Mojej eksploracji literackiego świata fantasy ciąg dalszy.
Zdążyłem już zostać fanem takich autorów jak Abercrombie czy Brett (o G.R.R. Martinie nie wspominam, bo to klasa sama w sobie), bardzo obiecująco wypadły też powieści McClellana, Watsona i Lyncha, a teraz przyszedł czas na lekturę „Księcia Cierni” Marka Lawrence’a.
Szału nie ma, zwłaszcza w porównaniu do książek autorów których wymieniłem wcześniej.
Od samego początku raziła mnie postać głównego bohatera, który ma w sobie niepowstrzymaną żądze mordu (która jednak jest wyjaśniona na kartach tej książki). Gorzej, kiedy ta żądza przekuwa się na czyny, i ów bohater, trzynastoletni chłopiec zabija rycerzy i najemników – zazwyczaj dwumetrowców zbudowanych z samych mięśni – z łatwością, jakby to była najprostsza rzecz pod słońcem.
Owszem, mogłoby się coś takiego zdarzyć raz, ale nie non stop. Tutaj moim zdaniem Lawrence przesadził.
Plusem natomiast jest to, że książkę czyta się błyskawicznie, co powodowało że lektura nie była męcząca.
Autor zastosował też dość ciekawą formę w literaturze fantasy – gdzie zazwyczaj pojawiają się tabuny przeróżnych wyimaginowanych bogów i bóstw – tutaj istnieje katolicki świat, z modlitwami do Jezusa i jego Matki, ponadto dowiadujemy się że Jorg Ancrath zna greckich filozofów, a oprócz tego pada nawet nazwisko Szekspira. Chyba rzadko spotykane nazwiska w tego typu gatunku literackim, zwłaszcza w jednej powieści.
Wydanie które przeczytałem, na końcu uzupełnione jest krótkim opowiadaniem „Śpiący królewicz” – i tu już jest naprawdę nieźle. Opowiadanie bardziej sci-fi, niż stricte fantasy, ale ma w sobie to „coś”.
I właśnie to opowiadanie oraz styl pisania Lawrence’a powodują, że kiedyś sięgnę po kolejne tomy „Rozbitego Imperium”, z myślą, że będzie lepiej niż tym razem.

Mojej eksploracji literackiego świata fantasy ciąg dalszy.
Zdążyłem już zostać fanem takich autorów jak Abercrombie czy Brett (o G.R.R. Martinie nie wspominam, bo to klasa sama w sobie), bardzo obiecująco wypadły też powieści McClellana, Watsona i Lyncha, a teraz przyszedł czas na lekturę „Księcia Cierni” Marka Lawrence’a.
Szału nie ma, zwłaszcza w porównaniu do książek...