Chyba pierwsza bułgarska książka w mojej czytelniczej przygodzie. Zawiera 16 opowiadań o kondycji człowieka XXI wieku, który poszukuje sensu i miłości. Terzijski przestawia gorzki obraz ludzi samotnych i zmęczonych światem. Jest więc raczej smutno i melancholijnie ale nie tylko, bo pełno tu też groteski i zgryźliwego humoru, jak choćby w opowiadaniu o związku dwójki artystów. On, malarz, tworzy jedynie w przygaszonych barwach. Ona, "(...) bardzo oryginalna osoba-tak się chyba określa kobiety, którym w chciałoby się porządnie przyłożyć w zgrabniutki tyłeczek", farbuje włosy na zielono i tworzy ceramikę w najbardziej pstrokatych kolorach. Wszystko układa się jak w bajce, do momentu, gdy żona postanawia wnieść trochę koloru do ich wspólnego domu.
"Na początku pomalowała kuchenne drzwi razem z framugami na żółto. Jęknął, ale cichutko, do środka. Po tygodniu nie wytrzymał i przemalował je na brązowo, dopiero wtedy się uspokoił. Bądź co bądź w kuchni się jadało! Ale żona zrobiła się niespokojna. Pomalowała stołki na fiołkowo. Przez dwa dni zgrzytał zębami, po czym je wyrzucił. Kupił plastikowe krzesełka ogrodowe, te przynajmniej były białe. Wtedy zaczęła się ofensywa w pokojach."
Konfrontacje tej dwójki ma naprawdę zaskakujący finał. Polecam to opowiadanie jak i pozostałe 15, bo brak tu słabych punktów 👍

Chyba pierwsza bułgarska książka w mojej czytelniczej przygodzie. Zawiera 16 opowiadań o kondycji człowieka XXI wieku, który poszukuje sensu i miłości. Terzijski przestawia gorzki obraz ludzi samotnych i zmęczonych światem. Jest więc raczej smutno i melancholijnie ale nie tylko, bo pełno tu też groteski i zgryźliwego humoru, jak choćby w opowiadaniu o związku dwójki...