Wszyscy się doskonale domyślają jakie słowo powinno się znaleźć w tytule zamiast kropek. A sam wydźwięk tytułu brzmi co najmniej arogancko i zarozumiale sugerując, że nikt poza Mateckim tej Rosji dokładnie nie poznał. Otóż nie. Bo kiedy większość „znawców tematu” skupia się na globalnych problemach Rosji a na cel swoich wycieczek wybierają Moskwę, Petersburg czy jakiś inny Nowosybirsk, kiedy tematy przez nich poruszane to życie po upadku ZSRR, przeciwstawianie biedoty oligarchom czy konflikty zbrojne toczące się w Rosji lub poza nią w których Rosja udział bierze Matecki idzie w inną stronę. Ryzykowną ale udaną.

Autor ma gdzieś utarte ścieżki i schematy. Rosja jaką on poznaję to dalekie wioski głęboko na północy, gdzieś na Morzem Białym. Nierzadko liczące kilku mieszkańców. Pcha się na Kamczatkę, wędruje pieszo, czasem rowerem, czasem autostopem po tundrach, tajgach czy syberyjskich śniegach. Schodzi z głównej drogi by wejść w te mniej uczęszczaną. By dotrzeć do zaskakującego zabytku, niesamowitego krajobrazu czy ciekawych postaci o których dosłownie nikt nie wie. A w tym wszystkim chłonie jak gąbka historię tych miejsc i tych ludzi. Czy to będzie pracownik wieży kontroli lotów na lotnisku, którym jest zwykła łąka a samolotami przylatującymi tam ledwo zipiące ze starości aeroplany, czy to będzie maleńki klasztor, wiejska „żulia” zapraszająca go na przemysłowy spirytus czy malarka tworząca do szuflady niesamowite rysunki. Z Mateckim przejedziemy się najpodlejszymi składami kolejowymi, w których przedstawia nam pełen przekrój rosyjskiego społeczeństwa ale też zwiedzimy miejsca, w których podczas zsyłki do łagru żył i pracował noblista Josif Brodski.

Mawia się, że Rosja to stan umysłu. Dodać trzeba, że chwilami wyjątkowo absurdalny i groteskowy. Jacek Matecki świetnie zdaje sobie z tego sprawę ale też kraj ten podziwia i uwielbia co przekłada się na styl jego narracji i sposób w jaki opowiada swoją historię. To nie jest kolejny globtroter jeżdżący w dziwaczne i niespotykane miejsca bo to ostatnio modne. Wręcz przeciwnie – jego ten kraj urzeka, jest jego głodny, zachłannie go ogląda i poznaje z wszystkimi jego radościami i smutkami co świetnie w jego reportażu widać. Widać tę jego fascynację ale też swego rodzaju czułość jaką tę Rosję darzy.

Polecam. Obok „Spokojnie, to tylko Rosja” Igora Sokołowskiego to jeden z najciekawszych reportaży o tym gigancie zza wschodniej granicy jaki czytałem.

Wszyscy się doskonale domyślają jakie słowo powinno się znaleźć w tytule zamiast kropek. A sam wydźwięk tytułu brzmi co najmniej arogancko i zarozumiale sugerując, że nikt poza Mateckim tej Rosji dokładnie nie poznał. Otóż nie. Bo kiedy większość „znawców tematu” skupia się na globalnych problemach Rosji a na cel swoich wycieczek wybierają Moskwę, Petersburg czy jakiś inny...