Trylogia "Więzień labiryntu" od samego początku wciągnęła mnie bez reszty. Po przeczytaniu doskonałej, pierwszej części, całkiem niezłej- drugiej oraz bardzo dobrej- trzeciej, było mi dobrze.
Po pewnym czasie ukazała się zapowiedź tomu 0,5. Zwariowałem! Rozkaz zagłady! Łał! Czekałem przebierając nóżkami, podjarany jak nie wiem kto.
Moja wyobraźnia podsuwała mi to, czego potencjalnie będę mógł się w tym prequelu spodziewać:
Kto wydał rozkaz zagłady i dlaczego? Czemu użyto takiego wirusa, a nie innego? Jakie były wcześniejsze losy Teresy, Thomasa i reszty Streferów? Jaki był ich udział i rola w powstawaniu labiryntu? Jak bardzo zagłębimy się w sam labirynt i w DRESZCZ? O co kaman z tym przewrotem w DRESZCZU?
Pytań bez liku, czacha mi dymiła, chciałem odpowiedzi, czekałem, aż nadszedł ten czas.
Wziąłem książkę do ręki, zacząłem czytać i... mam za swoje.
Tak to jest, kiedy się za dużo oczekuje.
Nowi bohaterzy, nowe opowiadanie... Wszystko nowe.
Po przeczytaniu prawie dziewięćdziesięciu procent, byłem tak potwornie rozczarowany, że aż zły. Zły na siebie, że się za bardzo nakręciłem, ale też zły na pisarza i książkę, że dali mi za mało...
Miałem nie czytać do końca, dać w złości naciągane pięć na dziesięć i pójść spać. Na całe szczęście przemogłem się i postanowiłem wytrwać jeszcze trochę, do ostatniej strony. I dobrze się stało, bo koniec był tym, co nadało smak i sens całej książce.
Ostatnie rozdziały, zwykłą, prostą wstążkę, którą na początku wydaje się być "Rozkaz zagłady" zawiązują w fajną kokardkę, którą można przypiąć do pozostałych części trylogii. Bajka, z pozoru zupełnie nowa, okazuje się być częścią całości.
Mimo, że książka nie była taka, jak tego oczekiwałem, mimo, że jest ciut przydługa względem zawartości to i tak, moim zdaniem, zasługuje na siódemkę.

Trylogia "Więzień labiryntu" od samego początku wciągnęła mnie bez reszty. Po przeczytaniu doskonałej, pierwszej części, całkiem niezłej- drugiej oraz bardzo dobrej- trzeciej, było mi dobrze.
Po pewnym czasie ukazała się zapowiedź tomu 0,5. Zwariowałem! Rozkaz zagłady! Łał! Czekałem przebierając nóżkami, podjarany jak nie wiem kto.
Moja wyobraźnia podsuwała mi to, czego...