Słabszy od pierwszego tomu. Opowieści w tym tomiku maja świetny początek i środek, ale zakończenia wydają się pośpieszne i zbyt nagłe, zupełnie jakby autorowi zabrakło pomysłu jak skończyć.

Słabszy od pierwszego tomu. Opowieści w tym tomiku maja świetny początek i środek, ale zakończenia wydają się pośpieszne i zbyt nagłe, zupełnie jakby autorowi zabrakło pomysłu jak skończyć.

Boska i jedyna w swoim rodzaju Tomie: kobieta która jest niczym tornado: najpierw gorąca i wilgotna a potem zabierająca dom i auto

Kobieta która cię w sobie rozkocha a potem doprowadzi do szaleństwa lub sprawi że się zabijesz.
(Jest to też pierwsza postać stworzona przez Ito w 1987 roku dzięki której wygrał nagrodę "kazuo umezu".)

Opowiadania rozgrywają się w niewielkich odstępach czasowych ale wciąż z kolejnymi nieszczęśnikami którzy mieli okazje poznać naszą bohaterkę lub gorzej, zajść jej za skórę.

Samobójstwa, dekapitacje, morderstwa, podpalenia, tortury jak i krew lejąca się litrami to częste elementy krajobrazu więc przygotujcie się na prawdziwą rozpierduchę.

Zdecydowanym plusem oprócz "historii z jajem" jest tu też progres stylu autora. Ito rozwija swoje rysunki nadając im jeszcze większej głębi i strachu, takiego jak będziecie mieli możliwość zapoznania się w kolejnych tomach.

Co tu dużo pisać... polecam z całego serca każdemu.

Boska i jedyna w swoim rodzaju Tomie: kobieta która jest niczym tornado: najpierw gorąca i wilgotna a potem zabierająca dom i auto

Kobieta która cię w sobie rozkocha a potem doprowadzi do szaleństwa lub sprawi że się zabijesz.
(Jest to też pierwsza postać stworzona przez Ito w 1987 roku dzięki której wygrał nagrodę "kazuo umezu".)

Opowiadania rozgrywają się w niewielkich...

Ach Junji Ito i jego chora psychodeliczna twórczość!
Cóż mogę powiedzieć, pozostaję zupełnie bezbronna, zachwycona i obrzydzona jednocześnie. Pomysły autora i sposób urealnienia ich w rysunkach mangi wywołują tak sprzeczne emocje, nie ważne jednak jak bardzo będą przerażające czy chore, czytelnik chce więcej.
Nie inaczej jest z cyklem Tomie - historii o niesamowicie pięknej dziewczynie, będącej zarazem złem wcielonym, ofiarą i potworem w jednym.
Manga nie ma konkretnej fabuły ani zakończenia, jest właściwie zbiorem poszczególnych krótkich opowieści z udziałem naszej głównej bohaterki z piekła rodem. Tego połączenia historii i zakończenia chyba najbardziej mi brakowało. Gdyby autor pokusił się o połączenie wątków i stworzenia zakończenia, jak w przypadku Uzumaki, na pewno oceniłabym mangę wyżej.
Niezależnie od tego, z całego serca polecam wszystkim fanom pokręconych horrorów zalanych przemocą i psychodelią od pierwszej do ostatniej strony.

Ach Junji Ito i jego chora psychodeliczna twórczość!
Cóż mogę powiedzieć, pozostaję zupełnie bezbronna, zachwycona i obrzydzona jednocześnie. Pomysły autora i sposób urealnienia ich w rysunkach mangi wywołują tak sprzeczne emocje, nie ważne jednak jak bardzo będą przerażające czy chore, czytelnik chce więcej.
Nie inaczej jest z cyklem Tomie - historii o niesamowicie...

