Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatni tom. Brawo. Chapeau bas!
On i pozostałe części to kawał literatury, który pokazuje, że Polak potrafi, że Polak nie burak, że Polak może pisać na światowym poziomie i być za to doceniony za granicą.
Mnie osobiście, jakoś w ogóle nie ciągnie w stronę space oper. W moim życiu przeczytałem tylko dwa cykle zaliczające się do owego podgatunku, a mianowicie: Starship oraz Pola dawno zapomnianych bitew, których to pól zwieńczeniem jest ta oto książka.
Obie serie były świetne(Starship mógł by nie być tak dobry, gdyby nie odpowiednie tłumaczenie, wykonane przez odpowiedniego człowieka 😉). Rzemiosło autorów, a co za tym idzie stworzony przez nich świat i bohaterowie oblani gęstą i smaczną fabułą, sprawiło, że te kilka godzin spędzonych z Wilsonem Colem, Henryanem Święckim, Nikiem, Ruttą i innymi było czymś przyjemnym.
Do świata stworzonego przez Resnika już nie wróciłem, ale w uniwersum stworzonym przez Roberta, zadomowiłem się i pływać tu będę już zawsze. Toy Land, PDZB już za mną. Pozycje zapowiedziane, dopiero pieczone przez autora, przede mną. Czekam z niecierpliwością. Dla nich wszystkich czeka miejsce na półce "ulubione".
Cykl warty przeczytania. Polecam wszystkim gorąco, a autorowi dziękuję.

Ostatni tom. Brawo. Chapeau bas!
On i pozostałe części to kawał literatury, który pokazuje, że Polak potrafi, że Polak nie burak, że Polak może pisać na światowym poziomie i być za to doceniony za granicą.
Mnie osobiście, jakoś w ogóle nie ciągnie w stronę space oper. W moim życiu przeczytałem tylko dwa cykle zaliczające się do owego podgatunku, a mianowicie: Starship oraz...

Pilipiuk to Pilipiuk. Jego po prostu się kocha.
"Wilcze leże" z pewnością podobało mi się bardziej niż "Litr ciekłego ołowiu". Nie mówię, broń Boże, że "litr" jest zły, ale "leże" jest według mnie lepsze. Jest Robert, jest doktor Skórzewski, są opowiadania bez nich.
Opowiadania niestormowoskórzewskie dają nam coś nowego, coś czego nie było, świeżość. W opowiadaniach stormowoskórzewskich też jest ciekawie. Doktor Paweł ociera się jak zwykle o to "coś", zostaje też w pewien sposób nagrodzony za swoje czyny. Jeśli chodzi o Roberta, on też w tej części stratny nie jest. Mimo pewnych kłopotów w jednym z opowiadań, później jest raczej git ;) Robson choć nie szukał, znajduje to, co powinien znaleźć już dawno temu. I to mi się podoba. Wszystko gra! Jest co poczytać. Polecam.
Mistrzu Andrzeju, żyj nam jak najdłużej! Amen.

Pilipiuk to Pilipiuk. Jego po prostu się kocha.
"Wilcze leże" z pewnością podobało mi się bardziej niż "Litr ciekłego ołowiu". Nie mówię, broń Boże, że "litr" jest zły, ale "leże" jest według mnie lepsze. Jest Robert, jest doktor Skórzewski, są opowiadania bez nich.
Opowiadania niestormowoskórzewskie dają nam coś nowego, coś czego nie było, świeżość. W opowiadaniach...

Dziś właśnie skończyłem cykl o Wiedźminie. Doskonały, wspaniały, wielki! Jeszcze nie raz przeczytam wszystkie tomy z przyjemnością. Koło się zamyka :)
"...pradawny Uroboros przypomina nam, że w każdym momencie, w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdej chwili kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem, każde pożegnanie powitaniem, każdy powrót rozstaniem. Wszystko jest jednocześnie początkiem i końcem."

Dziś właśnie skończyłem cykl o Wiedźminie. Doskonały, wspaniały, wielki! Jeszcze nie raz przeczytam wszystkie tomy z przyjemnością. Koło się zamyka :)
"...pradawny Uroboros przypomina nam, że w każdym momencie, w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdej chwili kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem,...