Nie ocenia się książki po okładce - to powiedzenie doskonale sprawdza się w przypadku "Marzenia Łucji". Urzekająca okładka to zdecydowanie zbyt mało. Po przeczytaniu "Obietnicy Łucji" oczekiwałam dalszego ciągu, skrycie licząc na to, że trafiłam na polską autorkę powieści obyczajowych, którą da się czytać. Niestety, rozczarowanie jest ogromne. Książkę doczytałam do końca z musu,od połowy czytałam co drugą stronę i co drugie zdanie. Akcji brak nie mówiąc już o czymś takim jak "zwrot akcji". Pani Doroto w książce musi coś się dziać, żeby porwała czytelnika! Postacie bez wyrazu, zbyt wyidealizowane, całość brzydko mówiąc słodko-pierdząca. Dialogi godne pożałowania. Może byłoby to do przełknięcia gdyby akcja powieści toczyła się jakieś sto lat temu, ale nie w czasach nam współczesnych!!! Postać Ani jest wręcz nierealna, czy tak zachowuje się nastolatka, czy autorka miała kiedykolwiek do czynienia z nastolatką!? Włoscy artyści przypadkowo mówiący wzorowo po polsku. Porównywanie Łucji i Chiary: łudząco do siebie podobne, identyczne fryzury: jedna ma włosy do pasa druga do ramion (faktycznie bardzo identyczne), sprzeczność goni sprzeczność. Nie wiem czy można napisać coś pozytywnego o tej książce, poza tym, że ma miłą dla oka okładkę.

Nie ocenia się książki po okładce - to powiedzenie doskonale sprawdza się w przypadku "Marzenia Łucji". Urzekająca okładka to zdecydowanie zbyt mało. Po przeczytaniu "Obietnicy Łucji" oczekiwałam dalszego ciągu, skrycie licząc na to, że trafiłam na polską autorkę powieści obyczajowych, którą da się czytać. Niestety, rozczarowanie jest ogromne. Książkę doczytałam do końca z...