SPOJLER!!! SPOJLER!!! SPOJLER!!! Od jakiegoś czasu zastanawiam się skąd u Pani Agnieszki wiara w tak wielką miłość, aż po grób?? Wiara, że zakochując się w wieku 18-tu lat można kochać do końca w sumie czekając tylko na śmierć(bo taki wyraźny przekaz zastajemy w epilogu). Bardzo podobała mi się ta książka może dlatego, że tak bardzo przypomina moją własną przeszłość. Jednocześnie miałam nadzieję, że pisząc na samym początku: " Czasami trzeba pokochać kogoś, kto na to nie zasługuje, aby potem trafić na tę właściwa osobę" wreszcie na końcu dostrzegę u Pani Agnieszki tę dojrzałość, która pozwoli odpuścić, pójść dalej, zakochać się znów i być szczęśliwym. Zamiast tego w epilogu dostajemy idealistyczną niedojrzałą wizję wiecznej miłości. Zgodzę się, że taka miłość zmienia nasze życie, że ponieważ nigdy nie miała szans na spełnienie będzie z nami do końca, że ponieważ nigdy nie mieliśmy szans, żeby dowiedzieć się jakie byłoby nasze życie jeśli... marzymy, wspominamy, stawiamy na piedestale, wyolbrzymiamy. Ale nie wierzę że taka miłość w perspektywie lat kiedy dojrzewamy, kształtujemy i stajemy się zupełnie innymi ludźmi nie pozwoli nam ułożyć sobie życia na nowo. Fajne są początki miłości stan zakochania, namiętności ale Amelia nigdy nie dowiedziała się jakim Aleks byłby partnerem czy związek by przetrwał?? Dla mnie "Skazani na ból" to kolejna wersja "Brudnego świata" tyle że w wydaniu kobiecym dla odmiany. Szkoda, że Pani Agnieszka nie pokazuje że po czymś takim można się podnieść, można żyć, można kochać i można się odnaleźć a w zamian serwuje nam zakończenie w którym 36 letnia atrakcyjna kobieta czeka na śmierć wspominając coś co mogło wcale tak nie wyglądać gdyby miało szansę trwać.
Brawo za całokształt tej książki za świetne opisanie skinów i dawkę emocji której dawno nie czułam:) Piosenki znałam:) no cóż... ale warto było odświeżyć je sobie:) Ktoś pisał że dialogi pomiędzy głównymi bohaterami były płytkie ale czego można oczekiwać po 18-to latce i 20-to latku?? Dla mnie książka w pełni oddaje to co pamiętam i dostałaby 10 gwiazdek gdyby nie to zakończenie:)
Najważniejsze i ostatnie: gratuluję Pani Agnieszce doboru muzyki do książki, którą kończy epilog z datą 29 maja 2015(wystarczyło nie datować). Niestety obawiam się, że w 1997r kiedy Aleks i Amelia się poznali niektóre z nich jeszcze nie istniały, a o komórkach i sms-ach ogólnodostępnych nawet nie wspomnę. To tak tylko na marginesie:)

SPOJLER!!! SPOJLER!!! SPOJLER!!! Od jakiegoś czasu zastanawiam się skąd u Pani Agnieszki wiara w tak wielką miłość, aż po grób?? Wiara, że zakochując się w wieku 18-tu lat można kochać do końca w sumie czekając tylko na śmierć(bo taki wyraźny przekaz zastajemy w epilogu). Bardzo podobała mi się ta książka może dlatego, że tak bardzo przypomina moją własną przeszłość....