Ciężko było mi się nie uśmiechnąć i wprost nie rzucić na tę książkę, gdy tylko zobaczyłem ją na półce w księgarni. Herbie Hancock jest jednym z dosłownie kilku żyjących jeszcze gigantów jazzu, a patrząc na wiek „rywali” w tej kategorii, to niedługo może być jedynym. Istny dar z nieba dla miłośników tej muzyki, zwłaszcza że patrząc na wydane dotychczas autobiografie jazzmanów, to większe niż Hancock postacie, które spisały swoją historię, można wyliczyć na palcach jednej ręki i jeszcze trochę zostanie.

Porównując to dzieło do najbardziej legendarnej jazzowej autobiografii, autobiografii Milesa Davisa, można stwierdzić, że Hancock jest pod względem charakteru niemal dokładnym przeciwieństwem swojego mentora. Sympatyczny, po prostu dobry człowiek, całe życie praktycznie z jedną kobietą, totalny optymista (co sam na początku podkreśla), którego życie albo układało się wyjątkowo pozytywnie, albo po prostu tak je widział. Stąd jego historia jest trochę mniej ekscytująca – wydarzenia dzielą się tu na udane i nieudane, ale bardzo szybko zamienione w udane; Hancock nie ma z nikim większych kłótni, nikogo za bardzo nie krzywdzi, ani nikt za bardzo nie krzywdzi jego, a nawet gdy wpada w nałóg narkotykowy (dla odmiany od innych jazzmanów nie u szczytu swojej kariery, a już niemal w wieku emerytalnym), to wychodzi z niego ot tak po jeno trzytygodniowym odwyku. Książka jest też napisana językiem łagodnym, na pewno nie beznamiętnym, ale bez ostrości (w tym wulgaryzmów), które przepełniają historię Milesa. Artystycznie natomiast był podobną personą (z zachowaniem skali). Raczej nie zmieniał oblicza jazzu, chyba że jako członek zespołu Milesa, ale często – a później, jak przynajmniej sądził, ciągle - zmieniał oblicze swojej muzyki, szukając wciąż czegoś nowego, mieszając z jazzem, co się dało. I tak jak Miles, z różnym skutkiem.

Herbie nie pisze bardzo dużo o sobie, nie jest to jakaś szalenie introspektywna biografia. Wytłuszcza kilka typowych dla siebie postaw, zachowań – jak analityczne podejście do życia, optymizm, zawierzenie buddyzmowi, skryty egoizm – i tak sobie one wracają przez cały tekst w różnych sytuacjach. Pisze więcej o swoim życiu, a przede wszystkim o swojej karierze niż o sobie, ale robi to w bardzo zajmujący sposób.

Biografia pozwala się bardzo zbliżyć do jego twórczości. Nie opisuje on może każdego albumu, ale wiele z nich - pieczołowicie przedstawia swoją karierę; muzyka to znaczna, znaczna większość tej książki, życia prywatnego jest raczej niewiele. Fascynujący jest opis okresu, w którym Herbie tworzył jeden z najlepszych zespołów muzycznych w dziejach, czyli Drugi Wielki Kwintet Milesa Davisa. Pozwala zerknąć na wszystkich członków ekipy, a zwłaszcza kolejny raz naświetlić istotę geniuszu trębacza, jego wpływu na muzykę i muzyków. Świetnie czyta się również historię ezoterycznej muzyki Mwandishi i zmieszania krwi jazzu i funku na Head Hunters. Niedługo potem, gdy Hancock, żeby tak to ująć, bardziej niż muzyką zaczął się interesować rozrywką i techniką (nie techniką gry, a sprzętu muzycznego, nowinkami elektronicznymi), trochę za dużą wartość zaczął widzieć w nagrodach Grammy i tak dalej, magia mocno się przerzedza, acz dalej jest to opowieść bardzo ciekawa. Wiele jego dzieł nabrało dla mnie większego ciężaru, obrosło znaczeniem pozamuzycznym; dużo wyraźniej widzę po tej lekturze muzykę i postać Herbiego.

Zawsze miło jest też poczytać, jak wielki muzyk widział innych wielkich muzyków. I nie tylko muzyków - jednym z ciekawszych fragmentów książki jest wszak opis spotkania i rozmów pianisty z Michelangelo Antonionim.

A teraz wszyscy razem: „obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika jazzu”. Dla innych niekoniecznie, acz też wartościowa.

7.5/10

Ciężko było mi się nie uśmiechnąć i wprost nie rzucić na tę książkę, gdy tylko zobaczyłem ją na półce w księgarni. Herbie Hancock jest jednym z dosłownie kilku żyjących jeszcze gigantów jazzu, a patrząc na wiek „rywali” w tej kategorii, to niedługo może być jedynym. Istny dar z nieba dla miłośników tej muzyki, zwłaszcza że patrząc na wydane dotychczas autobiografie...