Staram się podchodzić do książek z głową nieobciążoną oczekiwaniami i uprzedzaniami. W przypadku „Człowieka z sową” poniosłam na tym polu totalną klęskę – tytuł w połączeniu z piękną okładką sprawił, że sowa opanowała moje myśli. Jak ja czekałam aż wreszcie się pojawi w powieści, jak czekałam...z całym asortymentem bzdurnych, nie do końca świadomych przypuszczeń, jak będzie fantastycznie…No i pewnej nocy, w życiu głównego bohatera, sowa się objawiła i w żadnym razie nie przyniosła ze sobą tego, co ja sobie uroiłam. I bardzo dobrze, że tak się stało.

Debiutancka powieść Roberta Nowakowskiego to utwór, który wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Ta książka to kolaż przeróżnych wątków i tematów, napisana w ciekawy sposób, pokazująca polską rzeczywistość powojenną bez nadęcia i górnolotnych słów. W prezentowaniu kolejnych wydarzeń brak porządku chronologicznego, ale moim zdaniem jest to zaleta, zwłaszcza, że autor sprawnie porusza się w czasoprzestrzeni opowieści i ten pozorny chaos ma swój cel. Interesująca jest również dwugłosowa narracja – obok narratora wszechwiedzącego, który z dystansu relacjonuje rozrzucone w czasie i przestrzeni zdarzenia, opowiadaczem jest także Michał, którego można uznać jeśli nie za głównego bohatera całej historii, to na pewno za asymptotę wszystkich wątków. Jest to tym bardziej ciekawe, że Michał z definicji jest człowiekiem niezaangażowanym. Obarczony specyficznym kalectwem, zajmuje pozycję obserwatora, który jednak nieustannie jest wciągany w główny nurt wydarzeń.

Nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać, jak oderwane od rzeczywistej treści potrafią być okładkowe opisy książek. W przypadku „Człowieka z sową” podejrzewam, że blurb celowo wprowadza czytelnika w błąd – wydawniczy „zachęcacz” podkreśla te aspekty opowieści, które w moim odczuciu były najmniej istotne. Dla mnie ta powieść to przede wszystkim koleje losów ludzi, którym przyszło żyć w czasach wielkiego zamętu. Tragicznie doświadczeni przez wojnę, musieli porzucić swoją małą ojczyznę i szukać nowych siedlisk. Ale jak oswoić miejsce, które tylko powierzchownie przypomina ukochane strony? Jednak wszyscy bohaterowie, mimo poplątanych kolei losu starają się żyć, radzą sobie, jak mogą z nową rzeczywistością, a rzeczywistość PRL-u była bardzo specyficzna. Uważam, że autorowi należą się brawa za to, że stworzone przez niego postacie mają skazy, że czasem ich wybory budzą odrazę, a czasem litość, że tyle w tej powieści odcieni szarości. No i wątek miłosny nie trąci różową landrynką, co dla mnie jest bardzo ważne.

„Człowiek z sową” to książka, z której trupy kryminału nie czynią. Wątek kryminalny jest na pewno klamrą spinającą losy wszystkich bohaterów, a Lwów jest tym, co ich definiuje. Zakończenie powieści zostawiło mnie z pewną niepewnością. Kalectwo Michała wprowadza do historii element metafizyczny. Można na pewno wątek ten przyjąć wprost. I chyba chciałabym tak to zostawić, ale niepokoi mnie Michał. Jego opowieści mają momentami w sobie coś ze schizofrenicznych bajdurzeń nadwrażliwych jednostek, które uciekają w świat fantazji, by przetrwać traumatyczne zdarzenia.

Uważam, że „Człowiek z sową” to dobra książka. Mnogość bohaterów i wątków może początkowo niepokoić, ale autor miał naprawdę pomysł na tę powieść i nie dał się ponieść fantazji, której na pewno mu nie brakuje. Szczerze polecam.

Staram się podchodzić do książek z głową nieobciążoną oczekiwaniami i uprzedzaniami. W przypadku „Człowieka z sową” poniosłam na tym polu totalną klęskę – tytuł w połączeniu z piękną okładką sprawił, że sowa opanowała moje myśli. Jak ja czekałam aż wreszcie się pojawi w powieści, jak czekałam...z całym asortymentem bzdurnych, nie do końca świadomych przypuszczeń, jak będzie...