Joe Jones to tytuł, też na początku miałam chwilę zwątpienia. Kalifornia, lata 70 albo 80, mała kawiarnia (chyba tak, bo co pub?), w nadmorskiej miejscowości. Młoda dziewczyna po przejściach, właścicielka kawiarni 79 letnia starsza kobieta, która jest bardziej spontaniczna i wygłasza bardziej rozwalające system komentarze niż połowa moich znajomych, jej wnuk, nieogranięty człowiek z olbrzymim dystansem do naprawdę naprawdę wszystkiego, umierająca nauczycielka, mały chłopiec i jego ojciec, zakonnica i masa innych, którzy przewijają się przez opowieść i odchodzą. Niby opowieść o odchodzeniu, i dosłownym i metaforycznym, niby o ludziach, ale jakoś tak bezosobowo. Niby nie ma fabuły, niby na początku irytował mnie sposób pisania w czasie teraźniejszym, to jednak po którejś stronie się wciągnęłam. Ładnie i zgrabnie opisane, dość krótkie. Praktycznie nie poznajemy całego cyklu przyczynowo-skutkowego, ale każdy rozdział jest jakby osobną scenką, jesteśmy jakby obserwatorami, nie udało mi się ocenić żadnej z postaci, jakkolwiek. Oni po prostu są. Nie spotkałam się z takim rodzajem powieści, dlatego lekkie zaskoczenie. Ale podoba mi się, ukoiło mi nerwy, pozwoliło nie myśleć, jakaś lekkość w tym jest.

Joe Jones to tytuł, też na początku miałam chwilę zwątpienia. Kalifornia, lata 70 albo 80, mała kawiarnia (chyba tak, bo co pub?), w nadmorskiej miejscowości. Młoda dziewczyna po przejściach, właścicielka kawiarni 79 letnia starsza kobieta, która jest bardziej spontaniczna i wygłasza bardziej rozwalające system komentarze niż połowa moich znajomych, jej wnuk, nieogranięty...