Oto druga część mangi, skupiająca się wyłącznie na zjawiskowej Tomie – najpopularniejszej i najpiękniejszej bohaterce z uniwersum horrorów pana Junji’ego Ito. Podobnie jak w poprzednim tomiku znajdziemy tu zarówno zamykające się w jednym rozdziale historyjki, jak i nieco dłuższe. Choć już wiem kim i czym jest Tomie, to nadal pozostaje dla mnie w pewien sposób zagadką. Treść rozdziałów dryfowała w wiele interesujących kierunków. Tomie można spotkać wszędzie – w szkole, nad morzem, w wielkich willach, a nawet w gorzelni sake. Przyznaję, że najciekawsze, ale też najbardziej frustrujące były dla mnie ostatnie rozdziały. Frustrujące, bo pozostawiły u mnie niedosyt, ale podejrzewam, że tak powinna na czytelników działa Tomie.

Oto druga część mangi, skupiająca się wyłącznie na zjawiskowej Tomie – najpopularniejszej i najpiękniejszej bohaterce z uniwersum horrorów pana Junji’ego Ito. Podobnie jak w poprzednim tomiku znajdziemy tu zarówno zamykające się w jednym rozdziale historyjki, jak i nieco dłuższe. Choć już wiem kim i czym jest Tomie, to nadal pozostaje dla mnie w pewien sposób zagadką. Treść...

Pierwsza odsłona Tomie była solidnym debiutem Junjiego Ito. WIdać w niej było potencjał autora i chociaż opowiadania momentami były nieco chaotycznie prowadzone, miały klimat i soczystą dawkę grozy. Lecz dopiero przy Tomie 2, Ito poszybował w egzosferę swoich umiejętności i stworzył podręcznikowy przykład horroru idealnego.

Tomie 2 nie różni się za bardzo konstrukcją od swojego poprzednika. Dalej mamy kilka opowiadań, które subtelnie łączy postać głównej antagonistki.
Od razu rzuca się w oczy progres kreski japończyka. Autor nie próżnował pomiędzy cyklami i udoskonalił swój rysunek i teraz Tomie czaruje bardziej niż poprzednio, a jej "przemiany" są jeszcze bardziej upiorne. Również miałem wrażenie, że autor nieco więcej czasu poświęcił postaciom pobocznym.

Japoński horror zawsze charakteryzowała kreatywność w tworzeniu elementów świata przedstawionego. Zachowania bohaterów są dziwne, a wokół nich roztacza się aura obłędu. Cykl Tomie jest jednym z najdziwniejszych i najbardziej przerażających opowiadań grozy jakie miałem w rękach, a drugi tom jest naturalnym rozwinięciem pierwszego tyle, że tu mamy wszystkiego więcej i lepiej. Polecam.

8.5/10

Pierwsza odsłona Tomie była solidnym debiutem Junjiego Ito. WIdać w niej było potencjał autora i chociaż opowiadania momentami były nieco chaotycznie prowadzone, miały klimat i soczystą dawkę grozy. Lecz dopiero przy Tomie 2, Ito poszybował w egzosferę swoich umiejętności i stworzył podręcznikowy przykład horroru idealnego.

Tomie 2 nie różni się za bardzo konstrukcją od...

TOMIE KONTRA TOMIE

Wraz z drugim tomem historia prawdziwie fatalnej dziewczyny o imieniu Tomie dobiega wreszcie końca. Po tym, jak w poprzednich historia Junji Ito wykorzystał niemalże wszystkie możliwe horrorowe zagrania – od powrotu zza grobu, przez przejmowanie ciał, po dziwaczne przemiany – istniała całkiem uzasadniona obawa, czy autor zdoła utrzymać poziom. Na szczęście nie zawiódł i tym razem, skupiając się bardziej na konsekwentnym rozwijaniu swoich wizji, zamiast powielaniu schematów opowieści grozy. Znów mamy więc chorą akcję, dużo krwi i duszną, gęstą atmosferę, które wciągają, intrygują i wywołują wiele emocji i niepokoju.

Tomie wydawała się zwyczajną nastolatką – niezwykle piękną, to prawda, ale niczym ponad to się nie wyróżniającą – ale to tylko pozory. Kiedy zginęła, po części z zazdrości, po części ze względu na chęć ukrycia win, powróciła zza grobu i zaczęła nękać swoich oprawców. Ale nie tylko ich. Od tej pory każdy, kto wszedł jej w drogę, ginął albo kończył jeszcze gorzej, a ona sama, kiedy tylko dotknęła ją śmierć, powracała raz za razem. Jakby tego było mało, jeśli utraciła jakiś fragment ciała, wyrastała z niego jej idealna kopia. Teraz Tomie stara się wyeliminować swoje „klony”, nasyłając na nie swoich wyznawców, jednak czy w takiej sytuacji zwycięstwo w ogóle jest możliwe, skoro każda z nich jest genialną manipulatorką?

