Napisania opinii na temat tej książki na pewno nie można zaliczyć do rzeczy łatwych, wykonywanych od ręki. Nie jest możliwe bowiem pełne oddanie wszystkich, towarzyszących lekturze przemyśleń i uczuć.
Sama powieść R. Flanagana nie należy do lekkich. Na początku czytelnik styka się z pewnego rodzaju chaosem. Głównego bohatera - Dorrigo Evansa - poznajemy "wyrywkowo" przez pryzmat wyciętych z jego życia scen. Taka forma przekazu, a także specyficzny styl pisarza mogą z początku zniechęcić czytelnika i powodować u niego zagubienie. Wytrwali zostaną jednak nagrodzeni. W miarę zagłębiania się w lekturze, przedstawiona przez R. Flanagana historia układa się w logiczną, przemyślaną całość. Każdy, nawet z pozoru nieistotny, poruszany w powieści wątek ma swoje znaczenie i nadaje książce głębi.
Autor "Ścieżek Północy" skupia się na dwóch wydarzeniach z życia głównego bohatera, które odcisnęły piętno na jego duszy.
Pierwsze z nich to pobyt w japońskim obozie jenieckim, gdzie przy katorżniczej pracy na budowie kolei, więźniowie jeden po drugim tracili życie. Drugie to miłość jaką Dorrigo żywił do Amy - żony swojego wuja.
Powieści R. Flanagana nie można odmówić autentyczności. Sceny z życia jeńców wojennych są tak realistyczne, że czasem przyprawiają o mdłości. Autor nie waha się przed szczegółowym opisem brutalności obozowych strażników, panujących chorób, czy też skutków wszech dominującego głodu. Najgorsze w tym wszystkim jest, że to co tak pieczołowicie opisuje R. Flanagan nie jest fikcją literacką tylko brutalną prawdą. Czytając "Ścieżki Północy" ciężko jest znaleźć wytłumaczenie dla tak oczywistego okrucieństwa.
Wątek miłości głównego bohatera do Amy jest również mistrzowsko rozbudowany i stanowi filar powieści. Mimo wszystkich wydarzeń, które złożyły się na niezwykle bogate życie Dorrigo Evansa, nie mógł on zapomnieć o dziewczynie z czerwoną kamelią we włosach, którą po raz pierwszy spotkał w księgarni. O dziewczynie, która była jego bratnią duszą i na zawsze pozostała w pamięci.
"Ścieżki Północy" z całą pewnością nie są odprężającą lekturą na wieczór. Nie czyta się jej szybko i z zapartym tchem. Jest to powieść, którą żeby zrozumieć należy smakować. Przeczytana pospiesznie i bez zastanowienia, nie ujawni tego co ma do zaoferowania. Na pytanie: czy warto poświęcić jej czas. Odpowiem jednym słowem - tak.

Napisania opinii na temat tej książki na pewno nie można zaliczyć do rzeczy łatwych, wykonywanych od ręki. Nie jest możliwe bowiem pełne oddanie wszystkich, towarzyszących lekturze przemyśleń i uczuć.
Sama powieść R. Flanagana nie należy do lekkich. Na początku czytelnik styka się z pewnego rodzaju chaosem. Głównego bohatera - Dorrigo Evansa - poznajemy "wyrywkowo" przez...