To było moje drugie podejście do książki. Za pierwszym razem szybko ją odłożyłam. Nie mogłam się wciągnąć, albo może byłam jeszcze za młoda na taką lekturę?
Drugi raz wzięłam ją do ręki będąc już po obejrzeniu jej ekranizacji. Tym sposobem wiedziałam o co chodzi i czego można się spodziewać. Co było dla mnie miłym zaskoczeniem to fakt, że naprawdę się wciągnęłam i z trudem i bólem serca odkładałam ją na bok! Pisana jest w dziwny sposób, bo praktycznie nie ma tam dialogów. Obfitują natomiast długie i wielokrotnie złożone zdania, barwne opis i zapachy. Film przepełniony był zapachami, ale w książce jest ich jeszcze więcej. Łapała się na tym, że próbuję sobie wyobrazić jak pachnie spalone drewno czy mokra ziemia.
Sama opowieść była momentami jakby wyprana z emocji. Jakby autor zbyt mocno skupił się na świecie zapachów i zapomniał o świecie ludzi. Wiadomo, że Grenouille był pozbawiony emocji, ale na pewno coś czuł. I opisu tego 'czegoś' mi brakowało.

To było moje drugie podejście do książki. Za pierwszym razem szybko ją odłożyłam. Nie mogłam się wciągnąć, albo może byłam jeszcze za młoda na taką lekturę?
Drugi raz wzięłam ją do ręki będąc już po obejrzeniu jej ekranizacji. Tym sposobem wiedziałam o co chodzi i czego można się spodziewać. Co było dla mnie miłym zaskoczeniem to fakt, że naprawdę się wciągnęłam i z trudem...