"Hobbysta" to moje drugie spotkanie z Agnieszką Pruską i Barnabą Uszkierem. Poprzednia książka, o której możecie przeczytać TUTAJ wywołała we mnie wiele sprzecznych uczuć. Miałam zastrzeżenia do bohaterów, języka, ale nie do samej zagadki, którą nadkomisarz musiał rozwiązać z podwładnymi.

Teraz jest troszkę inaczej. O ile załoga wzięła się do roboty, a w życiu prywatnym zaczęło się mieszać, to tajemnica zwłok na poligonie była niezwykle... nudna. Bardzo szybko wytypowałam sprawcę, a metody policjantów były nad wyraz nieprzemyślane. Zaczęło mi się robić głupio, bo może źle obrałam kierunek edukacji i powinnam zostać detektywem i podpowiadać funkcjonariuszom, co mają robić, bo oni sami zapominali o najłatwiejszych sposobach. Ich działania ograniczały się do przesłuchiwania ciągle tych samych świadków i zadawania im głupich pytań, a wątek wyłowionego z rzeki samochodu z zwłokami w worku (najciekawszy!) został zapomniany po kilku stronach.

Nie mogę nie wspomnieć o słabej korekcie. Mnóstwo literówek, maaaasa, która z czasem aż raziła po oczach. Styl pisania Agnieszki Pruskiej też pozostawia wiele do życzenia, może trochę za bardzo stara się wpasować w luźny styl pogawędki, ale o ile w "Literacie" mogłam przymrużyć na to oko, bo fabuła mnie zaciekawiła, to tutaj liczyłam na coś więcej, a dostałam mniej.

Teraz zaczynam trzecią książkę pani Pruskiej i mam wielką nadzieję, że autorka powróci do formy z początku swej pisarskiej kariery.

"Hobbysta" to moje drugie spotkanie z Agnieszką Pruską i Barnabą Uszkierem. Poprzednia książka, o której możecie przeczytać TUTAJ wywołała we mnie wiele sprzecznych uczuć. Miałam zastrzeżenia do bohaterów, języka, ale nie do samej zagadki, którą nadkomisarz musiał rozwiązać z podwładnymi.

Teraz jest troszkę inaczej. O ile załoga wzięła się do roboty, a w życiu prywatnym...