"There is a longing for death, a thirst for life, there is tragedy. There is comedy. Here, There is anxiety, there is fear, there is madness."

Jestem prostym człowiekiem. Widzę nazwisko Ito na okładce i wiem, że już nie przejdę obojętnie. Bo czy można przejść bez emocji, obok chodzącego pierwiastku chaosu? Człowieka, który tak jak nikt, wie czym naprawdę jest strach?

Ostatecznie okazało się że, trochę zagalopowałem się w oczekiwaniach, bo brakującym elementem kolekcji Junjego, nie była oczekiwana groza, lecz interpretacja dwudziestowiecznej powieść niejakiego Osamu Danzai. Autora mi zupełnie nieznanego, bo i w sumie, skąd skoro nie zapuszczam się w japońskie klimaty.

"No longer human" to idealne odbicie, dość popularnego powiedzenia "przyszedłem tu by się bać, a nie czuć". Historia, która miała mnie tylko dobrze przestraszyć i być napędem na nocne koszmary, okazała się być opowieścią tak naładowaną emocjami, smutkiem i żalem do świata, że jeszcze teraz czuje się dziwnie zdołowany jak o niej myślę.

"No longer human", czy też jak kto woli "Zatracenie" to historia Yozo: chłopaka z dobrego domu, odludka, człowieka żyjącego między ludzmi, jednocześnie nie potrafiącego być jednym z nich.

Znacie ten typ ludzi. Mijacie na ulicy. Może to jedno z Was? A może ja? To opowieść o człowieku, który całe życie udaje, ubiera maski, gra narzuconą przez społeczeństwo rolę, tylko po to, by być zaakceptowanym i zrozumianym przez swojego apodyktycznego ojca, społeczeństwo a może bliskich.

"No longer human" to tragedia jednostki. Przez ponad 400 stron, czytelnik obserwuje jak narrator, wije się pomiędzy miastami, relacjami, osobami, jak stara się dopasować do wielkiej makiety, będącą naszą rzeczywistością. "Zatracenie" porusza do głębi, szarpie, daje nadzieję, ale i niszczy czytelnika. To cała paleta kolorów, gdzie przeważa szary, a drobne jasne kolory tylko przenikają na moment przez grubą warstwę niezrozumienia.

"Zatracenie" nie należy do literatury grozy, ale przez całą historię, możemy poczuć ten dreszcz charakterystyczny dla gatunku. Yozo, na każdym kroku jest otoczony przez duchy, przenikają jego przyszłość, przeszłość i teraźniejszość i w zasadzie można powiedzieć, że śmierć kroczy gdzieś za nim.

Styl Junjego Ito to nadal poezja, ale nie ukrywam, w tej książce nawet on blednie przy narracji. Nie da się przeskoczyć, czegoś tak ciężkiego, intymnego i trudnego w odbiorze.

Po przeczytaniu, koniecznie sprawdźcie sobie Wikipedię z nazwiskiem autora. Gwarantuję, że wtedy odczucia z powieści będą jeszcze intensywniejsze.

"There is a longing for death, a thirst for life, there is tragedy. There is comedy. Here, There is anxiety, there is fear, there is madness."

Jestem prostym człowiekiem. Widzę nazwisko Ito na okładce i wiem, że już nie przejdę obojętnie. Bo czy można przejść bez emocji, obok chodzącego pierwiastku chaosu? Człowieka, który tak jak nikt, wie czym naprawdę jest...

1. Przygnębiająca opowieść o chorobie psychicznej, która zżera nie tylko jednostkę, ale i otoczenie. To spirala bez końca, wizje Dantego wydają się przy niej lekkie.
2. Piękny przykład wykorzystania formy komiksu do opowiedzenia historii o takim ciężarze emocjonalnym. Wizualia pozostają w pamięci razem z fabułą.

1. Przygnębiająca opowieść o chorobie psychicznej, która zżera nie tylko jednostkę, ale i otoczenie. To spirala bez końca, wizje Dantego wydają się przy niej lekkie.
2. Piękny przykład wykorzystania formy komiksu do opowiedzenia historii o takim ciężarze emocjonalnym. Wizualia pozostają w pamięci razem z fabułą.

komiks na podstawie książki Osamu Dazai o tym samym tytule, o ile komiks można przyjąć bardziej jako dzieło Junji to do książki Dazaiego trzeba mieć dobry dzień aby się nie "zdołować" na maxa przez to ze porusza ciężkie tematy mimo małego formatu

komiks na podstawie książki Osamu Dazai o tym samym tytule, o ile komiks można przyjąć bardziej jako dzieło Junji to do książki Dazaiego trzeba mieć dobry dzień aby się nie "zdołować" na maxa przez to ze porusza ciężkie tematy mimo małego formatu

Im bardziej walczysz, tym szybciej toniesz.

Gdy przebrnąłem przez pewną ilość prac Junjiego Ito, byłem niemalże pewien, że szanse by ten mangaka mnie jeszcze czymś szczerze zaskoczył były prawie zerowe. Myśl ta zniknęła w jednej chwili, wraz z zakończeniem tej mangi.

