Piękna powieść.

Piękna powieść.

Trzeci kończący tę piękną bajeczkę tom. Pełen akcji, zwrotów i melodramatów. I końcowe przesłanie dla współczesnych. Warto zapoznać się z tą sagą i przenieść się w świat japońskich obyczajów, rozterek i mitologii.

Trzeci kończący tę piękną bajeczkę tom. Pełen akcji, zwrotów i melodramatów. I końcowe przesłanie dla współczesnych. Warto zapoznać się z tą sagą i przenieść się w świat japońskich obyczajów, rozterek i mitologii.

Udało mi się przebrnąć przez całą trylogię. Nie ukrywam, że była to dla mnie podróż przez mękę i nie dlatego, iż powieść była dobra, a mi udało się przywiązać do bohaterów. Wręcz przeciwnie. Pomysł miał potencjał, ale autor za bardzo skupiał się na tle i otoczeniu zamiast na bohaterach (chyba że mowa o ich wyglądzie). Postaciom brakuje głębi a ich relacje zacieśniają się niemal na biegu. Szczególnie tancerek burzy i ich arashitor, a już w ogóle tej drugiej pannie i jej tygrysicy gromu. Autor lubi się też powtarzać, skupiać na nieistotnych szczegółach a także nierealistycznych (i krótkich) dialogach. Ocena jaką wystawiam jest podwyższona tylko z powodu Kina i mojej słabości do podobnych bohaterów.

Udało mi się przebrnąć przez całą trylogię. Nie ukrywam, że była to dla mnie podróż przez mękę i nie dlatego, iż powieść była dobra, a mi udało się przywiązać do bohaterów. Wręcz przeciwnie. Pomysł miał potencjał, ale autor za bardzo skupiał się na tle i otoczeniu zamiast na bohaterach (chyba że mowa o ich wyglądzie). Postaciom brakuje głębi a ich relacje zacieśniają się...

Obserwując na portalach społecznościowych wiele stron zrzeszających książkoholików i konsumentów kultury wszelako pojętej, bardzo często trafiałem na memy. Był ostatnio taki jeden którego nie zrozumiałem : postać przerażona, zlana potem, z obłędem w oczach i podpis ,,Kiedy pisarz który słynie z uśmiercania bohaterów dodaje nową postać, którą polubiłeś”. Aż do teraz go nie rozumiałem…

To jest zdecydowanie najlepsza część sagi. Bez niej tom drugi i zachowania bohaterów w nim zawarte, nie mają sensu. Jako podsumowanie tej książki jak i całej serii nasunęło mi się kilka pomysłów. Uważam, że autor miał świetny i naprawdę unikalny pomysł na świat. Steampunk osadzony w feudalnej krainie stylizowanej na Japonię, z elementami mitologii i legend. Miodzio! Następnie naprawdę udany scenariusz. Fabuła jest poukładana i sensowna, ale tutaj mam lekki zgrzyt. Całość prowadzi nas do rzewnego, nostalgicznego zakończenia, a jest poprowadzona trochę w stylu ,,Z mgły zrodzonego”, może przypadek. Niemniej wydaję mi się, że gdyby osoba z większym talentem (nie ujmując niczego Jay’owi, bo to świetny pisarz) dostała taki skrypt, to wyrzeźbiłaby z tego arcydzieło. Uważam tak między innymi dlatego… że nie wszyscy, którzy zginęli musieli oglądać zaświaty. Trup wśród postaci ściele się gęsto, a niektóre zgony nie były byt zgrabne, że tak to ujmę. Dodając do tego inne fabularne wkrętki, mogło być lepiej, a tak jest naprawdę naprawdę solidnie.

Inną kwestią, która jest warta odnotowania to obecne w lekturze wątki społeczne i ekologiczne. I jest to rzeczywiście umiejętnie zrobione. Nie nachalne, nie bijące cały czas po oczach, ale ten kto będzie chciał zobaczyć przesłania tej opowieści, na pewno je dojrzy i doceni. Za to brawo! Coś co jeszcze rzuciło mi się w oczy to słabość autora do postaci kobiecych. To dosyć zabawna sprawa i nie jest żadnym zarzutem, ale charakterystycznym jest, że przez całą serię jest bodaj jeden męski protagonista, którego można nazwać pierwszoplanową postacią i którego losy śledzimy szczegółowo od początku do końca – jest nim Kin. Jest jeszcze paru gagatków, jak Yoshi, Daichi, Masaru itd. ale to raczej drugoplanowe misie (btw. Yoshi – najlepsza postać!). Natomiast zwłaszcza w tomie drugim, mamy do czynienia z bohaterkami i nie stanowi to problemów. To nie są Mary Sue, są dobrze zarysowane i ciekawie śledzi się ich losy. A nieśmiertelni są i tak wszyscy, o czym wspominałem przy tomie drugim, bo w finalnej części ponury żniwiarz już ich srogo dopada.

