Nawet ktoś średnio orientujący się w modzie, ba, nawet ktoś, kto o modzie nie ma pojęcia, wie, że ktoś taki jak Coco Chanel istniał. Chyba każdy zdaje sobie sprawę, że Chanel jako stylistka i projektantka, nadała nowy wyraz tej dziwnej dziedzinie sztuki zwanej modą i chociaż nie zawsze zdajemy sobie sprawę co takiego uczyniła mademoiselle Chanel, na czym polegało jej nowatorskie spojrzenie na modę, to wiadomo, że Chanel była wielką i niepowtarzalną kreatorką mody.

Postać nietuzinkowa, fascynująca, tajemnicza,traktowana z pewną rezerwą, bo przylgnęła do niej łatka osoby o sympatiach pronazistowskich, do czego na pewno przyczynił się jej spór z Wertheimerami, czy niektóre jej związki. Gortner przedstawiając ten okres życia Coco, nie oskarża jej, a na pewno daje wiele dowodów na to, że pobudki jej działania nie były złe, chociaż niestety dość często egoistyczne. Autor w ogóle, moim zdaniem, dokonał wielkiej rzeczy, bo osobę dość niesympatyczną ocieplił, stworzył postać niejednoznaczną, pełną wad, ale jednocześnie cech wzbudzających szacunek i podziw, w rezultacie przekazując nam bardzo prawdziwy, kolorowy (mimo ulubionej przez samą Chanel czerni) portret kobiety. Portret bardzo przekonujący.

Gabrielle Chanel była kobietą pełna sprzeczności. Mogłaby mieć każdego mężczyznę na skinienie palca, chociaż żaden z nich nie dawał jej tego najważniejszego, a czuła, że nie jest godna miłości. Każdy z nich, z którym zgodziła się być, odchodził. Z różnych powodów, czasem z jej inicjatywy. Wciąż czuła w sobie kompleks i ogromny żal małej dziewczynki zostawionej wielekroć przez ojca.

Charyzmatyczna, wiedząca, czego chce od życia, kierująca się swoimi zasadami, które na pewno ukształtowało trudne dzieciństwo i ogromny talent, jednocześnie samotna, nieporadna, przegrywająca, w końcowym rozrachunku zawsze sama. Smutna postać, niewzbudzająca sympatii, obracała się w towarzystwie osób, których słynne nazwiska tworzyły ówczesną bohemę artystyczną. Apodyktyczna, jędzowata, oschła, z drugiej strony przygarniająca pod swój dach i obdarzająca swoją przyjaźnią zagubione w życiu sieroty. Długo nie mogłam zrozumieć przedziwnej relacji między nią a Misią Sert, dopiero te słowa uświadomiły mi, czym była dla niej ta przyjaźń:

„Misia była jedynym stałym elementem w moim życiu. Choć często wyprowadzała mnie z równowagi, znała mnie lepiej niż ktokolwiek inny i na swój własny, szczególny sposób zawsze pozostawała wobec mnie szczera, nawet kiedy wcale tego nie oczekiwałam.”

Po bardzo dobrym, wciągającym początku opisującym jej dzieciństwo i wczesną młodość, powieść zaczęła się dłużyć. Coco jeździła z jednego miejsca do drugiego, tworzyła nowe sklepy, poznawała tabuny ludzi, a mnie coraz bardziej to nużyło. Na szczęście, ponownie „zaskoczyło” i naprawdę z zapartym tchem do końca śledziłam losy Coco Chanel.

Zachwycająca powieść. Jestem zauroczona powieściami Gortnera – nie czytałam jedynie „cyklu tudorowskiego”. Czekają na mnie od dawna w mojej biblioteczce, ale mało entuzjastyczne recenzje nie zachęcają do sięgnięcia po nie.

Nawet ktoś średnio orientujący się w modzie, ba, nawet ktoś, kto o modzie nie ma pojęcia, wie, że ktoś taki jak Coco Chanel istniał. Chyba każdy zdaje sobie sprawę, że Chanel jako stylistka i projektantka, nadała nowy wyraz tej dziwnej dziedzinie sztuki zwanej modą i chociaż nie zawsze zdajemy sobie sprawę co takiego uczyniła mademoiselle Chanel, na czym polegało jej...