Brandon Sanderson jest indywidualistą w pisaniu. Tworzy nowe światy, nie opierając się na niczym już znanym. Dowodzą tego m.in. serie Archiwum burzowego światła oraz Ostatnie Imperium, gdzie wydawałoby się, że wszystko już zostało powiedziane, a każdy kolejny rozdział dowodzi temu, że tak nie jest. Dlatego ten autor jest moim mistrzem. Jego książki są dla mnie numerem jeden i zrobię wszystko, żeby wszystkie jego dzieła mieć u siebie na półce.

Studnia wstąpienia rozgrywa się rok po Z mgły zrodzony i po raz kolejny akcja toczy się w mieście Luthadel, które znajduje się w samym sercu Środkowego Dominium. Główne wydarzenia dotyczą Elenda Venture, idealistycznego młodego szlachcica, który zdobył tron i stoi w obliczu wielu zagrożeń, m.in. rady parlamentarnej, która nie chce mieć go za króla. W tym samym czasie do miasta zbliżają się trzy armie z zamiarem odbicia Luthadelu. Najpotężniejsza z nich wykorzystuje niezwyciężone do tej pory kolossy. Tymczasem Vin ma pełne ręce roboty. Próbuje chronić Elenda i jednocześnie poszukuje mistyczną Studnię Wstąpienia, która może być ich jedyną szansą na przetrwanie tej wojny.

Sanderson kontynuuje swoją fantastyczną budowę świata, jaką zaczął w pierwszym tomie. Nadal popiół spada z nieba, słońce jest czerwone, nocą mgła jest gęsta, a ludzie niewiedzą jak wygląda błękitne niebo i zielone rośliny. Jednak pierwsze, co natychmiast przyciąga uwagę jest magia. System Allomanci / Feruchemicy jest zdecydowanie jednym z najbardziej innowacyjnych koncepcji, jaką kiedykolwiek widziałam w fantasy. Są to bardzo potężne osoby, a punktem kulminacyjnym książki jest zobaczyć ich razem w akcji, zwłaszcza w walce, która przypomniana coś, co można zobaczyć w komiksie, grze wideo lub animacji.

Jednym z wielu atutów Sandersona są niewątpliwie jego bohaterowie. Udaje mu się rozwijać postacie, tak aby każdy z nich był zupełnie inną osobą niż tą poznaną w pierwszej części. Autor potrafi nawet wzbudzić w nas sympatię do Zane, jednego z antagonistów w tej powieści. Jest to niebywałe osiągnięcie, ponieważ w większości przeczytanych przeze mnie fantasy, czarne charaktery są jednowymiarowe i nie czuje się dla nich w ogóle współczucia. Oni są po prostu źli do szpiku kości. Zupełne przeciwieństwa czarnych charakterów można znaleźć w książkach tego pisarza.

Vin nadal jest jedną z najmocniejszych żeńskich postaci w jakiejkolwiek powieści fantasy, które czytałam. Ma wady, jak wszyscy bohaterowie Sandersona, ale pokazuje, że można stać się silnym, nawet jeżeli życie wciąż daje jej po tyłku. Inne postacie, takie jak Elend czy Sazed występują jeszcze częściej i są równie atrakcyjni, jak byli w pierwszej części. Na dodatek można im kibicować w zmaganiach z wrogiem i dzielić z nimi ich własne emocje.

Studnia wstąpienia jest jeszcze bardziej urzekająca i nieprzewidywalna niż poprzednia część, a także wprowadza więcej ważnych postaci i fascynujących wątków. Niewątpliwie mocną stroną książki są wprowadzenia do kolejnych rozdziałów, opowiadające o czasach przed panowaniem Ostatniego Imperatora.

Okładka, jak zwykle przyciąga wzrok i jest zrobiona z twardej oprawy, której nie jestem zwolenniczką. W środku mamy dodatek w postaci przyczepionej do książki zakładki, oraz na końcu umieszczony słowniczek, który został wzbogacony o nowe terminy. Książka liczy sobie ponad osiemset stron, które czyta się jednym tchem.

Agnieszka Michalska
http://jar-of-books.blogspot.com

Brandon Sanderson jest indywidualistą w pisaniu. Tworzy nowe światy, nie opierając się na niczym już znanym. Dowodzą tego m.in. serie Archiwum burzowego światła oraz Ostatnie Imperium, gdzie wydawałoby się, że wszystko już zostało powiedziane, a każdy kolejny rozdział dowodzi temu, że tak nie jest. Dlatego ten autor jest moim mistrzem. Jego książki są dla mnie numerem jeden...