" Gdzieś daleko w miejskiej mgle dochodziło właśnie do strasznych, brutalnych aktów przemocy, ktoś krzykiem wzywał pomocy, ktoś płakał samotnie, ktoś uciekał w ciemnościach. Tymczasem życie w Warszawie toczyło się jak zawsze upartym, jednostajnym rytmem, na przekór wszelkim nieszczęściom i okropnościom".
W książce Kai Malanowskiej Warszawa to miasto mroczne i nieprzystępne. Dwójka niezwykłych policjantów będzie się w nim musiała zmierzyć nie tylko z zagadką morderstwa młodej kobiety, ale też z własnymi demonami:
"-Słuchaj, jak się nazywa ta choroba, która nie ma wyraźnych objawów? Jesteś coraz bardziej zmęczony, coraz dłużej śpisz, aż w końcu umierasz?
- Życie."
To co podobało mi się w "Mgle" to znakomici bohaterowie i świetne przerywniki humorystyczne w najmniej spodziewanych momentach ( jedna gwiazdka tylko i wyłącznie za scenę ćwiczeń policjantów w Łazienkach). Niestety, autorka nie potrafi pohamować swojej skłonności do wysmażania niesamowicie długich opisów, które potwornie zwalniają akcję (książka ma blisko 700 stron!). Za dużo też we "Mgle" przywoływania marzeń sennych bohaterów, które wprowadzają niepotrzebny zamęt i zwyczajnie nużą. Pozycja ( z małymi zastrzeżeniami) godna polecania.

" Gdzieś daleko w miejskiej mgle dochodziło właśnie do strasznych, brutalnych aktów przemocy, ktoś krzykiem wzywał pomocy, ktoś płakał samotnie, ktoś uciekał w ciemnościach. Tymczasem życie w Warszawie toczyło się jak zawsze upartym, jednostajnym rytmem, na przekór wszelkim nieszczęściom i okropnościom".
W książce Kai Malanowskiej Warszawa to miasto mroczne i...