Zabawna i prosta, ale jednocześnie trochę nudnawa i banalna opowieść o słowiańskich wierzeniach, tradycjach i obyczajach, i wmieszanej w to 'wielkiej miłości'. Czy była ona aż tak wielka, że zdarza się raz na tysiąc lat, to mam wątpliwości. O miłości jednak było sporo, za to o tym jak wygląda kraj pod panowaniem pogańskiej monarchii - nic.
Treść momentami się dłuży, główna bohaterka jest zdecydowanie zbyt infantylna, a jej kleszczowa fobia i wieczna hipochondria strasznie irytujące.
Na plus za to spora dawka humoru, wiejsko-sielska atmosfera oraz ciekawe opisy starosłowiańskich bóstw, świętokrzyskich świąt i obrządków 'zwykle kończących się orgią i pijaństwem'.
Panią Miszczuk osobiście polubiłam po trylogii Diablica-Anielica-Potępiona, później potwierdziła swoją pozycję Drugą Szansą, jednak w tym wypadku trochę mnie rozczarowała. Zdziwiłam się też zakończeniem, myślałam że tutaj wszystko się wyjaśni, a tu nagle zastałam zapowiedź drugiej części... Hmm, no nie wiem, może kiedyś. Na razie jednak odnoszę wrażenie, że coraz większa liczba wydawanych przez autorkę książek zaczyna mieć coraz mniej wspólnego z ich jakością.

Zabawna i prosta, ale jednocześnie trochę nudnawa i banalna opowieść o słowiańskich wierzeniach, tradycjach i obyczajach, i wmieszanej w to 'wielkiej miłości'. Czy była ona aż tak wielka, że zdarza się raz na tysiąc lat, to mam wątpliwości. O miłości jednak było sporo, za to o tym jak wygląda kraj pod panowaniem pogańskiej monarchii - nic.
Treść momentami się dłuży, główna...