Podsumowując, to zgrabna, umiejętnie napisana fantasy. Spodoba się zwłaszcza osobom lubiącym brutalizm, steampunk i Japonię. Jeżeli Wojna Makowa była wzorowana na Lotosowej (bo pewne podobieństwa są),to ta lotosowa stoi w mej opinii kilka poziomów wyżej. Miło zapamiętam czas spędzony z Yukiko i Buruu, ale tak na koniec chciałbym zaprotestować. Naprawdę nie wszyscy musieli zginąć. Słyszysz mnie Jamesie Cameronie?! #Jackniemusiałumrzeć!

Obserwując na portalach społecznościowych wiele stron zrzeszających książkoholików i konsumentów kultury wszelako pojętej, bardzo często trafiałem na memy. Był ostatnio taki jeden którego nie zrozumiałem : postać przerażona, zlana potem, z obłędem w oczach i podpis ,,Kiedy pisarz który słynie z uśmiercania bohaterów dodaje nową postać, którą polubiłeś”. Aż do teraz go nie...

W „Głoszącej kres" Shima balansuje na krawędzi zagłady. Historia rozpoczyna się wraz z następstwami wydarzeń z poprzednich książek, a bohaterowie (niezaleznie od poglądów i strony, po której się opowiadają) stają w obliczu największego zagrożenia – tytułowej Głoszącej Kres, starożytnej i złowrogiej siły, która może spowodować koniec świata.

Pierwsze skrzypce na zmianę z Yukiko gra Hana. Ona również jest yokai-kin i tancerką burzy dzięki uprzejmości arashitory imieniem Kaja. Hana w końcu też dowiaduje się skąd i kim była jej tajemnicza matka. Dzięki tej wiedzy, los mieszkańców Shimy splata się z gaijinami.

Kiedy Yukiko i jej towarzysze starają się zapobiec końcowi świata, poruszają się po krajobrazie naznaczonym wojną, machinacjami politycznymi i złowrogą obecnością Gildii Lotosu. Fabuła opowiada o wpływie konfliktu na jednostkę i społeczeństwo oraz odporność ludzkiego ducha w obliczu przytłaczających przeciwności losu.

Ta część była najbardziej chaotyczna - to zrozumiałe, skoro miała zamknąć wszystkie wątki prowadzone przez trzy opasłe tomiszcze. Czego tu nie było - dublowane zdrady, rozwój relacji, których można się było spodziewać i rozwój bohaterów, których developmentu się nie spodziewałam. To książka, nad którą płakałam najbardziej w życiu. Z tym światem niesamowicie ciężko się pożegnać, ale jednocześnie zakończenie jest na tyle satysfakcjonujące, żeby nie wymagać ciągu dalszego (ja i tak będę tęsknić).

W „Głoszącej kres" Shima balansuje na krawędzi zagłady. Historia rozpoczyna się wraz z następstwami wydarzeń z poprzednich książek, a bohaterowie (niezaleznie od poglądów i strony, po której się opowiadają) stają w obliczu największego zagrożenia – tytułowej Głoszącej Kres, starożytnej i złowrogiej siły, która może spowodować koniec świata.

Pierwsze skrzypce na zmianę z...

Trzeci i najobszerniejszy tom trylogii Kristoffa obfituje w ciekawe zwroty akcji, niesamowity klimat oraz zapewnia sporą dawkę emocji.
Dzieje się tu naprawdę sporo, choć niektórzy mogą zarzucić autorowi nadmiar opisów 🤔
Oczywiście jest też dosyć brutalnie i krwawo, czyli tak, jak można się spodziewać po tym autorze 😏 nie oszczędza on też swoich bohaterów, do czego już zdążyłam się przyzwyczaić...
Na pochwałę zasługuje wyśmienita kreacja bohaterów, a także cudownie opisana relacja Yukiko i Burru.

