"Pachnidło" już od pierwszych stron naciera na czytelnika niezwykłą ilością i różnorodnością zapachów. Począwszy od subtelnych wonnych kwiatów, aż do nieprzyjemnych odorów wydobywających się z chorych ludzkich ciał. Inaczej pachną bogaci, których stać na drogie perfumy, a inaczej biedni, którzy o takich luksusach mogą tylko pomarzyć. Czytając wystarczy tylko użyć trochę wyobraźni aby móc naprawdę poczuć zapachy, które tak szczegółowo zostały w Pachnidle opisane. To właśnie sprawia, że książka ta jest tak wyjątkowa, bowiem oddziałuje na zmysł węchu, momentami nawet porażając go i zmuszając czytelnika by przerwał i zaczerpnął świeżego powietrza.

Miejscem akcji pomimo kilku podróży Jana Baptysty, ostatecznie pozostaje XVIII wieczna Francja, brudna, śmierdząca, która odpycha swoim okrutnym realizmem, ukazując ludzi żyjących w skrajnej nędzy, do tego trawionych przez choroby. Po raz kolejny w kwestii opisów, autor książki, Patrick Suskind, spisał się wręcz mistrzowsko. Książkę przeczytałem stosunkowo szybko, a sama fabuła, chociaż czasami nieco zwalniała, to nie pozostawiała miejsca na nudę, ponieważ w takich miejscach oferuje prawdziwe smaczki w postaci opisów ówczesnego przemysłu perfumeryjnego i detali odnoszących się do trudnej i niejednokrotnie mozolnej sztuki sporządzania wyrafinowanych pachnideł, które mają wywoływać u ludzi pożądanie, podniecenie, czy namiętność.

Dużym plusem w Pachnidle jest narracja trzecioosobowa, która pozwala nie tylko śledzić poczynania Jana Baptysty, ale także zapoznaje z losami pobocznych bohaterów, którzy będąc w jakiś sposób związani z głównym bohaterem kończą swoje życie w bardzo dziwnych okolicznościach. Warto też dodać, że książka ta jest świetnym portretem mordercy- nieortodoksyjnego (nareszcie mogę użyć tego słowa!) Jana Baptysty, który wyróżnia się na tle społeczeństwa pod każdym względem. Wyzbyty z moralności i podstawowych ludzkich uczuć, dąży (po trupach) do swojego celu, jakim jest stworzenie najpiękniejszego zapachu w historii świata. To właśnie on jest bardzo mocną stroną tej powieści. Morderca, psychopata, a jednakowo geniusz w swoim fachu, obdarzony niespotykanym dotąd węchem, nie posiadający własnego zapachu, który równie dobrze mógłby stać się najbogatszym człowiekiem w branży perfumiarzy, chociaż mu na tym kompletnie nie zależy. Jan Baptysta Grenouille zaskakuje swoim zachowaniem, samozaparciem i dążeniem do perfekcji przez które posuwa się do najgorszych możliwych ludziom czynów.

Co prawda "Pachnidło" nie do końca zmroziło mi krew w żyłach, nie wystraszyło i raczej nie zaszokowało, jednak w jakiś dziwny sposób elektryzowało mnie i przyciągało aż do ostatnich stron. Być może stało się tak za sprawą naprawdę barwnego języka, ciekawego bohatera lub oryginalnego pomysłu na fabułę, który w tej powieści sprawdził się znakomicie. Mogę szczerze przyznać, że "Pachnidło" omamiło mnie swoimi zapachami, tak jak Grenouille mamił ludzi, tworząc perfumy, przez które postrzegano go jako innego człowieka niż był naprawdę. Patrick Suskind niewątpliwie ma talent i potrafi go wykorzystać, co powieść ta oddaje w stu procentach. Łącząc w sobie kryminał, thriller i pewne elementy horroru, stworzył książkę prawie idealną, po którą za kilka lat chętnie sięgnę ponownie, bowiem jest to prawdziwy klasyk, którego ze szczerym sercem polecam każdemu, kto przeczytał tę recenzję.

"Pachnidło" już od pierwszych stron naciera na czytelnika niezwykłą ilością i różnorodnością zapachów. Począwszy od subtelnych wonnych kwiatów, aż do nieprzyjemnych odorów wydobywających się z chorych ludzkich ciał. Inaczej pachną bogaci, których stać na drogie perfumy, a inaczej biedni, którzy o takich luksusach mogą tylko pomarzyć. Czytając wystarczy tylko użyć trochę...