"Piękna katastrofa" to bez wątpienia katastrofa. Czy jednak taka piękna? Nie.

Historia jest zbudowana na standardowym schemacie New Adult - ona ucieka od swojej mrocznej przeszłości, na niego lecą wszystkie dziewczyny, ale postanawia zainteresować się odpornej na jego uroki głównej bohaterce. Potem wszystko zbudowane jest na podstawie dalszych schematów: przyjaciel gej, trzpiotkowata przyjaciółka z chłopakiem, mierzenie się z mroczną przeszłością głównych bohaterów, trójkąty miłosne, kłótnie, "nienawidzę cię, ale kocham" i tak dalej to leci przed ponad trzysta stron.

Bohaterowie są zbudowani łopatologicznie. Zero jakiejkolwiek głębi, papierowe postacie, które nadają się jedynie do niszczarki. Kwintesencją beznadziei jest Travis na opis którego brakuje mi słów. Dawno nie spotkałam tak bardzo żałosnych postaci, które pogrążałyby się w jeszcze bardziej żałosnej relacji.

Dialogi stanowią większość książki i gdyby chociaż były ciekawie zbudowane! Ostatnie sto stron było dla mnie czystym aktem masochizmu. Chciałam, aby ta katastrofa już się skończyła, a gdy dotarłam do ostatniej strony odetchnęłam z ulgą, ponieważ jeszcze trochę tej żałości i wyskoczyłabym przez okno.

"Piękna katastrofa" to bez wątpienia katastrofa. Czy jednak taka piękna? Nie.

Historia jest zbudowana na standardowym schemacie New Adult - ona ucieka od swojej mrocznej przeszłości, na niego lecą wszystkie dziewczyny, ale postanawia zainteresować się odpornej na jego uroki głównej bohaterce. Potem wszystko zbudowane jest na podstawie dalszych schematów: przyjaciel gej,...