Szwedzkie kryminały mają w sobie coś tak niesamowitego, że gdy tylko mam okazję, to sięgam bez namysłu po każdy.
"Człowiek bez psa" to pierwsza część cyklu o inspektorze Barbarottim, którego miałam już okazję poznać w trzeciej części cyklu. Nieopatrznie sięgnęłam najpierw po "Drugie życie pana Roosa", czego trochę żałuję i radzę trzymać się kolejności. Każda część jest osobną historią ale przyjemniej czytać je po kolei.
Poznajemy szacowną szwedzką rodzinę w momencie niebanalnym - senior rodu Karl-Erik obchodzi 65 urodziny a najstarsza córka Ebba - równą czterdziestkę. Z tej okazji szykuje się oczywiście imprezka. Ale opowieść zaczyna się niesamowicie, bo od snu seniorki rodu - Rosemarie, w którym ukazują się jej dwie opcje - zabić siebie albo zabić swojego męża Karla-Erika. Cały późniejszy wątek kryminalny nie dotyczy bezpośrednio naszego szacownego małżeństwa, ale te pierwsze strony robią wrażenie. Jak zdesperowaną musi być Rosemarie, że jedynym słusznym wyjściem jest dla niej albo morderstwo albo samobójstwo.
Ja czytałam jednym tchem. Owszem, przyszedł taki moment, że wydawało się, że właściwie nic ciekawego się już nie wydarzy. Wiemy, kto jest mordercą, jak do tego doszło, pozostaje jedynie czekać aż Barbarotti się tego dowie i zdobędzie dowody. I właśnie wtedy następuje niesamowity zwrot akcji i znowu zaczyna się czytać z wypiekami na twarzy... naprawdę niesamowite.

Szwedzkie kryminały mają w sobie coś tak niesamowitego, że gdy tylko mam okazję, to sięgam bez namysłu po każdy.
"Człowiek bez psa" to pierwsza część cyklu o inspektorze Barbarottim, którego miałam już okazję poznać w trzeciej części cyklu. Nieopatrznie sięgnęłam najpierw po "Drugie życie pana Roosa", czego trochę żałuję i radzę trzymać się kolejności. Każda część jest...