Przednia zabawa z historią starożytną (dokładnie Palestyna pod okupacją rzymską w I w. n.e.). Od humoru, po ironię, od powagi po sarkazm. Z wątkiem kryminalnym, mocno nietypowymi postaciami na pierwszym i drugim planie (w tym jeden z greckich bogów :).
Dostaje się wszystkim: i Żydom i Grekom i Rzymianom – bo wady i fałszywe przekonania są właściwe dla całego gatunku ludzkiego, niezależnie od miejsca i czasu.
Oto przykład: "Jednego jestem pewien: za kilka lat świat będzie wyglądał tak, jakby nie podobnego się nie wydarzyło, i nikt nie będzie pamiętał Jezusie, Marii i Józefie (…),albowiem wszystko niszczeje, znika i popada z niepamięć, oprócz niewiędnącej wielkości Rzymu."
Cóż.

Przednia zabawa z historią starożytną (dokładnie Palestyna pod okupacją rzymską w I w. n.e.). Od humoru, po ironię, od powagi po sarkazm. Z wątkiem kryminalnym, mocno nietypowymi postaciami na pierwszym i drugim planie (w tym jeden z greckich bogów :).
Dostaje się wszystkim: i Żydom i Grekom i Rzymianom – bo wady i fałszywe przekonania są właściwe dla całego gatunku...

"Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa" nie jest zła, ale też nie jakaś wybitna. Zaczyna się bardzo obiecująco - Rzymianin Pomponiusz Flatus, wędrując w poszukiwaniu wody, która daje mądrość, trafia do Palestyny. Tam zaś zostaje wplątany w pokręconą historię kryminalną, która z iście postmodernistyczną dezynwolturą trawestuje Nowy Testament – oto zabito pewnego szacownego obywatela, a jego mordercą wedle wszelkiego prawdopodobieństwa jest miejscowy cieśla Józef. Żeby wykonać wyrok śmierci, trzeba zrobić krzyż, problem jednak w tym, że jedynym, kto może podjąć się tego zadania, jest sam skazany.

Absurd sytuacji wyjściowej dość dobrze pokazuje podejście Mendozy do materiału literackiego. Problem jednak w tym, że autor, który każde Pomponiuszowi Flatusowi wraz z synem Józefa – małym Jezusem – zdobyć dowody na niewinność Józefa, usiłuje stworzyć absurdalny kryminał, a to jak godzenie wody z ogniem. Krótko mówiąc – absurd z logiką nie chce mieć nic wspólnego, natomiast dobry kryminał się bez niej nie obejdzie. Dlatego o ile parodiowanie stylu biblijnego i wtrącanie smaczków takich jak wizyta Pomponiusza i Jezusa u miejscowej hetery można zaliczyć na plus, o tyle intryga siłą rzeczy wypada nieprzekonująco. Trudno jednak trzymać dwie sroki za ogon, dlatego nawet jeśli kryminalny aspekt powieści nie dostarcza frajdy, zawsze można rozsmakować się w tym, jak Mendoza poczyna sobie z biblijną historią, przekręcając ją na wszystkie możliwe strony i sprowadzając ją z pompatycznych wyżyn na ziemię.

Dodatkowym atutem jest też to, że "Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa" pozwala zobaczyć Palestynę u progu nowej ery z perspektywy nie judeochrześcijańskiej, a więc tej do której jesteśmy najbardziej przyzwyczajeni, a rzymskiej, co okazuje się wyjątkowo odświeżające. Jeśli zaś chodzi o humor Mendozy, to może nie rozbawia on do rozpuku, zwłaszcza kiedy po raz enty jest przywoływany ten sam tekst o przelatywaniu od tyłu, ale przynajmniej wprowadza lekką atmosferę, która zdecydowanie uprzyjemnia lekturę.

"Niezwykła podróż Pomponiusza Flatusa" nie jest zła, ale też nie jakaś wybitna. Zaczyna się bardzo obiecująco - Rzymianin Pomponiusz Flatus, wędrując w poszukiwaniu wody, która daje mądrość, trafia do Palestyny. Tam zaś zostaje wplątany w pokręconą historię kryminalną, która z iście postmodernistyczną dezynwolturą trawestuje Nowy Testament – oto zabito pewnego szacownego...

Ok, kilka razy się mocno uśmiechnąłem ale potem poszło w stronę słabego kryminału.

Ok, kilka razy się mocno uśmiechnąłem ale potem poszło w stronę słabego kryminału.

Każdy autor ryzykuje, zabierając się do wariacji na temat Ewangelii.

Na szczęście dla piszących nie chodzi już o sprowadzenie na ich zagrożone głowy Kongregacji Doktryny Wiary (w co przepoczwarzyła się dawna inkwizycja, czyli popularne ”watykańskie gestapo”). Po prostu można nie trafić z konwencją.