Całość mojej recenzji na portalu NTG: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-mangi-tomie-tom-2/

TOMIE KONTRA TOMIE

Wraz z drugim tomem historia prawdziwie fatalnej dziewczyny o imieniu Tomie dobiega wreszcie końca. Po tym, jak w poprzednich historia Junji Ito wykorzystał niemalże wszystkie możliwe horrorowe zagrania – od powrotu zza grobu, przez przejmowanie ciał, po dziwaczne przemiany – istniała całkiem uzasadniona obawa, czy autor zdoła utrzymać poziom. Na...

miałam nadzieję na jakieś wyjaśnienie albo domknięcie historii, nic takiego jednak nie nastąpiło, a szkoda

miałam nadzieję na jakieś wyjaśnienie albo domknięcie historii, nic takiego jednak nie nastąpiło, a szkoda

Prawdopodobnie jedną z przyczyn, dla których tak trudno jednoznacznie ocenić "Tomie", jest to, że w gruncie rzeczy należy uznać tę mangę za antologię pojedynczych opowieści mimo tego, że w kilku z nich powracają te same tematy albo postaci drugoplanowe (niestety rzadko który z bohaterów pozostaje z nami na tyle długo, aby wykształcić odpowiednio pogłębioną osobowość). Także pewne cechy szatańskiego dziewczęcia pozostają niezmienne – i nie mam tu na myśli charakterystycznego pieprzyka. Pozytywną cechę stanowi za to niepewność towarzysząca nam do samego końca fabuły oraz brak jednoznacznych odpowiedzi – jak najbardziej pasują one do opowieści o istocie bardziej przypominającej psotnego demona z ludowych opowieści (lub ewentualnie ucieleśnienie najbardziej zdeprawowanych snów mężczyzny – cóż za pożywka dla psychoanalityków!) aniżeli człowieka, co usprawiedliwia też pewną schematyczność przedstawienia.

Cała recenzja na: http://zcyklu.pl/na-czasie/299/Kill-Tomie-vol.-1-2

Prawdopodobnie jedną z przyczyn, dla których tak trudno jednoznacznie ocenić "Tomie", jest to, że w gruncie rzeczy należy uznać tę mangę za antologię pojedynczych opowieści mimo tego, że w kilku z nich powracają te same tematy albo postaci drugoplanowe (niestety rzadko który z bohaterów pozostaje z nami na tyle długo, aby wykształcić odpowiednio pogłębioną osobowość). Także...

Niestety, każda kolejna manga Junji Ito, jaką czytam jest gorsza poprzedniej (chociaż dalej są to całkiem niezłe komiksy).

Kilka historyjek o Tomie, nic szczególnego, w każdej pojawiają się te same motywy.
Nic w zasadzie się nie wyjaśnia. Czasami brak spójności w zachowaniu Tomie.

Rysunki jak zwykle super, ale to też - jak przeczytasz parę set stron komiksu z tymi rysunkami już tak nie zachwycają jak kiedyś.

Niestety, każda kolejna manga Junji Ito, jaką czytam jest gorsza poprzedniej (chociaż dalej są to całkiem niezłe komiksy).

Kilka historyjek o Tomie, nic szczególnego, w każdej pojawiają się te same motywy.
Nic w zasadzie się nie wyjaśnia. Czasami brak spójności w zachowaniu Tomie.

Rysunki jak zwykle super, ale to też - jak przeczytasz parę set stron komiksu z tymi...

Ta część nieco bardziej mi się podobała. Moim zdaniem fabularnie jest w niej więcej urozmaicenia. Oceniam na 7,5.

Ta część nieco bardziej mi się podobała. Moim zdaniem fabularnie jest w niej więcej urozmaicenia. Oceniam na 7,5.