Wróżenie z wnętrzności

Przypadkiem trafiłem na tę książkę i byłem poruszony. Bardzo konsekwentnie zbudowany świat przedstawiony i ciekawe wnioski filozoficzne -- i to wnioski dotykające czegoś istotnego, fundamentalnego dla rzeczywistości, a nie ,,wydumane". Niezwykła rzecz.

Przypadkiem trafiłem na tę książkę i byłem poruszony. Bardzo konsekwentnie zbudowany świat przedstawiony i ciekawe wnioski filozoficzne -- i to wnioski dotykające czegoś istotnego, fundamentalnego dla rzeczywistości, a nie ,,wydumane". Niezwykła rzecz.

Czytając miotałam się pomiędzy zachwytem nad formą, a znudzeniem treścią. Pięknie zbudowany nastrój. Niemal czułam duszności od niewypowiedzianych słów i niewyrażonych emocji, które niemal gradowe chmury przetaczały się przez karty powieści. Pod koniec miałam nie mniej dość, co główny bohater.

Czytając miotałam się pomiędzy zachwytem nad formą, a znudzeniem treścią. Pięknie zbudowany nastrój. Niemal czułam duszności od niewypowiedzianych słów i niewyrażonych emocji, które niemal gradowe chmury przetaczały się przez karty powieści. Pod koniec miałam nie mniej dość, co główny bohater.

Mam pewien problem z tą książką, ponieważ mimo całej mojej sympatii i szacunku do autora, momentami przemyślenia "głupiego Błażeja" zaczynają nużyć i drażnić, szczególnie, gdy zaczynają się powtarzać. Rozumiem celowość tych zabiegów literackich, ale co jakiś czas musiałam odkładać książkę, gdyż zwyczajnie powodowała przesyt.
Błażej, mimo swojej domniemanej głupoty dzieli się wieloma mądrymi spostrzeżeniami i dla nich warto przeczytać tę książkę. Szostaka uwielbiam nadal, ale ta książka nie trafiła do mnie w 100%.

Mam pewien problem z tą książką, ponieważ mimo całej mojej sympatii i szacunku do autora, momentami przemyślenia "głupiego Błażeja" zaczynają nużyć i drażnić, szczególnie, gdy zaczynają się powtarzać. Rozumiem celowość tych zabiegów literackich, ale co jakiś czas musiałam odkładać książkę, gdyż zwyczajnie powodowała przesyt.
Błażej, mimo swojej domniemanej głupoty dzieli...

Kolejny raz jestem w głębokim zachwycie nad piórem Szostaka. Książka jest przepięknie napisana, styl wyjątkowy, poetycki, bardzo oryginalny, a mimo to - czyta się bardzo lekko i przyjemnie. Narrację prowadzi wycofany, przebywający wyłącznie w „wewnętrzu” Błażej. Na pierwszy rzut oka w fabule nic się nie dzieje, jednak zostają nam przedstawione pewne mocne wydarzenia - oczywiście nie do końca wyjaśnione. Mniejsza o fabułę, szeptany dialog wewnętrzny Błażeja wydaje się uniwersalny dla osób, które już nieco przeżyły. „(...) gdzieś tam po drodze zrozumiałem w jednym i jasnym błysku, że wszystko już będzie tak samo. Tak samo i do końca. Że wszystko inne to tylko pozory czegoś innego, to oszustwo i zmiana dekoracji” Sama koncepcja bycia we wnętrzu siebie i zewnętrzu dla świata niby nie jest odkrywcza, ale tutaj rozbrzmiewa innowatorsko.

Kolejny raz jestem w głębokim zachwycie nad piórem Szostaka. Książka jest przepięknie napisana, styl wyjątkowy, poetycki, bardzo oryginalny, a mimo to - czyta się bardzo lekko i przyjemnie. Narrację prowadzi wycofany, przebywający wyłącznie w „wewnętrzu” Błażej. Na pierwszy rzut oka w fabule nic się nie dzieje, jednak zostają nam przedstawione pewne mocne wydarzenia -...

Po uwielbianych "Oberkach..." miałem duże oczekiwania, tym bardziej że temat ucieczki od świata jest mi bliski. Niestety dla mnie "Wróżenie z wnętrzności" było tą książką, przy której zastanawiasz się, czy w ogóle lubisz czytać, i przez którą czytasz coraz mniej, bo nie sprawia ci to przyjemności.

