Mam problem z książkami, które są długo i dobrze promowane. Zanim trafią w moje ręce mija zwykle kilka tygodni, w ciągu których jestem bombardowana setkami ich zdjęć. Pasjami oglądam też vlogi i przeglądam recenzje - a nie oszukujmy się, w 90% są one więcej niż pozytywne. Efekt jest taki, że gdy w końcu mam okazję zapoznać się z tak głośną (i oczywiście "tak dobrą") powieścią, oczekuję naprawdę wiele. Mam szlochać z rozpaczy, by za moment śmiać się z zachwytem. Mam podziwiać fajerwerki, a za chwilę przeżywać bolączki głównego bohatera. Oczekuję hitu, ale nie jednego sezonu. Chcę książki, która zostanie ze mną na długo i do której z niecierpliwością wrócę za pewien czas.

Wtedy jednak przychodzi moment, gdy na wzór bohaterów epoki pozytywizmu zmuszona jestem do konfrontacji marzeń z rzeczywistością. Marzenia przegrywają z kretesem, a rzeczywistość rzuca tak wyczekiwaną książkę na półkę z etykietką "smutek i zawód".

Tak też było z "Magonią".


Pomysł na fabułę był genialny i daleki od banału. 16-letnia Aza Ray Boyle cierpi na tajemniczą chorobę płuc, przez którą "topi się w powietrzu". Jej życie naznaczone jest cierpieniem, na które sama przestała zwracać już uwagę, a które za wszelką cenę stara się zmniejszyć jej matka. Dziewczyna z powodu choroby jest dziwadłem, a za przyjaciela ma Jasona, chłopaka darzącego nadmiernym uczuciem liczbę π. Gdy nadchodzi czas Aza zostaje zmuszona do opuszczenia bliskich i udania się do krainy, która postawi jej diagnozę i w której dowie się, kim naprawdę jest.
Brzmi nieźle, prawda? Coś jednak poszło nie tak.


"Złamane serca" - śpiewa jedno ze stworzeń wykreowanych przez Marię Dahvanę Headley. "Zniszczone marzenia i zmarnowany potencjał" chciałoby się dodać. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że autorce wpadło do głowy kilka różnych pomysłów, a że każdy jego zalążek był świetny to postanowiła wszystkie je rozwinąć. Problem w tym, że później chyba nie bardzo wiedziała jak je logicznie połączyć. W efekcie powstała dziwna - naprawdę dziwna - powieść. Rozumiem, że "Magonia" w założeniu należy do nurtu (gatunku?) fantasy, ale tam po prostu dzieje się za dużo. Sercoptaki i płucoptaki, otwierająca się na żądanie klatka piersiowa i statki na niebie, a gdzieś między nimi nietopeżagle i Aza, która nie jest Azą... Uważam się za osobę z dość dobrze rozwiniętą (acz nie wybujałą :) ) wyobraźnią, ale w pewnym momencie miałam spory problem ze zrozumieniem kto, gdzie, jak, po co i przede wszystkim - dlaczego? Do tego dodajmy kolejnego, obok Azy, narratora, który troszkę za często i czasami bez sensu dochodzi do głosu i już zamiast zgrabnie skonstruowanej powieści dostajemy dziwadełko.



Mogłabym napisać, że "Magonia" jest słaba - i pewnie bym to zrobiła. Męczyłam tę książkę STRASZNIE (a przy okazji i siebie) i wręcz nie mogłam się doczekać jej końca. Jednak między bielą a czernią jest jeszcze wiele odcieni szarości, a "Magonia" ma w sobie to przysłowiowe "coś". Te kilka fragmentów, tak wzruszających i pięknych, że łzy cisnęły się do oczu, a ludzie w metrze patrzyli z mieszanką niepokoju i współczucia. To one ratują "Magonię", a mnie utwierdzają w dość śmiałym przekonaniu, że Maria Dahvana Headley byłaby świetną autorką powieści obyczajowych. Mało kto - i to już na początku swej pisarskiej drogi - potrafi tworzyć tak wspaniałe sceny pożegnań i powitań. Jeśli zaś chodzi o fantasy... Na nie jeszcze przyjdzie czas ;)


Recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Mam problem z książkami, które są długo i dobrze promowane. Zanim trafią w moje ręce mija zwykle kilka tygodni, w ciągu których jestem bombardowana setkami ich zdjęć. Pasjami oglądam też vlogi i przeglądam recenzje - a nie oszukujmy się, w 90% są one więcej niż pozytywne. Efekt jest taki, że gdy w końcu mam okazję zapoznać się z tak głośną (i oczywiście "tak...