Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki.

Dość długo trwało, zanim w ogóle po nią sięgnęłam - ze względu na tematykę.
Gdy zaczęłam czytać, od początku czułam się poruszona i przytłoczona fabułą. Pierwsze dwieście stron przeczytałam jednak z zainteresowaniem. Potem nagle poczułam się tak zmęczona tą lekturą, że odłożyłam ją na parę dni. I może dlatego trudno było mi do niej wrócić? A może po prostu nie mam ostatnio nastroju na tego typu literaturę?
Bez względu na powód ostatnie sto stron przeczytałam z wielkim trudem. Miałam nieodparte wrażenie przeciągania akcji, co bywało irytujące. Zakończenie nie rozwiało przygnębienia, jakie powieść we mnie wywołała.

Tematyka "Nostalgii anioła" na pewno jest bardzo bolesna, dramatyczna i tak przerażająca, że trudno przejść obok niej obojętnie. Wrażenie potęguje pierwszoosobowa narracja prowadzona przez zgwałconą i zamordowaną dziewczynkę. Gdyby wydarzenia opisywał narrator wszechwiedzący, z pewnością opowieść nie wzbudzałaby aż takich emocji.
I właśnie te emocje są dla mnie zagadką, bo wciąż nie wiem, jak potraktować taki pomysł autorki - czy to rodzaj prowokacji, czy tani chwyt mający łapać czytelników za serca? A może drobiazgowa analiza zbrodni, widziana oczyma ofiary miała zwrócić baczniejszą uwagę na ogrom bólu, jaki morderstwo sprawiło także najbliższym narratorki? W świecie newsów, gdy jesteśmy na okrągło bombardowani krótkimi komunikatami o najbardziej wynaturzonych podłościach, kolejna informacja o mordzie czy gwałcie zdaje się nie robić już na odbiorcach większego wrażenia...

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki.

Dość długo trwało, zanim w ogóle po nią sięgnęłam - ze względu na tematykę.
Gdy zaczęłam czytać, od początku czułam się poruszona i przytłoczona fabułą. Pierwsze dwieście stron przeczytałam jednak z zainteresowaniem. Potem nagle poczułam się tak zmęczona tą lekturą, że odłożyłam ją na parę dni. I może dlatego trudno...