Z tego zagrożenia Mendoza wyszedł raczej obronną ręką. Wypełnił bowiem w przewrotny sposób lukę w ewangeliach, które – przynajmniej te uznane za kanoniczne - pomijają niemal całe dzieciństwo Jezusa (oprócz opisu rozmowy z mędrcami w świątyni, gdy już najwyraźniej wie, kto jest jego prawdziwym ojcem).

A tzw. ewangelie dzieciństwa - odrzucone przez KK iure caduco jako apokryficzne, a warte są poznania – prezentowały cuda dokonywane przez Dzieciątko już we wczesnej młodości. A nie zawsze były to czyny zasługujące na uznanie…

Dlatego np. Ewangelia dzieciństwa Tomasza została - nie znoszę tego zwrotu – skutecznie „zamieciona pod dywan”. Bo w niej pięcioletni Jezusek wprawdzie ożywia gliniane ptaszki, ale już gdy inny chłopiec wypuścił wodę, którą był zgromadził Jezus, ten mówi mu: ”Oto teraz ty uschniesz jak to drzewo i nie przyniesiesz ani liścia, ani korzeni, ani owocu". Jak rzekł, tak się i stało. I tylko „rodzice uschniętego podnieśli je, opłakując jego młodość. I przynieśli do Józefa, i czynili mu wyrzuty, że ma syna, który dokonuje takich czynów”.
Gdy zaś inny chłopiec uderzył go w plecy. Jezus rozzłoszczony rzekł do niego: „Już nie pójdziesz dalej swoją drogą". A on natychmiast padł martwy….

Wracając do Mendozy: tak czy inaczej cała rzecz pozostaje ot, taką zabawną literaturką do jednorazowego przeczytania i puszczenia książki dalej, aby i inni się pośmiali…

Każdy autor ryzykuje, zabierając się do wariacji na temat Ewangelii.

Na szczęście dla piszących nie chodzi już o sprowadzenie na ich zagrożone głowy Kongregacji Doktryny Wiary (w co przepoczwarzyła się dawna inkwizycja, czyli popularne ”watykańskie gestapo”). Po prostu można nie trafić z konwencją.

Z tego zagrożenia Mendoza wyszedł raczej obronną ręką. Wypełnił bowiem w...

"Niezwykła podróż..." przypomina nastrojem, humorem i pełną nieoczywistości fabułą cykl powieści o przygodach fryzjera damskiego, z których Mendoza jest chyba u nas najbardziej znany. Powieści o przygodach fryzjera, pensjonariusza zakładu psychiatrycznego, detektywa amatora, który co i rusz objawia się czytelnikowi w jak najmniej stosownej, przeważnie damskiej garderobie. To wszystko mieści się w jednej postaci - taki jest Eduardo Mendoza.
Akcja tej powieści dzieje się jednak w czasach nie nam współczesnych, a odległych (na początku nasze ery) w Judei. Trafia tam, ocalony przez wędrownych kupców Rzymianin stanu ekwickiego Pomponiusz Flatus. Fizjolog i badacz przyrody (zjawiska przedkłada nad idee, Arystotelesa nad Platona) wyruszył na najdalsze rubieże znanego świata aby zakosztować wody z rzeki, które wedle legendy miała sprawiać, że krowy i owce, które w niej napojono stają się odpowiednio białe i czarne. Jak przystało na uczciwego badacza Pomponiusz przeprowadził eksperyment na sobie czego rezultatem było wyczerpujące zatrucie objawiające się ogólnym osłabieniem, bólami i głośnymi wiatrami. Wspominam o tym epizodzie bo mówi on wiele o osobowości i charakterze bohatera. Z pewnością to człowiek ciekawy świata, który czytywał dzieła wielkich filozofów i lubował się w nich. To również człowiek nieco pyszałkowaty i próżny, a przy tym dosyć łatwowierny. W judei Pomponiusz spotyka Jezusa (w powieści to chłopiec bystry, ale niedojrzały),który prowadzi prywatne śledztwo w sprawie zabójstwa na bogatym kupcu Ebulonie, o które oskarżono ojca Jezusa, cieślę Józefa. Za obietnicą wynagrodzenia Pomponiusz zgadza się pomóc oczyścić Józefa z zarzutów i tak zaczyna się jego prawdziwa podróż. Towarzyszymy bohaterom w ich chaotycznych i raczej bezowocnych poszukiwaniach.
Intryga zawiera nie tylko wątek kryminalny, ale również wątek spekulacji deweloperskiej (część terenów świątynnych planuje się zeświecczyć i przeznaczyć pod zabudowę handlową) oraz wątek walki Żydów o zrzucenie rzymskiej zwierzchności.
Świat przedstawiony w powieści wydaje się nam zdumiewająco racjonalnie zbudowany. I to zestawienie naszych naturalnych oczekiwań ze zwyczajną w zasadzie historią jest samo w sobie zabawne. Zabawna jest również swawola z jaką autor zabawia się utrwalonymi w naszej kulturze symbolami. Podczas rozmowy matki Jezusa, Marii z Pomponiuszem, ta przedstawia się mu jako prosta, nieuczona kobieta, po czym daje Pomponiuszowi wykład z geopolityki Bliskiego Wschodu, omawia właściwości i niuanse życia w Izraelu i jak przystało na Królową Niebios - rozdeptuje jaszczurkę. To tylko jeden przykład humoru Mendozy.
W powieści pojawia się wątek nadnaturalny, ale jest to bóg Apollo, który nieśmiało (w delikatnej i niekomfortowej dla bóstwa sytuacji przebywania na nie swoim terenie) nawiedza głównego bohatera. Jest i wątek religijnej ofiary, ale paść nią może sam Flatus i to na cześć bogini Isztar.
Przy powierzchownej lekturze książka może wydać się obrazoburcza przez swobodę z jaką autor żongluje symbolami traktowanymi przez wielu z nas z pietyzmem, ale tak często bywało w historii (przykładem opowieści sowizdrzalskie). Warto książkę przeczytać.