I choć jest tu dużo plusów, to jednak nie jest to moja ulubiona seria fantasy. Pewnie dlatego, że mam lekki przesyt orientalną literaturą, nawet w wydaniu steampunkowym 🤷
Jednak kiedyś, w lepszym momencie mojego życia wrócę do tej trylogii i zobaczę, czy spodoba mi się bardziej.
Znaczy wiecie - to jest dobra fantastyka, ale akurat nie dla mnie w tym momencie, więc nie mogłam całkowicie wczuć się w ten świat... Jakoś tak po prostu wyszło 😔
Za to cieszę się z tego, iż nowe, piękne wydanie stoi na mokrej półce i za jakiś czas poświęcę mu więcej uwagi i może zasłuży na lepszą ocenę

Trzeci i najobszerniejszy tom trylogii Kristoffa obfituje w ciekawe zwroty akcji, niesamowity klimat oraz zapewnia sporą dawkę emocji.
Dzieje się tu naprawdę sporo, choć niektórzy mogą zarzucić autorowi nadmiar opisów 🤔
Oczywiście jest też dosyć brutalnie i krwawo, czyli tak, jak można się spodziewać po tym autorze 😏 nie oszczędza on też swoich bohaterów, do czego już...

Jay Kristoff
"Wojna lotosowa - Głosząca kres"

* " - Lawina zaczyna się od od jednego kamyka. Las od jednego nasienia. I wystarczy jedno słowo, by cały świat się zatrzymał i posłuchał. Trzeba mieć tylko to właściwe."

Oto nadszedł kres świata, który znali. Konflikty między buntownikami. Gildia, która chce cały kraj Shimy dla siebie, Hiro jako marionetka. Wszystkie oczy zwrócone są na Yukiko. Tylko ona może ocalić Shime przed zagłada, ona i jej Buruu.

Fabuła jest niczym pióro i burza, jedno niesie drugie, aby nigdy nie upadło, burza nie przestaję być, aby pióro mogło trwać, a ten tom jest jak wiatr, który niesie i budzę i pióro jednocześnie, aby mogły splatać się razem i tworzyć historie niesamowitą, piękna i bolesną. To tutaj wszystko się rozstrzygnie coś spadnie, coś będzie trwało nadal, a coś zwolni tempo. Tu serce moje zostało.

Akcja, która jest w tym tomie nieokiełznana, ma swój jeden nieprzerwalny rytm, którym idzie. Nic nie powstrzyma nikogo i niczego, chociaż bardzo chciałam, to nie mogłam. Za to patrzyłam co się dzieje.

Bohaterowie, których pokochałam jeszcze bardziej. Polubiłam tych, których nie lubiłam, ale ci znienawidzeni stali się bliżsi, nie każdy, bo są tacy, których nie polubiłam i to się nie zmieniło do końca.
Kreacja bohaterów jest na najwyższym poziomie i dopiero tu, teraz w tomie trzecim widać ile autor włożył w to pracy i miłości to stworzenia tak złożonych postaci, tak zmiennych, prawdziwych, żywych takich z problemami, przeszłości takich naturalnych.

Ich przemyślenia, własne wewnętrzne rozterki. Życie, które żadnego nie oszczędzało, to jak zmienili się przez dwa tomy, to co się w nich zmieniło. Niesamowite i takie naturalne. Jakby to oni nadawali sens historii, a nie autor, których ich wykreował. Warstwa psychologiczna jest po prostu perfekcyjna.

Opisy, o których mogę pisać bez końca, to jak autor potrafi malować obrazy, urzeczywistnić je jeszcze bardziej. To jak można poczuć, przeżyć i doświadczyć. Wszystko w tym tomie ma swoje miejsce i czas. To wszystko wie kiedy i gdzie. Przepiękna historia napisana obrazami, których nie sposób zapomnieć.

Emocje ah jakie ja miałam tutaj sprzeczne. Lecz były jeszcze bardziej mocniejsze niż w poprzednich tomach, bo wiedziałam, że to już koniec. Lecz to jak będę przeżywać, nie miałam pojęcia. Złość, ból, smutek, rozpacz, nienawiść, bezradność. To jak na samym końcu coś we mnie pękło. Serce złamało się na pół, a łzy nie mogły przestać lecieć. Przeżywałam bardziej i mocniej.

Oczywiście nie zabraknie tutaj drugiego dna, które jest bolesne i jednocześnie piękne.

Podsumowując tom trzeci to idealne zakończenie całej trylogii, to wszystko co być powinno, każdy wątek, nawet najmniej oczywisty został zakończony. A mimo to moje serce i tak chciało by więcej. To zakończenie z tych, które się kocha i nienawidzi jednocześnie.

