To jest bang! To jest sztos! Ciągle zadziwia mnie moja szczenięca wręcz radość wynikająca ze spotkania z takimi książkami, z tak dobrymi książkami. Radość teraz jest podwójna, trudno sobie wyobrazić lepsze zakończenie czytelniczego rozdziału w moim życiu o roboczej nazwie "2018" i zapewniam, że nawet w snach o takim zakończeniu nie marzyłem. „Tęczowe San Francisco” porwało mnie na całego, bardziej niż po uszy, przepadłem i na chwilę po zakończeniu spotkania z Alysią i Stevem brakuje mi słów stosownych i tak bardzo gorących, że oddałyby, zareklamowałyby i zachęciłyby drugich do sięgnięcia po. Czymże jest „ Tęczowe San Francisco”? Reportażem, brudnym pamiętnikiem, silnie popartą faktograficznie impresją na temat ojca pisaną po latach? Słodkim i gorzkim, radosnym i dojmująco smutnym, szlachetnie czystym (tak, to patetyczne określenie też chodzi mi po głowie) zapisem wspólnego życia z ojcem? Wszystkim po trochu. Najprościej będzie napisać, że „Tęczowe San Francisco” to bardzo intymna laurka wystawiona ojcu przez córkę, laurka jakiej pozazdrościłby niejeden ojciec i na jaką niejeden ojciec chciałby zasłużyć. Coś pięknego, książka gorąca jak krew!

To jest bang! To jest sztos! Ciągle zadziwia mnie moja szczenięca wręcz radość wynikająca ze spotkania z takimi książkami, z tak dobrymi książkami. Radość teraz jest podwójna, trudno sobie wyobrazić lepsze zakończenie czytelniczego rozdziału w moim życiu o roboczej nazwie "2018" i zapewniam, że nawet w snach o takim zakończeniu nie marzyłem. „Tęczowe San Francisco” porwało...