Czytając poprzedni tom cyklu o Aurorze Teagarden ("Łatwo przyszło, łatwo poszło"), sympatyzowałam z nią i współczułam problemów, jakimi hojnie uraczyła ją autorka. Niestety, w trakcie lektury "Świadka ostatniej sceny" moja sympatia do głównej bohaterki parowała szybko w miarę połykania kolejnych stron. Rozumiem, kobiecina niedawno owdowiała, a to drastycznie zmienia perspektywę, z jakiej ogląda się świat, jednak jej totalne skupienie na samej sobie doprowadzało mnie chwilami do mdłości. Na dodatek działania otoczenia na ogół były przedstawiane jako krzywda i ból dla niej, kobiety były dziwne i najczęściej niezbyt sympatyczne, mężczyźni za to bezustannie zainteresowani nieszczęśliwą wdową. Litości! Proszę o krople żołądkowe!

Ogólnie jest to powieść na temat "ja, mnie, moje, o mnie, ze mną", to, co w poprzednim tomie było dowcipem, tu zamieniło się w złośliwości i ironię, a bohaterka z sympatycznej w sumie osoby przekształciła się w irytującą, pełną żółci babę, domagającą się współczucia, choć ja raczej chętniej bym ją palnęła.

Acha, intryga kryminalna. Ano, gdzieś tam była. Z boku. Stłamszona i przysłonięta gigantycznym cieniem maleńkiej Roe.

Nie mam ochoty na ponowne spotkanie - z panią Teagarden na pewno, a z panią Harris, to jeszcze się zastanowię.

Czytając poprzedni tom cyklu o Aurorze Teagarden ("Łatwo przyszło, łatwo poszło"), sympatyzowałam z nią i współczułam problemów, jakimi hojnie uraczyła ją autorka. Niestety, w trakcie lektury "Świadka ostatniej sceny" moja sympatia do głównej bohaterki parowała szybko w miarę połykania kolejnych stron. Rozumiem, kobiecina niedawno owdowiała, a to drastycznie zmienia...