Ekspozycja

Jakby tu rzec najkrócej? Dzieje się. Dzieje się dużo, chyba aż za dużo. Przez te kilkaset stron biegnie się za bohaterami z wywieszonym językiem, próbując nadążyć. Po drodze przystając na chwilę, by zadać pytanie w stylu: "To tak naprawdę? Serio? No ej, przecież to niemożliwe...". W sumie nie jest to literatura faktu. Nie musi być zgodnie z rzeczywistością, ale jednak czasem było aż za bardzo nierealnie, naiwnie, wręcz przewidywalnie, gdy się przywykło, że główny bohater to niemalże superbohater. Książka taka trochę "sensacjo fiction", która chyba miała ambicje zostać kryminałem.

Plusem mogłoby być poruszenie przez autora treści historyczno-kulturowych. Z mojego punktu widzenia wiele powieści zyskuje na wartości, gdy w tle przewija się jakiś wątek z historii. W końcu najlepsze opowieści można znaleźć w książkach historycznych. Tylko niestety sposób i język jakimi są pisane, sprawia, że nierzadko pokrywają się kurzem. Mało kto je czyta z wypiekami na twarzy, bo wieje od nich nudą. I to nie wina historii, tylko narracji. To już jednak inna bajka. Wracając, gdy pisarz fabularyzuje jakiś wycinek historii lub staje się on tłem albo pretekstem do snucia swojej wyimaginowanej opowieści, to może być tylko ciekawiej. O ile się nie przedobrzy. I w "Ekspozycji" coś mi tu zwyczajnie nie grało. Wrażenie? Cała treść jakby przyćmiona przez akcję. Wprawdzie sprawia to, że "Ekspozycję" czyta się szybko, ale może aż za szybko? Bo gdy już dotrze się w tym szaleńczym biegu za bohaterami do mety, to ma się, oprócz zadyszki, poczucie pewnego rodzaju niedosytu, może też rozczarowania. Historie wzięte na warsztat przez autora miały olbrzymi potencjał, który jak dla mnie nie został należycie wykorzystany.