Polecam ❤️‍🩹💔

Czytajcie, bo warto.

Przeżyjcie, bo to jest piękna historia.

Jay Kristoff
"Wojna lotosowa - Głosząca kres"

* " - Lawina zaczyna się od od jednego kamyka. Las od jednego nasienia. I wystarczy jedno słowo, by cały świat się zatrzymał i posłuchał. Trzeba mieć tylko to właściwe."

Oto nadszedł kres świata, który znali. Konflikty między buntownikami. Gildia, która chce cały kraj Shimy dla siebie, Hiro jako marionetka. Wszystkie oczy...

Ten tom to cudowne zwieńczenie trylogii 😍. Choć poprzednie tomy mi się podobały, to dopiero trzeci mnie zachwycił. I to tak bardzo, że trafi do topki książek tego roku. W pełni na to zasługuje!

Yukiko i Buruu przygotowują się do ostatecznego starcia. Oni wraz z buntownikami przeciwko Gildii Lotosu. Szykuje się krwawa bitwa. Kto wyjdzie z niej zwycięski i ile trzeba będzie poświęcić?

Nieodmiennie zachwyca mnie relacja Yukiko i Buruu. Łączy ich przepiękna relacja, oparta na miłości i zaufaniu. Uwielbiam Buruu. Cudowny tygrys gromu 😍.

Plot twistów nie brakuje, wzruszających momentów nie brakuje. Akcja jest wartka, ciągle coś się dzieje. Na nudę nie można narzekać! Oj, autor dostarczył mi wiele emocji tym tomem. Na koniec się poryczałam i to mocno 🤭.

Jeśli jeszcze nie czytaliście to sięgajcie. Ja pokochałam ją całym sercem i gorąco ją wam polecam 🧡.

Ten tom to cudowne zwieńczenie trylogii 😍. Choć poprzednie tomy mi się podobały, to dopiero trzeci mnie zachwycił. I to tak bardzo, że trafi do topki książek tego roku. W pełni na to zasługuje!

Yukiko i Buruu przygotowują się do ostatecznego starcia. Oni wraz z buntownikami przeciwko Gildii Lotosu. Szykuje się krwawa bitwa. Kto wyjdzie z niej zwycięski i ile trzeba będzie...

„Wszystkie opowieści się kończą. Wszystkie pieśni ustają. Wszyscy mamy naszą ulotną chwilę w blasku słońca, po czym zapadamy w wieczny sen. Ale większość spędza to mgnienie ciepła w milczącej rozpaczy, nigdy się nie dowiadując, co to znaczy mieć wyjątkowe życie”, czyli wielki finał Wojny Lotosowej.

Głosząca Kres, czyli finałowy tom trylogii Jaya Kristoffa kończy przygodę z Yukiko. Wojna Lotosowa to jedna z jego serii, która teraz została wydana przez Wydawnictwo Uroboros w nowej szacie graficznej, co mnie w końcu skusiło do lektury tych bardzo popularnych książek. Pewnie wielu z was doskonale zna tego autora. Ma on rzeszę fanów, a jego powieści szybko stają się bestsellerami.

Oto nadszedł kres świata. Wraz ze śmiercią Aishy przestała istnieć dynastia Kazumitsu.
Gildia, od lat zatruwająca kraj, chce sięgnąć po władzę absolutną, posługując się nowym szogunem – Hiro – jako marionetką.
Gildia wydaje się niepokonana. Oczy wszystkich zwrócone są na Yukiko, tancerkę burzy, zabójczynię szoguna. Chaos i wojna domowa to jej dzieło. Jeśli ktokolwiek może ocalić ten świat, to tylko ona wraz z Buruu, wiernym tygrysem gromu u boku.
Co – czy też kogo – będzie musiała poświęcić dla zwycięstwa.

W tym tomie akcja nabiera rozpędu już od samego początku. W świecie pełnym okrucieństwa i wszelkiego zepsucia przygotujcie się na jazdę bez trzymanki. Nie brak tutaj także skrajnych emocji. Oj, naprawdę dużo się dzieje w tej części. Autor prezentuje, jak wielką siłę ma prawdziwa przyjaźń — ta relacja jest tutaj świetnie przedstawiona. Oprócz tego mamy także oczywiście wątek romansowy, który po prostu jest. Na przestrzeni tych trzech tomów możemy zauważyć jakie zmiany zaszły w naszych bohaterach. Kristoff zdecydowanie nie lituje się nad nimi, rzucając im ciągle przeszkody pod nogi.

