Foenkinos to nie Dostojewski i nie aspiruje do tej roli. On raczej muska otchłanie duszy, niż ją drąży, muska je melancholijnie, delikatnie - Le Figaro

Istotnie, książka ma melancholijny, dramatyczny klimat i artystyczną aurę.
Tytułowa bohaterka, Charlotte Salomon, niemiecka malarka żydowskiego pochodzenia wyrosła w kulturalnym Berlinie, w rodzinie naznaczonej piętnem samobójstw.
- " Zgubny atawizm był zbyt silny. Korzenie drzewa genealogicznego przeżarte złem".
Życie miała stosunkowo krótkie, ale bogate w miłość, artystyczne doznania, twórcze emocje, dramatyczne wydarzenia.

Pisarz wyznaje, że Charlotte i jej życie zainspirowało go do napisania tej powieści, a żródłem, z którego czerpał treść jest jej autobiograficzne dzieło pn. " Życie? Czy teatr?"
Mnie, do sięgnięcia po tę książkę, zainspirowały zachwycające opinie na jej temat. Zdumiona byłam tylko tym, że została napisana...wierszem.
W miarę upływu fabuły, Autor wyjaśnia dlaczego tak się stało.
Przez wiele lat szukał dla niej odpowiedniego wyrazu, formy, kształtu. Wreszcie odkrył, że powieść tą zawsze trzeba zaczynać od nowego akapitu.
Tylko tak - dla nabrania oddechu!
Znamienne dla tej niezwykłej narracji jest to, że zanim ją dobrze poznał, prowadzony był jakimś mglistym przeczuciem czy intuicją, najpierw do Niemiec, ojczyzny Charlotte. Konkretnie, do miasta jej urodzenia, do Berlina.
Pokochał Berlin, miał nawet obsesję tego języka, o którym w jednym z wersów powie, że na skutek zbrodniczej wojny wykoślawił się.

Książka, w której nie brakuje ironii, zawiera wiele ważnych zdań będących złotymi myślami, sentencją czy mottem. Na przykład, w krótkich frazach, lapidarnie ujęty jest - między innymi- niemiecki nazizm:
- " W styczniu 1933 roku nienawiść dochodzi do władzy".
- " Złakniona krwi sfora kieruje państwem.
- " Naziści postanowili poskromić także pędzle".

W tej przejmującej opowieści splatają się z sobą trzy historie.- Dzieje losu Charlotte z jej portretem psychologicznym. Wątek przyjażni pisarza z wędrówką śladami bohaterki. I autobiograficzne dzieło malarki - triada kolorytu obrazów, tekstu, muzyki.
Dziełu przyświeca motto Waltera Benjamina: " Prawdziwą wartością życia jest wspomnienie". W kompendium wspomnienia, na zawsze utrwaliła obrazy ze swego życia, rodziny, najbliższych, w tym Alfreda, jej Amadeusza.

Wzruszający jest wątek o książkach ( biblioteka Abym Warburga), które ocalono: "książki uciekły przed nazistami".

Publikacja ładnie wydana, w płóciennej oprawie z fragmentem dzieła Charlotte na okładce. Dobrze i szybko się czyta: z zadumą, refleksją, przejęciem.
Szkoda tylko, że Autor ani wydawca nie załączyli choćby kilku obrazków z całego dzieła artystki malarki. Żeby się z nimi zapoznać, przeprowadziłam kwerendę w Internecie.
Książkę warto było przeczytać- jest literacko-poetyckim dokumentem z tamtego czasu, wzruszającym nośnikiem wiedzy.

Foenkinos to nie Dostojewski i nie aspiruje do tej roli. On raczej muska otchłanie duszy, niż ją drąży, muska je melancholijnie, delikatnie - Le Figaro

Istotnie, książka ma melancholijny, dramatyczny klimat i artystyczną aurę.
Tytułowa bohaterka, Charlotte Salomon, niemiecka malarka żydowskiego pochodzenia wyrosła w kulturalnym Berlinie, w rodzinie naznaczonej piętnem...