Sosnowiec, lata trzydzieste i tal. Pierwiastek, który jest trucizną. Wokół talu ostracyzm. Znacznie większy niż mała społeczność sosnowieckich ulic. Bo przecież jak umierają dzieci, ktoś musi ponieść winę. A ludzie najlepiej wiedzą, kto. I nie liczą się ty fakty, tylko opinie.
„Tal” to opowieść o ferowaniu wyroków. O rodzinnej tragedii i małomiasteczkowej moralności. O śledztwie i o jadzie sączonym przez rozplotkowanych mieszkańców. O tym, jak trudno jest być bezstronnym. O ludzkiej zawiści.
Trzy śmierci, jedno przytrucie, jedno zaszczucie, jedna trudna i tragiczna miłość i jedna nieudana próba „chwycenia wdowca” - wszystko to zawiera w sobie „Tal”.
Jest to pierwsza powieść Białasa, którą przeczytałam. Sprawnie napisana, z wartko toczącą się akcją i wątkami chyba jednak bardziej społecznymi, niż kryminalnymi. Nie będę piała wielkimi ochami i achami, bo te zgarnął w całości „Korzeniec”, którego zobaczyłam w sosnowieckim Teatrze Zagłębia (na podstawie pierwszego z sosnowieckiej trylogii tomu, który tworzą „Korzeniec”, „Puder i pył”, „Tal”). Ale przyznam, że „czepić się” za bardzo nie mam czego. Ba, raczej pochwalę za pokazanie mechanizmu śnieżnej kuli, która tworzy się wokół „złego słowa”.
W czasach wszechobecnego, nie tylko internetowego „hejtu”, warto powieść Białasa przeczytać. I przemyśleć słowa, które docierają do naszych uszu. Zabawa w „głuchy telefon” i bezmyślne powtarzanie czyichś słów, może przynieść doprawdy tragiczne skutki - nigdy nie będzie wiadomo, dokąd finalnie ta podróż zaprowadzi…
Magda | 10.01.2016
Zbigniew Białas, Tal, Wydawnictwo MG, Kraków 2015

Sosnowiec, lata trzydzieste i tal. Pierwiastek, który jest trucizną. Wokół talu ostracyzm. Znacznie większy niż mała społeczność sosnowieckich ulic. Bo przecież jak umierają dzieci, ktoś musi ponieść winę. A ludzie najlepiej wiedzą, kto. I nie liczą się ty fakty, tylko opinie.
„Tal” to opowieść o ferowaniu wyroków. O rodzinnej tragedii i małomiasteczkowej moralności. O...