Jak wynika z moich dotychczasowych doświadczeń, to książki Wita Szostaka pochłania się w ekspresowym tempie, a potem zostaje maleńkie uczucie niedosytu, ponieważ chce się więcej.
Nieskładna, snuta szeptem opowieść ułomnego Błażeja, w której rządzi chaos, z którego jednak przebijają się trafne spostrzeżenia, potrafi skutecznie przykuć uwagę. Rządzą w niej niepodzielnie niedopowiedzenia. Nie irytują powtórzenia, bo są niczym poezja. Musimy wyławiać i łączyć zdarzenia przez lekką mgłę, przez co wzbudzona zostaje w nas czujność, że musiało się tutaj na tym dworcu, gdzieś z dala od świata, coś poważnego wydarzyć.
Dwaj bracia i kobieta bądź mąż i żona oraz brat. Motyw z "Oberków do końca świata". Ojciec profesor, bohater a jednak kruchy człowiek składający się z wnętrzności, które nie mieszczą się już na tym świecie. Matka we wspomnieniach, która wypruwa sobie żyły dla dzieci i ma otwarty przewód (doskonała gra słowna). Kilku przyjaciół a zarazem nieprzyjaciół. Pojawia się dobrze wyczuwalne napięcie, oznajmiające, że zaraz nastąpi przewrót. Zwiastuje to użyty po raz pierwszy na 115 stronie wulgaryzm. I dalsza historia nas nie zawiedzie. Jedynie być może zabrakło rozwinięcia niektórych wątków, zbyt wiele tych niedopowiedzeń.

Jeśli ktoś chce skosztować naprawdę dobrej literatury, niereklamowanej jako kolejne arcydzieło, powinien zapoznać się z tą melancholijną i kameralną historią.

Jak wynika z moich dotychczasowych doświadczeń, to książki Wita Szostaka pochłania się w ekspresowym tempie, a potem zostaje maleńkie uczucie niedosytu, ponieważ chce się więcej.
Nieskładna, snuta szeptem opowieść ułomnego Błażeja, w której rządzi chaos, z którego jednak przebijają się trafne spostrzeżenia, potrafi skutecznie przykuć uwagę. Rządzą w niej niepodzielnie...