No longer human jest na podstawie powieści, o tym samym tytule, autorstwa bardzo ciekawej osoby jaką był Osamu Dazai (najprawdopodobniej jest to jego autobiografia). Gdy skończyłem czytać mangę byłem bardzo pozytywnie zaskoczony, jednak jeszcze bardziej ją doceniłem po zapoznaniu się z oryginałem. Dzienniki napisane przez wspomnianego autora są dość przygnębiające. Gdy bohatera, Yozo Oba, spotyka nieszczęście, nie można czekać na szczęśliwy zwrot akcji ponieważ każda kolejna kartka jedynie wprowadza czytelnika coraz głębiej w świat rozpaczy straceńca.

Za co doceniam mangę? Przede wszystkim za połączenie genialnej fabuły z upiorną kreską mangaki. Widać to już po pierwszych rozdziałach. To nie jest kolejna krótka historyjka, bez większego sensu, ze strasznymi rysunkami w co drugim kadrze. Tutaj, prócz klimatu, dostajemy to czego często brakuje mi w horrorach od Pana Ito, czyli fabułę.

No dobrze, tylko czemu manga jest lepsza od oryginału, przecież to książka powinna być ta lepsza!
Zarówno książka jak i manga mają swoje uroki. Niezaprzeczalnym atutem mangi jest fakt, że czytając ją, tak naprawdę nic nie tracimy, ponieważ najważniejsze elementy zostały uwzględnione. Nieliczne sceny dodane tudzież nieco przekształcone, jednak co najważniejsze, niemalże wszystkie z pozytywnym efektem. Jako iż nasz "upiorny ilustrator", jak sama nazwa wskazuje, jest od rysowania straszydeł, idealnie wykorzystał talent w tej mrocznej historii.
Idealnym przykładem jest los "brzydkiego" kolegi z klasy Yozo, Takeichiego. W mangowej odsłonie był pierwszy drastyczny kadr, na który to pewnie wielu fanów Junjiego czekało od pierwszej strony, z jego udziałem w roli głównej, co odbiega od oryginału.
Tutaj można rozbić temat "czemu takie działanie było genialnym ruchem" na parę pomniejszych wniosków:
- scena ta była którymś rozdziałem z kolei. Mangaka bardzo dobrze uśpił czujność dając nam czystą fabułę, po czym znienacka narysował chłopca z motyką.
- całość jest osadzona w realnym świecie, a to artyście nie zdarzyło się nigdy (tak mi się przynajmniej wydaje),przez co jest zupełnie inny odbiór jego rysunków.
- najważniejsze, Takeichi znika nagle z życia Oby, pozostając na zawsze w jego głowie. Taki ciąg wydarzeń ma miejsce w obydwu wersjach.

Przeanalizowałem przykład nieco dokładniej, by pokazać jedynie jaką drogę wybiera Junji Ito. Fabuła pozostaje z grubsza identyczna, lecz z drobnymi modyfikacjami. Stąd też jeśli ktoś interesuje się nieco bardziej biografią Dazaia, polecam przeczytać również książkę (ok. 120 stron). Natomiast jeśli ktoś nie jest ciekaw na czym artysta się opierał wiele nie straci, bo w moich oczach manga posiada więcej "pikantnych smaczków".

Z moich ulubionych chciałbym jeszcze wymienić następujące- odzyskanie przytomności w pokoju aptekarki, namalowanie obrazów, oraz oczywiście 10 wychodzących nieszczęść. Większość tych wątków minimalnie odbiegała od fabuły zmieniając ją zdecydowanie na lepsze, gdyż zostaliśmy wciągnięci jeszcze głębiej w świat lęku nieszczęśliwego Yozo.

Bardzo dużo pozytywnego, pora na słowo krytyki. Manga umiejscowiona jest w Japonii (najprawdopodobniej lata 20),a wszystkie abstrakcyjne wizje bohatera mieszczą się w jego głowie. Jedna scena wybiegła poza ten schemat i do utworu trafił element fantastyki. Chodzi o ojca Yozo który postanowił go niespodziewanie odwiedzić. Cała sytuacja z ojcem nie trwała długo, co nie znaczy, że nie uważam jej za największy błąd w tej historii.

Wydanie (VIZ) jest piękne, solidne i zdecydowanie warte uwagi. Trzymając je w rękach już wiemy, że czeka nas ponadprzeciętna mangowa przygoda. Ciekaw jestem kiedy i jak zostanie wydana w Polsce, bo pytanie „czy kiedykolwiek?“ jest zbyteczne.

Pozycja obowiązkowa!

Im bardziej walczysz, tym szybciej toniesz.

Gdy przebrnąłem przez pewną ilość prac Junjiego Ito, byłem niemalże pewien, że szanse by ten mangaka mnie jeszcze czymś szczerze zaskoczył były prawie zerowe. Myśl ta zniknęła w jednej chwili, wraz z zakończeniem tej mangi.

No longer human jest na podstawie powieści, o tym samym tytule, autorstwa bardzo ciekawej osoby jaką był...