskich brudów i słabości. Zachowuje przy tym doskonale beznamiętną narrację, jakby nic już jej nie było w stanie zadziwić, czy oburzyć. Tym mocniej opowiadania te uderzają w czytającego. Koło takiego uwypuklenia przemocy w białych rękawiczkach, takiego portretu upodlenia i wykorzystywania słabszych trudno przejść obojętnie. Dla mnie lektura „Menażerii ludzkiej” była momentami bardzo ciężka. Zapolska jest w tej wiwisekcji grzechów powszednich doskonałą spadkobierczynią pozytywistycznych tradycji pisarskich. I choć daleko jej do brutalności, jaką często zalewają nas medialne doniesienia o różnych bestialstwach, jest w tym jej cynicznym chłodzie coś absolutnie porażającego i paraliżującego. Myślę, że warto przeczytać ten zbiór opowiadań, ale polecać go nikomu nie mam serca.

Specyficzne okazy zgromadziła Zapolska w swojej menażerii. W zasadzie jest to coś w rodzaju panoptikum, w którym autorka udostępnia widzowi-czytelnikowi pozornie niewarte uwagi postaci, by za chwilę tym swoim oszczędnym stylem, niczym cięciem skalpela, obnażyć całą zgniliznę i zakłamanie, jakie kryją się pod dobrodusznymi minkami i uperfumowanymi szmatkami. Pisarka jest...

Opowiadania pełne smutku, wytykające ludzkie wady i słabości. Dużo tam goryczy, żalu i ironicznego spojrzenia na pychę, zdradę, złość czy zazdrość. Przykre, ale niestety dość często spotykane ludzkie zachowania.. Dla mnie ciężka lektura, bo mimo wszystko szukam w ludziach tego, co dobre.

Opowiadania pełne smutku, wytykające ludzkie wady i słabości. Dużo tam goryczy, żalu i ironicznego spojrzenia na pychę, zdradę, złość czy zazdrość. Przykre, ale niestety dość często spotykane ludzkie zachowania.. Dla mnie ciężka lektura, bo mimo wszystko szukam w ludziach tego, co dobre.

Sięgnąłem po nią z ciekawości i chęci poznania bardziej twórczości G. Zapolskiej
Książka składa się z niepowiązanych fabularnie opowieści. Nie jest to dzieło wysokich lotów, raczej luźny zbiór krytycznych, ewidentnie prześmiewczych historii. Losy bohaterów według mnie bardzo dramatyczne, szczególnie w "koźle ofiarnym".
"Menażerię ludzką" czyta się szybko, nie ma opcji, żeby przeoczyć jakiś wątek.

Sięgnąłem po nią z ciekawości i chęci poznania bardziej twórczości G. Zapolskiej
Książka składa się z niepowiązanych fabularnie opowieści. Nie jest to dzieło wysokich lotów, raczej luźny zbiór krytycznych, ewidentnie prześmiewczych historii. Losy bohaterów według mnie bardzo dramatyczne, szczególnie w "koźle ofiarnym".
"Menażerię ludzką" czyta się szybko, nie ma opcji, żeby...