http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/08/41-przedpremierowo-marzenie-ucji-dorota.html

Przyznaję bez bicia- pierwsza część była o niebo lepsza.
Druga była znacznie gorsza.

Książka miała przynieść mi ukojenie w te upalne dni. Miałam nadzieję, na opowieść o marzeniach i pragnieniach, o miłości, może o romansie (jak wskazuje na to opis na okładce). Trochę mi tego zabrakło. Może nawet nie trochę, a bardzo, szczególnie tego romansu.
Spodziewałam się książki na kształt "Obietnicy Łucji" (czyli pierwszej części o przygodach Łucji). Czegoś delikatnego, zmysłowego. Przeplatanego rozłąką, romansem, co miało zakończyć się spokojnie. A tu zaskakuje mnie totalny chaos.

Pojawiło się dużo wszystkiego, co ciężko mi jest nawet opisać słowami. Mam okropny mętlik w głowie, co ostatnio zdarza mi się coraz częściej.
"Życie pisze nieoczekiwane scenariusze."
Historia przedstawiona w książce to jeden wielki bałagan. Przygody i postacie wydają mi się być wymyślone i wykreowane nieco na siłę. Za dużo wszystkiego. Zamiast wyskakiwać nagle z tyloma nowymi informacjami przeplatanymi tak bogatymi opisami (które czasami doprowadzały mnie do szaleństwa), można było pomyśleć o stworzeniu dwóch kolejnych części powieści zamiast tej jednej- zdecydowanie przeładowanej.
Charakter drugiej części przygód Łucji zdecydowanie bardziej przypomina mi amerykańską komedię romantyczną, zalatującą komerchą na kilometr. Ale oczywiście co kto lubi, ja nie przepadam za tego typu filmami, a za takimi książkami tym bardziej.

Opisy otoczenia czy wykonywanych przez bohaterów (głównie Łucję) czynności doprowadzały mnie momentami do szaleństwa- chciałabym, żeby to było pozytywne szaleństwo. Nic z tego. W mojej pamięci utkwił fragment, w którym Łucja wyszła z posiadłości, poszła na ławkę w ogrodzie, usiadła na niej, o czymś pomyślała (co w tym opisie się gdzieś zgubiło, zresztą podobnie jak w mojej głowie) i zdecydowała się wrócić do domu- zajął on niemal trzy strony. Nic nie wnoszące fragmenty strasznie rozwlekły tą historię, w taki sposób, że czasami już nie widziałam o co chodziło pięć stron wcześniej, gubiłam główne wątki. Przyznaję, że ostatnie kilkadziesiąt stron męczyłam i to bardzo, na koniec zaczęłam przeskakiwać długie opisy, nie dałam już rady.
"Nic nie łączy ludzi tak, jak przyznanie się do własnych porażek. Ludzie zawsze popełniali błędy, wciąż je popełniają i będą popełniać. Nie należy się ich wstydzić, tylko traktować jako drogowskaz do lepszego życia."
Może teraz trochę o zaletach powieści.
Ostatnio często wpadam na książki, które mają całą masę błędów- literówek, o których zawsze zapomnę wspomnieć. Egzemplarz, który otrzymałam, jest wersją książki przed jej ostateczną korektą i muszę przyznać, że było w niej znacznie mniej błędów rzucających się w oczy, niż w niejednej już wydanej książce. Plus za to.

Książka napisana została w taki sposób, aby każdy mógł po nią sięgnąć- to tyczy się głównie tych osób, które nie miały możliwości przeczytać jej poprzedniej części. Najważniejsze i najbardziej charakterystyczne elementy powieści zostały wyjaśnione (oczywiście w sposób bardzo okrojony) i zamieszczone na jej kartach. Jednak wszystkim tym, którzy planują w przyszłości zapoznać się z perypetiami Łucji, radzę rozpocząć przygodę od pierwszej części.

Oczywiście, po raz kolejny, autorka w bardzo trafny sposób zahacza o życie codzienne sporej części ludzi, bo kto raz na jakiś czas nie jest skazany na tęsknotę i rozłąkę z ukochaną osobą. Razem z Łucją przeżywałam jej tęsknotę, razem z nią się smuciłam, co prawda w znacznie mniejszym stopniu, niż się spodziewałam.
"Zwykła tęsknota nie potrafi rozbić człowieka na małe kawałeczki. Tęsknota jest cioteczną siostrą nadziei. Tęskniąc, wciąż pokładamy ufność w tym, że wszystko dobrze się ułoży."
Powieść uznaję za przeciętną. Miałam w stosunku do niej ogromne wymagania, ale to wszystko przez jej pierwszą część, która całkowicie mnie zachwyciła i skradła moje serce. Tym razem to nie wyszło tak jak planowałam.
Książka jest mało przewidywalna, nawet powiedziałabym, że momentami zaskakująca. Mimo, że mnie nie zachwyciła, polecam Wam jej przeczytanie.

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/08/41-przedpremierowo-marzenie-ucji-dorota.html

Przyznaję bez bicia- pierwsza część była o niebo lepsza.
Druga była znacznie gorsza.

Książka miała przynieść mi ukojenie w te upalne dni. Miałam nadzieję, na opowieść o marzeniach i pragnieniach, o miłości, może o romansie (jak wskazuje na to opis na okładce). Trochę mi tego zabrakło....