Utwór ten ma jednak swoją wartość. Przemyślenia głównego bohatera są interesujące, czasami nawet odkrywcze, samo ujęcie problematyki wewnętrznego wycofania jest intrygujące, a i fabuła - prosta, będąca tutaj na drugim planie - miejscami była ciekawa. Całość w głowie zostaje na dłużej.

No właśnie, fabuła. Paradoksalnie mało tutaj uciekania od świata. Są ludzie, którzy uciekli - ale nie ma powodów, nie ma wahań, nie ma psychologii osoby chcącej uciec. Jest dokonany stan, pewna rutyna codzienności na opuszczonej stacji. Czułem jakbym czytał nie żywą historię, tylko bogaty opis serii zdjęć, które zatrzymały jakąś rzeczywistość.

"Wróżenie..." nie jest o tym, że lepiej być niż mieć, ani o takim rzuceniu wszystkiego i wyjechaniu w Bieszczady, o jakim myślimy. Mateusz co prawda to robi... Ale co rzuca? Bycie uznanym artystą. Błażej z kolei nie wiadomo dlaczego zamyka się w sobie. Odczytuję to więc bardziej jako wycofanie po wewnętrznym złamaniu się, a nie jako ucieczkę od codziennej rutyny, aby odnaleźć w życiu coś ważniejszego.

Szkoda, że motyw eskapizmu sprowadzono tutaj do skrajności, przez co dla mnie był bardziej absurdalny niż prawdziwy. To zaś w nużącej jak na taką liczbę stron fabule i nieprzystępnym stylu.

Po uwielbianych "Oberkach..." miałem duże oczekiwania, tym bardziej że temat ucieczki od świata jest mi bliski. Niestety dla mnie "Wróżenie z wnętrzności" było tą książką, przy której zastanawiasz się, czy w ogóle lubisz czytać, i przez którą czytasz coraz mniej, bo nie sprawia ci to przyjemności.

Utwór ten ma jednak swoją wartość. Przemyślenia głównego bohatera są...

Napisana pieknym jezykiem historia, ktora mozna strescic w kilku zdaniach. To nie fabula odgrywa tu jednak glowna role, tylko atmosfera, pewne "spowolnienie", ktore tworzy jezyk powiesci. Pozycja jest wyjatkowa, jednak pod wzgledem fabularnym pozostawia wiele do zyczenia. To kolejna powiesc o kryzysie wieku sredniego. W opisie mozna znalezc takie zdanie: "Kazdy chodz raz chcial odejsc, zostawic wszystko, odwrocic sie i znikac". A moze to sparafrazowac i zadac pytanie: "Czy kazdy choc raz chcial odejsc, przestac pracowac, zostawic obowiazki i dzieci na glowie malzonki ktora wszystko podporzadkowuje malzonkowi aby uratowac malzenstwo? Dzieki Bogu niektorzy tylko tym mysla a nie realizuja, odwracaja sie i znikaja.

Napisana pieknym jezykiem historia, ktora mozna strescic w kilku zdaniach. To nie fabula odgrywa tu jednak glowna role, tylko atmosfera, pewne "spowolnienie", ktore tworzy jezyk powiesci. Pozycja jest wyjatkowa, jednak pod wzgledem fabularnym pozostawia wiele do zyczenia. To kolejna powiesc o kryzysie wieku sredniego. W opisie mozna znalezc takie zdanie: "Kazdy chodz raz...

Chyba trzeba mieć odpowiedni nastrój, aby czerpać radość z czytania tej opowieści; jak się na taki trafi to wciąga i trudno oderwać się przed końcem.

Chyba trzeba mieć odpowiedni nastrój, aby czerpać radość z czytania tej opowieści; jak się na taki trafi to wciąga i trudno oderwać się przed końcem.

Cudowna powieść o pewnym dworcu i bracie, który nie mówi, a bacznie obserwuje. Perełka!

Cudowna powieść o pewnym dworcu i bracie, który nie mówi, a bacznie obserwuje. Perełka!

Literatura wymagająca. Pozostawia jednak ślad we "wnętrznościach".

Literatura wymagająca. Pozostawia jednak ślad we "wnętrznościach".

Tajemnicza, z pozoru infantylna opowieść z pogranicza analizy dyskursu zwracająca uwagę na zwroty, którymi na co dzień się posługujemy

Tajemnicza, z pozoru infantylna opowieść z pogranicza analizy dyskursu zwracająca uwagę na zwroty, którymi na co dzień się posługujemy