"Niezwykła podróż..." przypomina nastrojem, humorem i pełną nieoczywistości fabułą cykl powieści o przygodach fryzjera damskiego, z których Mendoza jest chyba u nas najbardziej znany. Powieści o przygodach fryzjera, pensjonariusza zakładu psychiatrycznego, detektywa amatora, który co i rusz objawia się czytelnikowi w jak najmniej stosownej, przeważnie damskiej garderobie. ...

Bardzo słaba literacko książka. Nie polecam.

Bardzo słaba literacko książka. Nie polecam.

Nie wiem co mam napisać....książka zupełnie nie w moim klimacie, nic mnie nie rozśmieszyło, historia nie urzekła. Ale z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że taki kryminał osadzony w starożytnym klimacie był zły. Chyba po prostu musi znaleźć swoją grupę odbiorców.

Nie wiem co mam napisać....książka zupełnie nie w moim klimacie, nic mnie nie rozśmieszyło, historia nie urzekła. Ale z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że taki kryminał osadzony w starożytnym klimacie był zły. Chyba po prostu musi znaleźć swoją grupę odbiorców.

Pojęcia nie mam, skąd tak niskie oceny. Przecież to jest genialna książka! Przezabawna, lekka, ciekawa i wbrew tak swobodnej formie - mądra. Dobrze, że nie przeczytałam wcześniej innych książek Mendozy, bo nie zabrałabym się za tę. A miałabym czego żałować. Wiele razy próbowałam sobie wyobrazić, jaki mógł być mały Jezus, taki siedmiolatek. Autor fantastycznie łączy w wykreowanej postaci bóstwo i człowieczeństwo, a przy tym dziecięctwo Jezusa. A sam Pomponiusz, Rzymianin z krwi i kości, rozbawi Was do łez. Książka jest króciutka, więc nie zrażajcie się niskimi ocenami, lecz spotkajcie się z nią mimo wszystko.

Pojęcia nie mam, skąd tak niskie oceny. Przecież to jest genialna książka! Przezabawna, lekka, ciekawa i wbrew tak swobodnej formie - mądra. Dobrze, że nie przeczytałam wcześniej innych książek Mendozy, bo nie zabrałabym się za tę. A miałabym czego żałować. Wiele razy próbowałam sobie wyobrazić, jaki mógł być mały Jezus, taki siedmiolatek. Autor fantastycznie łączy w...

Ciężko tę małą książeczkę zaszufladkować i to może być jej największa zaleta. Kryminał inny niż wszystkie, a zarazem powieść historyczna "na opak". Poczucie humoru autora zdecydowanie do mnie przemawia, ale nie przemówi do wszystkich.

Ciężko tę małą książeczkę zaszufladkować i to może być jej największa zaleta. Kryminał inny niż wszystkie, a zarazem powieść historyczna "na opak". Poczucie humoru autora zdecydowanie do mnie przemawia, ale nie przemówi do wszystkich.

Niby lekka i przyjemna, ale żart autora zupełnie nie trafił w moje gusta. Prychnęłam góra dwa razy. Historia nie porwała, zagadka nie wciągnęła.

Niby lekka i przyjemna, ale żart autora zupełnie nie trafił w moje gusta. Prychnęłam góra dwa razy. Historia nie porwała, zagadka nie wciągnęła.