„Ziarno i krew” to reportaż pisany typowo reporterskim stylem. Nie znajdziemy tu epickich fraz, świeżych porównań czy zabaw leksykalnych. Autor nie próbuje też w kreowanej opowieści przemycić drugiego tła, rozgrywającego się między słowami. Jego zamierzeniem było ukazanie nam sedna pojęcia dzisiejszego Bliskiego Wschodu, i to zamierzenie w moim odczuciu udało mu się zrealizować. Przy pomocy schematycznych zabiegów (te same pytania powtarzane różnym osobom, przywołanie legend i wydarzeń historycznych, opisy otoczenia i zabytków) oraz stosunkowo prostego języka Rosiak niszczy mit muzułmanina sadysty, dobrego chrześcijanina, mądrej opozycji i wiele innych. Jeśli macie gotowe zdanie na tematy tak nam aktualne jak przyjmowanie uchodźców czy walka z Islamem zachęcam do lektury, z pewnością to co przeczytacie zachwieje waszą pewnością. W tamtym rejonie nic nie jest czarne lub białe, interpretacja tych samych słów może przybierać różnoraką formę, zależną od pochodzenia, wiedzy i wiary osoby formułującej wnioski. Dojście do prawdy nie jest możliwe bez gruntownego przygotowania.
Ja po lekturze „Ziarna i krwi” do prawdy nie doszedłem, ale jak to z tytułu wynika, ziarno zostało zasiane, wiem że się myliłem i będę poszukiwał jej dalej.

„Ziarno i krew” to reportaż pisany typowo reporterskim stylem. Nie znajdziemy tu epickich fraz, świeżych porównań czy zabaw leksykalnych. Autor nie próbuje też w kreowanej opowieści przemycić drugiego tła, rozgrywającego się między słowami. Jego zamierzeniem było ukazanie nam sedna pojęcia dzisiejszego Bliskiego Wschodu, i to zamierzenie w moim odczuciu udało mu się...