Reportaż to jeden z gatunków, który bardzo lubię. Z przyjemnością sięgam po te przygotowane przez wydawnictwo Agora. Ostatni mój nabytek to teksty Pawła Piotra Reszki „Diabeł i tabliczka czekolady”. Zresztą rekomendacja Mariusza Szczygła zamieszczona na okładce też jest całkiem niezłą zachętą.
Paweł Reszka porusza różne tematy, wyszukuje zwykłych-niezwykłych bohaterów i kapitalnie nakreśla mentalność i sposób ich myślenia.
W zbiorze „Diabeł i tabliczka czekolady” znalazło się dwanaście reportaży. Wszystkie dotyczą zwyczajnego życia. Kiedy mamy w domu na ścianie plazmę wielkości bramy garażowej, nowoczesny natrysk w łazience, wypchaną po brzegi lodówkę, a u boku partnera, z którym dogadujemy się bez słów, rzadko kiedy wyobrażamy sobie, że 4,7% mieszkań w mieście i 18% na wsi nie ma łazienki (na lubelskiej wsi – 31,5%), a niektóre dzieci jedzą czekoladę tylko wtedy, gdy ich ojciec odda krew. Czasami trudno uwierzyć, że to, o czym pisze Reszka dzieje się w XXI wieku. Zacofanie, zabobony, fanatyzm religijny, ubóstwo, głupota, przemoc to jedne z cech naszego świata. Reportaże dotyczą głównie Lubelszczyzny. Czasami czytelnik się denerwuje, puka w czoło, bo nadziwić się nie może, że ludzie mogą być tak głupi, naiwni czy zaślepieni.
Znaleźć tu można reportaże o dziewicy zaślubionej Jezusowi, o dawcach organów, o nawracaniu homo na hetero, o braku seksu w jednym z domów opieki społecznej, o dzieciobójczyni, która chowała swoje dzieci w zamrażarce, o buncie zakonnic w Kazimierzu, o seniorkach cheerleaderkach itp.
Reportaże w doskonały sposób prezentują bohaterów wydarzeń, to z ich perspektywy poznajemy daną sytuację. Reszka nie stosuje komentarza odautorskiego. Ocenę pozostawia wyłącznie czytelnikowi. On tylko ukazuje, jakby „odbija” czyjąś historię w bardzo skondensowany sposób. Niektóre utwory są naprawdę krótkie, mają 1-2 strony, a jednak udaje się na nich zmieścić ludzką historię.
Było kilka tekstów, które czytałam z niedowierzaniem, że ludzie mogą być tak głupi. Jeden z nich opowiadał o stowarzyszeniu, które „nawracało” homoseksualistów na hetero. Jednym ze sposobów była modlitwa, drugim przytulanie („zdrowy dotyk”), spanie w jednym łóżku, oczywiście pod czujnym okiem jakiegoś „nadzorcy”, by się nic złego nie działo. Reszka przedstawia bohaterów – „terapeutów” ze stowarzyszenia, uczestników tych spotkań – homoseksualistów, którzy nie potrafią zaakceptować swojej inności. Jednak cytuje również wypowiedzi psychologów mówiących o szkodliwości takiego działania. Czytelnik sam wyciąga wnioski.
Przeraziła mnie natomiast opowieść dzieciobójczyni. Kobieta bita, maltretowana przez męża rodzi samotnie w łazience dzieci (w wannie wypełnionej wodą), w tajemnicy przed rodziną i ze strachu przed mężem, że „znów zaciążyła”. Potem chowa zwłoki w zamrażarce. W czasie przeprowadzki zabiera trupki ze sobą. Policja znajduje je poukrywane w beczce. To jeden z reportaży, który trudno było czytać.
Reportaże Reszki to naprawdę dobra literatura, bez fikcji, ale z niezwykłym klimatem. Jak czytamy na okładce: „Żadnych oczywistości, żadnych banałów. Samo życie”.

Paweł Piotr Reszka: Diabeł i tabliczka czekolady. Wydawnictwo Agora, 2015

Reportaż to jeden z gatunków, który bardzo lubię. Z przyjemnością sięgam po te przygotowane przez wydawnictwo Agora. Ostatni mój nabytek to teksty Pawła Piotra Reszki „Diabeł i tabliczka czekolady”. Zresztą rekomendacja Mariusza Szczygła zamieszczona na okładce też jest całkiem niezłą zachętą.
Paweł Reszka porusza różne tematy, wyszukuje zwykłych-niezwykłych bohaterów i...