"Jeśli dla Wieży zrezygnowałeś ze swego serca, Rolandzie, to już przegrałeś. Stworzenie bez serca to istota bez miłości, a stwór nieumiejący kochać to bestia.(...) Jeżeli w twym sercu nie będzie niczego prócz mroku, czegoż zdołasz dokonać?"

Nie mogłam znieść tego, że aż tak bardzo nie podoba mi się coś, co stworzył mój ukochany autor. "Roland" na długo zniechęcił mnie do "Mrocznej Wieży"... Jestem szczęśliwa, że podjęłam kolejną próbę polubienia tej serii, bo tak jak jej pierwszy tom śmiertelnie mnie znudził, tak drugi - zachwycił...

Przede wszystkim ta część jest znacznie bardziej rozbudowana pod każdym względem, a postaci nie są już nakreślone tak niewyraźnie. Właściwie jest tutaj to wszystko, co tak uwielbiam u Kinga - rewelacyjny klimat, znakomity styl, akcja nie pozwalająca nawet na chwilę się oderwać, a przede wszystkim to, czego tak bardzo brakowało mi w "Rolandzie" - emocje. Mnóstwo emocji. Jest też mrok, zagrożenie, trudne wybory. Są potwory jak z koszmarów sennych. Jest dobro i zło. Samotność i poświęcenie. Odwaga, desperacja i słabość. Zalążki przyjaźni.

Teraz nie mam już wątpliwości, że King może być naprawdę dumny ze swojej słynnej serii. Jestem oczarowana. Wreszcie.

"Jeśli dla Wieży zrezygnowałeś ze swego serca, Rolandzie, to już przegrałeś. Stworzenie bez serca to istota bez miłości, a stwór nieumiejący kochać to bestia.(...) Jeżeli w twym sercu nie będzie niczego prócz mroku, czegoż zdołasz dokonać?"

Nie mogłam znieść tego, że aż tak bardzo nie podoba mi się coś, co stworzył mój ukochany autor. "Roland" na długo zniechęcił mnie do...