No nie. No, po prostu, kurwa, no nie! Powtarzałem to zdanie średnio co trzecią stronę w reakcji na idiotyzmy, jakie wymyślał autor i na zachowanie, jak się okazało, najbardziej irytującego i wkurzającego bohatera powieści, z jakim miałem się okazję zetknąć, czyli Thomasa. W odróżnieniu od bezkompromisowego i zdecydowanego twardziela, jakim jest jego filmowy odpowiednik, grany przez Dylana O'Briena, książkowy Thomas to pesymista, płaczek, naiwniak oraz mówiąc kolokwialnie cienias i pipcia. Umiera ze strachu niemal przez cały czas pozwalając wybrzmiewać swoim żenującym, drażniącym narzekaniom, jakie to jego życie jest popaprane. Zamiast brać przykład z pozostałych dzieciaków, wziąć się w garść i zacząć działać, ciągle ma jakieś wymówki i potwornie się boi, o czym autor nie omieszkuje przypomnieć co drugą stronę.

Ale najbardziej wkurzyło mnie jego absurdalne zauroczenie Teresą i zachowanie względem biednej Brendy. Dziewczyna ewidentnie się w nim podkochuje, a jego antypatyczne reakcje na jej podrywy można podsumować bardzo krótko: pedał, albo kretyn. W efekcie, co mnie niezwykle rozbawiło, (!!!SPOJLER!!!) na końcu książki, obie praktycznie go rzuciły. Pewnie nie mogły wytrzymać z takim mazgajem... Konkludując w kwestii powieści i ich ekranizacji: Filmy 2, Książki 0. Filmowcy wygrywają z Dashnerem na całej linii.

No nie. No, po prostu, kurwa, no nie! Powtarzałem to zdanie średnio co trzecią stronę w reakcji na idiotyzmy, jakie wymyślał autor i na zachowanie, jak się okazało, najbardziej irytującego i wkurzającego bohatera powieści, z jakim miałem się okazję zetknąć, czyli Thomasa. W odróżnieniu od bezkompromisowego i zdecydowanego twardziela, jakim jest jego filmowy odpowiednik,...