Oczekiwałam kontynuacji „W ogrodzie pamięci”. W treści, przekazie, nastroju.

Rozdział I „Czas zamknięty w koszach z wikliny” nawiązywał do poprzedniej opowieści rodzinnej i wyjaśniał motywy powstania "Wtedy": „To Kasia M. opowiada mi, na podstawie przeczytanych listów, jak mężną, dobrą, życzliwą osobą była moja matka. Irytuje się, że nie doceniałyśmy matki: moja babka i ja. Więc dobrze. Niech opowieścią o powojennych dziejach rodziny zajmie się ktoś z następnych pokoleń: (…). Ja skupię się na naszym powojennym życiu w Krakowie.” I wyobrażałam sobie, że będzie to opowieść o życiu w powojennym Krakowie babci, mamy i córki.

Zdjęcie na okładce zapraszało mnie w świat dzieciństwa autorki. Spodziewałam się szkoły, zabaw, dziecięcych rozrywek ówczesnego Krakowa.

Tymczasem dostałam opowieść o ludziach ważnych dla kultury polskiej, pojawiających się w życiu pań w czasach krakowskich. Z początku z lekka irytowały mnie te opowieści (bo przecież nie tego oczekiwałam), później zdałam sobie sprawę, że być może, w stosunku do niektórych, jest to jedyna informacja, pozwalająca zachować ich lub ich dokonania, w pamięci potomnych. Że w stosunku do ludzi bardziej znanych są to, być może, jedyne informacje dotyczące określonego epizodu w ich życiu. I z przyjemnością chłonęłam opowieść o dobrotliwym i trochę nieporadnym w powojennej Polsce L. Staffie, o nienajlepszych relacjach A. Słonimskiego z wydawnictwem Mortkowiczów, o początkach twórczości młodziutkiego T. Różewicza, sąsiada autorki, o K. I. Gałczyńskim poprzez pryzmat przyjaźni autorki z Kirą Gałczyńską. Jest przypomnienie wkładu Z. Przesmyckiego w odkrywanie twórczości Norwida. Jest wiele wspomnień o ludziach, którzy złotymi, i nie tylko, zgłoskami zapisali się w naszej historii.

I choć książka tematycznie nie spełniła moich oczekiwań, choć zabrakło jej czaru „W ogrodzie pamięci”, to zamieszczone tu historie zrekompensowały mi te straty:).

Oczekiwałam kontynuacji „W ogrodzie pamięci”. W treści, przekazie, nastroju.

Rozdział I „Czas zamknięty w koszach z wikliny” nawiązywał do poprzedniej opowieści rodzinnej i wyjaśniał motywy powstania "Wtedy": „To Kasia M. opowiada mi, na podstawie przeczytanych listów, jak mężną, dobrą, życzliwą osobą była moja matka. Irytuje się, że nie doceniałyśmy matki: moja babka i...