Za czasów licealnych, była to chyba moja pierwsza klasa LO, oddając książki w bibliotece publicznej wpadła mi w rękę ta książka. Dziewczyna z mojego liceum, może wtedy z klasy maturalnej, znałem ją tylko z widzenia , oddawała przede mną książki, min. Czerwone i Czarne. Z ciekawości wziąłem wtedy do ręki tą książkę. Do dzisiaj pamietam oburzenie pani bibliotekarki, która rzuciła hasło: "chłopczyku, ale to jest książka od osiemnastu lat". To stwierdzenie jeszcze bardziej sprawiło, że się tą książką zainteresowałem i chciałem ją oczywiście od razu wypożyczyć. Niestety wredna kobieta wczuła się dość poważnie w rolę policjantki obyczajowej i nie chciała mi wtedy wypożyczyć tej książki. Rozczarowany poddałem się wtedy. W efekcie książka ta czekała ponad 20 lat aż w końcu sięgnę po nią.

Jakiś czas temu odwiedziłem miasto Żagań. Zwiedzając to miasto natrafiłem na fakt iż przebywał tam Stendahl wraz z wojskami Napoleona w roku 1813 podczas kampanii wojskowej, gdzie planem był podbój Europy. To mi przypomniało o tym ze mam pewne zaległości w czytaniu. Krótko po zwiedzeniu Zagania znalazłem w sklepie internetowym z audiobookami audiobooka Czerwone i Czarne w wykonaniu mojego ulubionego lektora, Krzysztofa Gosztylę. Ten fakt już całkowicie przesądził ze musiałem siegnąć po tą książkę, a raczej audiobooka.

W ogóle nie rozumiem tego ze ktoś mógł uważać tą książkę jako literaturę dla dorosłych. Nie ma tam nic nieodpowiedniego. Dzisiaj to byle serial telewizyjny ma wiecej nieodpowiednich scen dla dzieci. Drugą rzeczą jest zrozumienie relacji miedzy ludzkich, wątku miłosnego. Pewnie mając piętnaście lat uważałbym tą książkę za absolutną nudę, wiem jaki wtedy byłem. Na pewno mając piętnaście lat nie byłem na tyle emocjonalnie dojrzały aby interesować się taką literaturę. Na tamtym etapie to czytałem Szklarskiego, Pana Samochodzika, komiksy Tytusa, serie z tygrysem o drugiej wojnie światowej, Jamesa Curwooda, Karola Maya itd.

Wątek miłosny to prawdziwa tragedia. Na sam koniec audiobooka, muszę przyznać, ze się nawet trochę wzruszyłem. W końcu książka opisuje prawdziwą miłość, bezgraniczną, na smierć i życie. Nie czytam na codzień romansów, nie wiem czy takie watki miłosne są opisywane w romansidlach, ale może dlatego ze nie czytam romansów, treść dotycząca wątku miłosnego trafiła do mnie.

To co uważam za duży pozytyw tej książki to realia historyczne. Swietnie można wyczuć klimat epoki czasów w których toczy się akcja.

zwróciłem tez uwagę na fakt iż główny bohater chciał zostać księdzem nie z powołania, ale z czystej kalkulacji, chodziło mu głownie o osiągniecie pewnego statusu społecznego. Już prawie dwieście lat temu Stendahl bardzo odważnie obnażył mechanizm który tak często ma miejsce do dzisiaj, gdzie kościół to świetna instytucja dla tych co chcą polepszyć swoj status społeczny, zrealizować jakieś tam chore ambicje, wybić sie ponad przeciętność, zdobyć pieniądze i władze.


Stendahl jest dla mnie niesamowitym obserwatorem, szczególnie jeśli chodzi o sprawy miłości. W momencie kiedy był aktywny nie istaniała jeszcze nauka psychologii. Ale jego wkład w psychologie został uznany przez współczesną nauke. Po przeczytaniu Czerwone i Czarne troche szperalem w internecie. Okazuje się, że dziedzina psychologii badającą zagadnienie miłości ma korzenie w twórczości Stendahla. Już mam na oku książkę popularno-naukową którą mam zamiar przeczytać. Ale.. o tym wkrótce. Nie ma jej w bibliotece lubimyczytac.pl wiec musze dodac autora i książkę..... zanim dodam do wlasnej biblioteczki oraz napisze opinie.

Za czasów licealnych, była to chyba moja pierwsza klasa LO, oddając książki w bibliotece publicznej wpadła mi w rękę ta książka. Dziewczyna z mojego liceum, może wtedy z klasy maturalnej, znałem ją tylko z widzenia , oddawała przede mną książki, min. Czerwone i Czarne. Z ciekawości wziąłem wtedy do ręki tą książkę. Do dzisiaj pamietam oburzenie pani bibliotekarki, która...