Po lekturze Ofiary 44 wiedziałem, że jeszcze wrócę do tego autora i z chęcią przeczytam o dalszych losach Lwa Demidowa. Śledztwo w sprawie morderstw dzieci w stalinowskim ZSRR było genialnym pomysłem na książkę, a autor pokazał, że nie zależy mu lekkim i cukierkowatym klimacie. Tajny referat zapowiadał się o wiele ciekawiej. Referat Nikity Chruszczowa potępiający terror, zabójstwa były oficerów MGG, wyprawa do Gułagu i rewolucja w Budapeszcie. Czego chcieć więcej. Początkowo zapowiadało się, że ksiązka bez problemu pobije Ofiarę 44. Autor od razu rzuca nas w wir wydarzeń, sprawnie łączy fikcję z prawdziwą historią i można liczyć na świetną powieść. Niestety na scenie pojawia się Frajerka, kobieta próbująca zemścić się na Lwie za doznane krzywdy. Kolejnym kluczowym elementem fabuły stają się relacje Lwa z adoptowaną córką, która zostaje porwana, a nasz bohater musi ponieść karę za swoje grzechy. Motyw ten oczywiście przypadł mi do gusty, bo zemsta na zbrodniarzu miała swoje wytłumaczenie. Autor jednak ma skłonności do robienia z ciężkiej historii fabuły nadającej się na amerykański hit kinowy. Dziwne, że Ofiara 44 okazała się taką klapą. W każdym bądź razie Tajny referat do świetny materiał na film, lecz ma to swoje wady. Autor zrezygnował z dłuższych opisów i aury tajemnicy, terroru na rzecz galopującej akcji. Książka naprawdę trzyma ekspresowe tempo. Wielkim plusem jest także osadzenie części akcji w Gułagu, za co należy się wielki plus. To chyba najlepsza część książki. Dalsza lektura powoduje przeświadczenie, że Lew wyjdzie z każdej opresji i każde zagrożenie wydaje się błahe, podobnie samo wyjście z opresji na czym cierpi realizm. Mam wrażenie, że w poprzedniej książce klimat stalinowskiej Rosji był o wiele bardziej intensywny, a tu jakby trochę ulatuje. Sam finał w Budapeszcie rozczarowuje. Akcja niby pędzi, ale brakuje choćby odrobinę dłuższych opisów. Miałem wrażenie jakby zakończenie powstawało w wielkim pośpiechu albo jakbym czytał scenariusz i za to minus. Oczywiście finał jest przewidywalny do bólu i mocno wymuszony happy end za którym nie przepadam. Niemniej Tajny referat to dobra powieść, dynamiczna, z wieloma zwrotami akcji i jak na zachodniego autora odważna. Czyta się znakomicie mimo przewidywalności. Zarzutem w moim przekonaniu może być wyjątkowo sztuczna relacja Lwa z jego przybraną córką oraz jej wybryki. Czuć w tym dużo Hollywoodu. Autor pragnął pokazać na motyw nienawiści i chęć zemsty, która nie do końca była przekonywująca. Postać Zoji i Frajerki niewiarygodne, wręcz sztucznie i nieprawdopodobnie irytuję. Obie miały swoje motywacje, jednak wypadają bardzo kiepsko, bo Tajny referat jest nierówny. Raz ociera się o genialną powieść, innym razem wali wieloma idiotyzmami i niewiarygodnymi rozwiązaniami, lecz z racji, że nie traci tempa i jest osadzony w ciekawych realiach wybija się na tle wielu thrillerów. Jeśli ktoś ma mniejsze oczekiwania dostanie powieść o zemście, potrzebie odkupienia, zmianach w ZSRR po śmierci Stalina i demonach przeszłości. Sam mam wrażenie, że autor przedobrzył i chciał pokazać nam za wiele wątków i zdarzeń, zamiast jak w Ofierze 44 skupić się na śledztwie albo napisać powieść o większej głębi i mniej skupić się na samej akcji, spowolnić ją i lepiej przedstawić historię i komunistyczną Rosję. Myślę, że gdyby dorzucił około 100 stron więcej książka mogłaby tylko zyskać, mimo to i tak warto po nią sięgnąć.

Po lekturze Ofiary 44 wiedziałem, że jeszcze wrócę do tego autora i z chęcią przeczytam o dalszych losach Lwa Demidowa. Śledztwo w sprawie morderstw dzieci w stalinowskim ZSRR było genialnym pomysłem na książkę, a autor pokazał, że nie zależy mu lekkim i cukierkowatym klimacie. Tajny referat zapowiadał się o wiele ciekawiej. Referat Nikity Chruszczowa potępiający terror,...