Świetnym zagraniem jest przypomnienie na początku książki bohaterów, dzięki czemu możemy przed lekturą uporządkować sobie w głowie imiona. Natomiast na końcu powieści słowniczek, który ułatwia zrozumienie świata przedstawionego przez Kristoffa. Lubię takie dodatki w książkach — pozwala to na szybkie przypomnienie sobie, o co tak naprawdę chodzi w tej historii (szczególnie po dłuższej przerwie). Minusem zarówno Głoszącej Kres, jak i poprzednich tomów są za długie opisy. Naprawdę można byłoby je skrócić, a historia by na tym nie straciła. Niepotrzebnie nużą czytelnika i nie wnoszą nic do fabuły. Niektóre wątki są dosyć przewidywalne i szybko się kończą. Chyba autor za dużo chciał wrzucić do jednego worka.

Myślę, że ta trylogia przypadnie do gustu fanom fantastyki. Jay Kristoff stworzył ciekawy świat z różnorodnymi bohaterami, którzy walczą ze złem. Głosząca Kres to zwieńczenie trylogii i jej dobre zakończenie. Nie sposób się nudzić — ciągle coś się dzieje. Warto poświęcić jej trochę więcej czasu (powieść liczy prawie 700 stron). Jestem ciekawa innych książek tego autora — muszę je sprawdzić.

„Wszystkie opowieści się kończą. Wszystkie pieśni ustają. Wszyscy mamy naszą ulotną chwilę w blasku słońca, po czym zapadamy w wieczny sen. Ale większość spędza to mgnienie ciepła w milczącej rozpaczy, nigdy się nie dowiadując, co to znaczy mieć wyjątkowe życie”, czyli wielki finał Wojny Lotosowej.

Głosząca Kres, czyli finałowy tom trylogii Jaya Kristoffa kończy przygodę z...

"Wojna Lotosowa: Głosząca Kres" Jay'a Kristoffa to spektakularne zakończenie niezwykłej sagi, której epickość i głębia emocji pozostawiają czytelnika z wrażeniem, które utrzymuje się długo po zamknięciu ostatniej strony.

Kristoff nie zawodzi w kontynuacji, dostarczając czytelnikowi finał pełen napięcia, zwrotów akcji i głębokich refleksji. , główna bohaterka, wchodzi na ostatnią fazę swojej mrocznej podróży, stając się jeszcze bardziej złożoną i intrygującą postacią. Jej walka z własnymi demonami, połączona z zewnętrznymi zagrożeniami, tworzy niezwykle porywającą historię.

To, co wyróżnia "Głoszącą Kres", to umiejętność Kristoffa ukazania skomplikowanych relacji między postaciami. Związki między bohaterami są pełne napięcia, lojalności i czasem zdrady. To, jak autor prowadzi te wątki, nadaje opowieści dodatkową głębię i realizm.

Świat Lotosowej Krainy, już wcześniej bogaty i fascynujący, w tej części staje się jeszcze bardziej rozbudowany. Kristoff odsłania nowe tajemnice, ukazując czytelnikowi złożoność historii tego świata fantasy. Elementy magii, polityki i walki są perfekcyjnie skomponowane, co sprawia, że czytelnik pochłania każdą stronę z zapartym tchem.

Styl Kristoff, poetycki, czasem brutalny, wprowadza czytelnika do głębokich zakamarków emocji. Opisy walk i decyzji bohaterów są intensywne, angażując czytelnika na każdym etapie.

"Wojna Lotosowa: Głosząca Kres" to nie tylko zakończenie serii, to pełnoprawne wydarzenie literackie, które pozostawi czytelnika z zacierającymi się granicami między fikcją a rzeczywistością. To opowieść o zemście, miłości, utracie i odrodzeniu, która zadziwia, wzrusza i zostawia niezapomniane wrażenia.

"Wojna Lotosowa: Głosząca Kres" Jay'a Kristoffa to spektakularne zakończenie niezwykłej sagi, której epickość i głębia emocji pozostawiają czytelnika z wrażeniem, które utrzymuje się długo po zamknięciu ostatniej strony.

Kristoff nie zawodzi w kontynuacji, dostarczając czytelnikowi finał pełen napięcia, zwrotów akcji i głębokich refleksji. , główna bohaterka, wchodzi na...